Προσπαθώ να σκεφτώ πώς θα ήθελα το νησί μου αν έκλεινα τα μάτια μου. Η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση θα ήταν να ζω σε έναν τόπο όπου τα πανηγύρια του θα σέβονταν τ’ αυτιά μου, αλλά και τα μουσικά όργανα. Αν και έχει να κάνει με μια πρόσφατη εμπειρία, νομίζω και το κομμάτι της αισθητικής της μουσικής, και όχι του είδους, παίζει το ρόλο του. Πώς δηλαδή διασκεδάζουμε, πώς το προβάλλουμε και αν εν τέλει με τα ντεσιμπέλ στα ύψη ευχαριστιόμαστε πραγματικά ένα πανηγύρι που περιμένουμε πώς και πώς.

Πίσω λοιπόν στο αρχικό ερώτημα με φόντο ένα λευκό χαρτί, να σκεφτώ χωρίς τους γραφειοκρατικούς περιορισμούς και τα εμπόδια, πώς θα ήθελα τον τόπο μου και με βάση την πραγματικότητά του. Το μενού περιλαμβάνει: ΦΠΑ, προσφυγικό - μεταναστευτικό, μεταφορικό ισοδύναμο, καθαριότητα, γαστρονομία, αξιοθέατα, πολιτιστικές εκδηλώσεις, υγεία. Το πρώτο το παρακολουθούμε να κρέμεται από μια κλωστή, ενώ ήδη άρχισαν να πέφτουν και στοιχήματα. Θα καταργηθεί ή όχι; Το ποιος είναι με ποιους θα φανεί και στην επόμενη «μάχη». Για παράδειγμα: οι φορείς θα σταθούν στο πλευρό του πρωθυπουργού αν υψώσει ανάστημα στους δανειστές; Το δεύτερο (προσφυγικό - μεταναστευτικό) έχει καταστεί σαφές και δεν σηκώνει συζητήσεις: «Αποσυμφόρηση». Βέβαια έχει πολλά επεισόδια και η συζήτησή του αιτήματος δεν λύνεται σε λίγες γραμμές. Το τρίτο (μεταφορικό ισοδύναμο) κάνουμε ότι δεν μας αφορά και πολύ ή ότι μας είναι ελάχιστο. Και εκεί που η κυβέρνηση πάει να μας το εξηγήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ το περιορίζει σε κομματική εκδήλωση, κρίμα. Η καθαριότητα, που είναι και «μισή αρχοντιά» εξαρτάται από συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Η γαστρονομία και το brand name, φαίνεται στοίχημα που δεν το βάζουμε όλοι, αλλά όσοι πήραν την πρωτοβουλία το δούλεψαν καλά. Αλήθεια, τί απέγινε το brandname που θα παρουσίαζε ο Δήμος; Θα το δούμε το επόμενο καλοκαίρι; Τα αξιοθέατα και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις έχουν κι αυτά τη μερίδα του λέοντος. Και όπου υπάρχουν πρωτοβουλίες και δυναμικές προσωπικότητες (όπως το Μουσείο Σιγρίου, το Μουσείο Τεριάντ, η Εφορεία Αρχαιοτήτων και η αντιδημαρχία Πολιτισμού) τα πράγματα βαίνουν καλώς. Αλλά και άλλες όπως το Open Lesvos ή το TEDx μας δείχνουν πώς αλλιώς μπορούμε να κάνουμε εκδηλώσεις. Με την Υγεία έχουμε συμβιβαστεί στη μνημονιακή κατάσταση, αλλά και στα ραντεβού που πρέπει να προγραμματίσουμε μήνες νωρίτερα. Είναι μόνο αυτά; Όχι είναι και η ανεργία μεγάλος βραχνάς και δυστυχώς σπάνια καταπιανόμαστε μαζί της. Είναι και η αισθητική, όχι αυτή που διατάσσει αφ’ υψηλού, αλλά αυτό που ονομάζουμε ποιότητα ζωής και τη χρειαζόμαστε γιατί έχει να κάνει με την καθημερινότητά μας.

Μπορεί να διανύουμε τα μέσα του καλοκαιριού, αλλά στις ανακοινώσεις, στα κλιματιζόμενα κομματικά γραφεία και στα πηγαδάκια κεντρικό θέμα είναι οι κάθε λογής εκλογές: δημοτικές, περιφερειακές, εθνικές, (λιγότερο ευρωεκλογές). Πέραν των πολιτευτών, όμως, κυριαρχεί μια αίσθηση απογοήτευσης, γιατί οι προκλήσεις της επόμενης περιόδου είναι ολοένα και μεγαλύτερες και με τη γνωστή μανιέρα της πολιτικολογίας, ο κόσμος θέλει περισσότερο να «μαυρίσει» υποψήφιους, παρά να τους ψηφίσει. Ας κάνουν λοιπόν οι «παλιοί» έναν κόπο να θέσουν στο δημόσιο διάλογο αυτά που μας αφορούν, και οι νεότεροι - μη πολιτικοί ας κάνουν τον κόπο να οραματιστούν κάτι άλλο γι’ αυτό το νησί από τα τετριμμένα. Χρειαζόμαστε νέα πρόσωπα, αλλά το κυριότερο, φρέσκες ιδέες.