Οι μέρες στις διακοπές κυλάνε ανέμελα, μακριά από τους αυστηρούς ρυθμούς της μεγαλούπολης: κολυμπάμε, διαβάζουμε, χαλαρώνουμε, πίνουμε ποτά, ξενυχτάμε και ξημερωνόμαστε στα μπαλκόνια, κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν. Μια τέτοια ολονυχτία γυναικών με αναμμένα κεριά και μισοάδεια μπουκάλια διέκοψε ο γιος της οικοδέσποινας, ετών σήμερα δεκαεπτά, που ξενυχτούσε, διαβάζοντας, εν όψει πανελλαδικών.

Ο Μπάμπης ήταν από μωρό μασκότ της παρέας, καθώς η μαμά του, λυκειάρχης σήμερα, τον έπαιρνε μαζί της κυριολεκτικά παντού. Εμείς πάλι ποτέ δε φοβηθήκαμε να μιλήσουμε ανοιχτά μπροστά στον μπόμπιρα που έπαιζε ή έτρωγε μπριζόλα, γιατί ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει. Εκείνο το βράδυ, ένας ψηλός, ξανθός έφηβος, άνοιξε ξυπόλυτος την μπαλκονόπορτα και θρονιάστηκε χωρίς μπλούζα σε μια πολυθρόνα επιδεικνύοντας φέτες κοιλιακούς.

- Μαρία, είναι αλήθεια ότι ήσουν πριν δυο χρόνια ερωτευμένη με ένα δεκαοχτάχρονο; Ρώτησε ο τέως μπόμπιρας Μπάμπης, κι όλες μείναμε εμβρόντητες.
- Αλήθεια, γιατί;
- Τίποτα. Απλώς μου κάνει εντύπωση. Δηλαδή θα μπορούσες να τα έχεις μαζί μου;
- Όχι με σένα, πουλάκι μου! Με τη μάνα σου! Που σε κουβαλούσε παντού και πάντα.
- Σιγά, καλέ! Εμένα ντρέπεστε; Εγώ σας έχω όλες φακελωμένες! Λίγο να στριμωχτώ, θα με χαρτζιλικώνετε να μην κάνω τις περιπέτειές σας βιβλίο!
- Περιττόν! Τις κάνω εγώ χρονογράφημα τις Πέμπτες!
- Εσύ δεν είσαι που ερωτεύτηκες δυο με το ίδιο ονοματεπώνυμο;
- Όχι!
- Άλλος έχει μάρκα στα τσιγάρα, εσύ, στους άντρες!
- Σπόρε!
- Αλήθεια, ποιον ήθελες περισσότερο;
- Α, αυτό είναι μια δύσκολη ερώτηση: πρέπει να γεμίσουν τα ποτήρια να το συζητήσουμε… Να πάρω και τη βοήθεια του κοινού.
- Να πω εγώ τη γνώμη μου;
Και την είπε. Τεκμηριωμένη σε περιστατικά, με λεπτομέρειες που ούτε καν θυμόμουν. Κι ύστερα ερώτησε:
- Εκείνο το τηλεφώνημα που έκανε η μάνα μου στο Βουνάτσο το θυμάστε;
- Μας αφήνεις να το ξεχάσουμε;
- Να μην παίρνατε μπροστά μου: Λοιπόν, πριν οχτώ - δέκα χρόνια, γίνονταν εκλογές, ο Βουνάτσος έβαζε μάλλον για νομάρχης. Τον παίρνει Σάββατο βράδυ η μάνα μου, σκνίπα στο μεθύσι όλη η παρέα: «Κύριε Νομάρχα», τον προσφωνεί, «είμαι μία ξανθιά και πήρα να σας ευχηθώ καλή επιτυχία και να επισημάνω ότι η κοιλιακή σας χώρα εξελίχθη σε αυτοδύναμο και αυτάρκη οργανισμό που αποτελεί προπομπό της εντυπωσιακής σας εμφανίσεως»! Κι ο Δημητράκης απαντά: «Κυρία μου, σας ευχαριστώ, ελπίζω ότι μπορώ να ελπίζω στην ψήφο σας. Διά να με ελέγχετε, τυγχάνω της προσοχής σας.» Το κουφό είναι ότι η ατάκα προερχόταν από ένα πείραγμα που έμεινε ιστορικό στον ένα από τους δυο έρωτες της κυρίας.
- Κοίταξε, Μπάμπη, είσαι μικρός για να κάνεις κριτική. Είσαι ανώριμος ακόμη.
- Είστε ώριμες εσείς! Όλες σας έχετε ψηφίσει τουλάχιστον μια φορά Βουνάτσο! Χώρια τα υπόλοιπα.
- Οι μεγάλοι έρωτες είναι πάντα περισσότεροι από έναν. Κι όσο τους ζεις, τόσο περισσότερο πιστεύεις ότι ο μεγαλύτερος είναι ο επόμενος…
- Ή ο τωρινός! Την αποστομώνει ο μικρός. Αλλά, εσείς, ρε μάνα, τους τρομοκρατείτε τους άντρες: Υποτίθεται ότι σας πληγώνουν, σας απορρίπτουν και τότε εσείς ντύνεστε, στολίζεστε, βγαίνετε μέχρι τελικής πτώσεως, περνάτε πιο καλά απ’ αυτούς…. για να τους ξεπεράσετε. Παιχνίδια τούς κάνατε, game-boy κανονικό, και μάλιστα τέταρτη πίστα. Κι οι καημένοι κάθονται σε μια γωνιά, με την ευτυχία τους παραμάσχαλα και σας κοιτούν να ξεσαλώνετε, επειδή σας πλήγωσαν και να τραγουδάτε απ’ έξω όλα τα σουξέ στο «Σούσουρο»…. Λοιπόν! Γυρίζω στη Χημεία μου! Αρκετά με τις Αλχημείες!

Είπε, σηκώθηκε, τεντώθηκε και χάθηκε πίσω από την άσπρη γάζα της κουρτίνας, ενώ η παρέα έμεινε για λίγο εκστατική και στη συνέχεια έβαλε άλλο ένα γύρο ποτά, για να διαγράψει από τη μνήμη της γλυκά το περιστατικό…