Μπήκαμε στον Οκτώβρη και όπως κάθε χρόνο είναι εύλογο να γίνεται ο σχετικός απολογισμός της τουριστικής σεζόν που ολοκληρώνεται αυτές τις μέρες. Στη Λέσβο δε, η οποία βίωσε μια πρωτόγνωρη τουριστική κρίση την προηγούμενη διετία, οι συγκρίσεις με το πρόσφατο παρελθόν είναι αναπόφευκτες, άλλα και άκρως διδακτικές για το προσεχές μέλλον. Ωστόσο στην εποχή του διαδικτύου, όπου όλοι έχουν άποψη για όλα, εκεί που ως επί το πλείστον ξεχειλίζει πλέον οργή και θυμός σε κάθε σχόλιο ή ανάρτηση, από το πιο ασήμαντο ως το πιο σημαντικό, οι «εξυπνάκηδες» αφήνουν στο πέρασμά τους να στάξει λίγη από την περίσσια χολή που έχουν στοιβάξει μέσα τους, κατά δικαίων και αδίκων.

Στο ανάγνωσμα των επίσημων στατιστικών στοιχείων που δόθηκαν στη δημοσιότητα για τις αφίξεις Ευρωπαίων τουριστών στη Λέσβο με πτήσεις τσάρτερ, αντί να διαβάζει κάποιος μερικά ενθουσιώδη ή θετικά έστω σχόλια για τις επιδόσεις του νησιού μας μέσα στο 2018, συναντά την απαξίωση και την ειρωνεία. Ζούμε σε μια κοινωνία, στην οποία ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια αυτόκλητοι υπερασπιστές καθετί ελληνικού, χριστιανικού, παραδοσιακού, αλλά αν τύχει και προκύψει κάπου, κάπως, κάποτε μια θετική εξέλιξη για τον τόπο μας, σε ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό, αυτόματα προσπαθούν να την αποδομήσουν. Ναι, δυστυχώς έχουμε μάθει μονάχα να μηδενίζουμε. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και καλά θα κάνει κάποιος, όταν το πρώτο πράγμα που σκέφτεται να σχολιάσει κάτω από μια καλή είδηση είναι το κλασικό «σιγά μωρέ…» ή το «ναι, όμως αλλού...», να σκεφτεί ξανά πριν πατήσει το κουμπί της δημοσίευσης του.

Το ότι η Λέσβος δεν είναι κορυφαίος τουριστικός προορισμός στο Αιγαίο και γενικότερα στην Ελλάδα, ασφαλώς και είναι κάτι που το γνωρίζαμε. Κανείς από όσους καταπιάνονται με το σχετικό ρεπορτάζ δεν προσπαθεί να προσποιηθεί ότι ξαφνικά το νησί μας αγαπήθηκε παράφορα από τους Ευρωπαίους και ότι τα τσάρτερ προσγειώνονται το ένα πίσω από το άλλο στο αεροδρόμιο της Μυτιλήνης. Έχουμε επίγνωση της κατάστασης, αλλά δεν έχουμε μάθει να μηδενίζουμε καταστάσεις.

Λένε πως η στατιστική είναι ο καλύτερος τρόπος για να πει κανείς ψέματα. Όμως στην προκειμένη περίπτωση, όπως και να διαβάσει κανείς τα επίσημα στοιχεία καταλήγει σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Ότι ήρθαν στη Λέσβο φέτος πολύ περισσότεροι ξένοι τουρίστες απ’ ότι την προηγούμενη διετία, με τις συνολικές αφίξεις να πλησιάζουν για πρώτη φορά πολύ κοντά στις επιδόσεις τόσο του 2014 όσο και του 2015, που ήταν οι καλύτερες της τελευταίας δεκαετίας. Κι αυτό, όσο κι αν προσπαθήσει κανείς με φθηνά επιχειρήματα και προσεγγίσεις, δεν μπορεί να το μηδενίσει. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί να μπει και στη διαδικασία κιόλας…

Γράφουν πολλοί «σιγά μωρέ, τόσοι πάνε αλλού σε μία μέρα». Ασφαλώς. Αν πρέπει σε αυτά τα ρηχά επιχειρήματα, να απαντήσει κάποιος εξίσου επιφανειακά, και όσοι έρχονται σε ολόκληρη την Ελλάδα σε ένα χρόνο, πάνε μόνο στη Βαρκελώνη της Ισπανίας σε τρεις μήνες! Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι πιο σημαντικός ο ένας αριθμός από τον άλλον; Ας ξεκινήσουμε από κάτι βασικό. Δε συγκρίνουμε ποτέ ανόμοια μεγέθη. Ήταν κάτι που μας το μάθανε ως παιδιά στο σχολείο και αλίμονο μας, αν το προσπερνάμε ως ενήλικες πια για χάρη μιας εξυπνάδας στα κοινωνικά δίκτυα. Οι κάτι παραπάνω από 60.000 τουρίστες των πτήσεων τσάρτερ σε ένα χρόνο στη Λέσβο είναι σπουδαίο κατόρθωμα. Για τη Λέσβο. Σίγουρα όχι για την Κρήτη ή τη Σαντορίνη. Αλλά δεν ήμασταν ποτέ Κρήτη και Σαντορίνη. Και φυσικά ούτε εκεί, ούτε αλλού έζησαν σε τέτοιο βαθμό τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές από τα απέναντι παράλια τα τελευταία χρόνια, ούτε υπέστησαν σχεδόν ολική τουριστική καθίζηση την προηγούμενη διετία, όταν οι μεγάλοι tour-operators γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη στο νησί μας.

Επομένως, όταν επιχειρεί κανείς να προβεί σε τέτοιου είδους συγκρίσεις, οφείλει -αν θέλει να μη θεωρηθεί εγκάθετος- να εξετάσει αντικειμενικά το υφιστάμενο πλαίσιο των περιοχών που επιθυμεί να θέσει σε αντιπαραβολή. Διαφορετικά, καλό θα ήταν να σωπαίνει. Εξάλλου δεν είναι απαραίτητο, τελικά, να έχουν άποψη όλοι για όλα. Γιατί δεν είναι όλα για όλους…