Από την ώρα που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων, το Facebook «βομβαρδίζεται» από post εν δυνάμει φοιτητών, περήφανων μαμάδων και μπαμπάδων που μοιράζονται τη χαρά τους για την επιτυχία των παιδιών τους. Κόπος, κούραση, αγωνία μιας ολόκληρης -και όχι μόνο- χρονιάς ανταμείβονται. Και χαμογελάς... Kαι συγκινείσαι… Με τη χαρά τους.

Εκεί μέσα στη συγκίνησή σου, λοιπόν, σκέφτεσαι την άλλη πλευρά. Τι γίνεται με όσους «απέτυχαν»; Πόσο ψυχοφθόρο είναι για ένα παιδί, για ένα γονιό που καλείται να διαχειριστεί την «αποτυχία»; Κι έρχεσαι και πέφτεις πάνω στη viral δημοσίευση με τα 9 χιλιάδες like σε λιγότερο από μια ημέρα. Στα λόγια του π. Χαράλαμπου Λίβυου Παπαδόπουλου, για το γιο του Αλέξανδρο. Και συνειδητοποιείς ότι «αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση». Χαμογελάς ξανά. Πιο πολύ αυτή τη φορά.

«Προσπάθησε ξανά. Απέτυχε ξανά. Απέτυχε καλύτερα…

Είμαι το ίδιο περήφανος γι’ αυτόν και στην επιτυχία, μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.

Οι μεγάλες στιγμές στη ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες. Όταν μικρέ μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω τη ζωή σου και πλέον θα έχεις ώριμα μάτια, θα δεις ότι τα λάθη, οι ήττες και οι αποτυχίες σε προχώρησαν μπροστά και σε ώθησαν για κάτι άλλο, που ήξερε ο Θεός μα εσύ τότε ούτε καν φανταζόσουν.

Γι’ αυτό θέλω να σου πω ότι δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου, μα και στις φαινομενικές ήττες σου, γιατί αγαπώ αυτό που είσαι και όχι εκείνο που ήθελε ο εγωισμός μου να είσαι. Γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψε με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε. Και να σου πω κάτι; Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγώ «επιτυχημένος». Δεκανίκι του δικό μου κενού, δεν θα γινόσουν ποτέ. Σε αγαπώ γι’ αυτό που είσαι!

Να θυμάσαι παιδί μου, ότι στα λάθη μας μαθαίνουμε. Για να φτάσεις στον παράδεισο θα χρειαστεί να περάσεις πολλές φορές κι από την κόλαση. Καλό ταξίδι ζωής...»