Δεν είναι ότι δεν ισχύει. Όταν μία ομάδα δεν αποδίδει, ή έχει εσωτερικά προβλήματα που δεν λύνονται, φταίει κυρίως ο επικεφαλής της. Τώρα όπου «ομάδα», ο καθένας μπορεί να βάλει ό,τι θέλει. Παράταξη, κόμμα, κυβέρνηση και μια και μιλάμε για τα καθ’ ημάς και δημοτική αρχή. Το ίδιο ισοπεδωτικά βέβαια, ισχύει λίγο έως πολύ και το ανάποδο. Στις νίκες ή τις επιτυχίες, πάλι τα πολλά κρέντιτς να καρπώνεται ο αρχηγός.

Για τη δύσκολη διαδρομή, ειδικά το τελευταίο τρίμηνο, της δημοτικής αρχής, έχει επικρατήσει η άποψη πως για τον εσωτερικό σπαραγμό της παράταξης που κέρδισε ως «αουτσάιντερ» τις εκλογές το 2014, έχει ευθύνη ο Σπύρος Γαληνός. Η άποψη αυτή ενισχύθηκε από το γεγονός πως ο δήμαρχος, αφού πάλεψε με πρωτόγνωρες καταστάσεις για τα καθήκοντα ενός δημάρχου, όπως το προσφυγικό, έχασε ίσως την επαφή του με την καθημερινότητα των όσων γίνονται στην «Ελευθερίου Βενιζέλου» ή στο κτήριο της πρώην ΤΕΔΚ. Έκλεισε τα μάτια σε κάποιους «αντάρτες» σε όλη τη θητεία του, χαρίστηκε σε άλλους που είχαν εμφανή διάθεση να αυτομολήσουν και φέρθηκε σκληρά ενδεχομένως σε άλλους που μπορεί ίσως να άξιζαν μία δεύτερη ευκαιρία. Οι απόψεις βέβαια είναι υποκειμενικές, για το πώς μπορεί να παίξει κάποιος το παιχνίδι των ισορροπιών σε παρατάξεις με διαφορετικής πολιτικής προέλευσης παράγοντες και ανθρώπους με διαφορετικούς χαρακτήρες.

Φτάνουμε όμως στο σήμερα, όπου ο δήμαρχος για έκτακτους και εντελώς ανθρώπινους λόγους, είναι προσωρινά εκτός καθηκόντων, έχοντας αφήσει όμως πίσω του αρκετές εκκρεμότητες. Και έχει εκχωρήσει (στο βαθμό που μπορεί αυτό να γίνει) τις αρμοδιότητές του, αφήνοντας μόνους πια τους «φίλους» του, τους «εχθρούς», τους αντιπάλους αλλά και τους συνεργάτες του να… περπατήσουν. Άλλοι «φορώντας τα παπούτσια του» και άλλοι εξακολουθώντας να βρίσκονται απέναντί του. Και αναρωτιόμαστε: Αλήθεια παρακολουθώντας κάποιος το επίπεδο των όσων λέγονται (στο διαδίκτυο και στις ανακοινώσεις) στο πλαίσιο της αντιδικίας πρώην συνεργατών, μπορεί να μην επιρρίψει ευθύνες για αυτό το χάλι της δημοτικής αρχής (και κατ’ επέκταση του δήμου) και στο κάθε μέλος της ξεχωριστά; Είναι άμοιρος ευθυνών ο κάθε δημοτικός σύμβουλος της δημοτικής αρχής για αυτήν την εικόνα, όπου το «εγώ» του καθενός υπερβαίνει τα πάντα, με αποτέλεσμα να ξεχνούν ότι εκλέχτηκαν πρώτα απ’ όλα από τους δημότες για να υπηρετήσουν τους δημότες; Είναι δείγμα υπευθυνότητας η μέχρις εσχάτων μάχη τους, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, προκειμένου να αποδειχθεί το δίκιο τους; Μετά από αυτές τις συμπεριφορές που παρακολουθεί κανείς ένθεν κακείθεν που στην πραγματικότητα υπονομεύουν την ίδια τη λειτουργία του δήμου, έχει άραγε ιδιαίτερη αξία η πολιτική κουβέντα για τις κατά καιρούς αποφάσεις του δημάρχου στην διαχείριση των ισορροπιών εντός της παράταξής του;