Ένα λυρικό, εξομολογητικό, αφηγηματικό κείμενο, ύμνο στη γυναίκα και στους πολλαπλούς της ρόλους, κυκλοφόρησε πρόσφατα η συμπατριώτισσά μας Παναγιώτα Βουβουλούδα.
Η συγγραφέας γεννήθηκε στην Ερεσό, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε Θεολογία και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως διευθύντρια φροντιστηρίων ΜΕ.

Είναι συνεργάτης του περιοδικού «Ερεσός». Έκανε την πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα το 2006 με την ποιητική συλλογή «Κι αύριο μέρα είναι» (Εκδόσεις «Διογένης»). Το 2011 κυκλοφόρησε τη νουβέλα «Μια βόλτα πιο κάτω» και την ποιητική συλλογή «Άσκηση Ορθογραφίας», και τα δύο από τις Εκδόσεις Κοροντζή.

Το παρόν κείμενό της χωρίζεται στα παρακάτω κεφάλαια: Το έμβρυο, Η γέννα, Ο αποχωρισμός, Η αγκαλιά, Η κούνια, Η ακοή-ήχος, Το λουτρό, Ο καλλωπισμός, Τ’ όνειρο με το φίδι, Το πρώτο δόντι, Μπουσουλώντας, Το ρολόι, Η πρώτη μιλιά, Το πρώτο βήμα, Και το πρώτο πέσιμο, Η κούκλα, Η φροντίδα, Μεγάλη… πια, Το πρώτο αίμα, Ο έρωτας κι φόβος, Η γιαγιά, Η πρώτη μητέρα κι ο άνδρας, Η αγάπη, Αναζήτηση τροφής, Ο θάνατος, Ο θεός, Η μάνα μου, Η προίκα, Το κλάμα, Εγώ… η γυναίκα,

Ο απολογισμός, Ο φόβος κι εγώ, Ένα τέλος, Και μια αρχή.
Μικρό δείγμα γραφής: «Κι άκουγα τη φωνή της. Ο ήχος του κόσμου ολόκληρου σ’ έναν ήχο. Μια λέξη της, ένα ψιθύρισμα στο αυτί μου… η μουσική κι όλοι οι ήχοι που έγιναν και που θα γίνουν. Κι όλοι αυτοί για μένα. Αγάπησα τη μουσική από τότε.

Όταν άκουσα να μου τραγουδά και να με νανουρίζει. Μα κι όταν απλά μου μιλούσε, εγώ τη μουσική πάντα ν’ ακούσω αφουγκραζόμουν, με το ρυθμό και με τους τόνους και τα ημιτόνια. Η φωνή της, η καρδιά της μες την κοιλιά όταν ήμουν, ο άνθρωπος. Η φωνή κάθε μάνας σε κάνει ν’ αγαπάς τη μουσική. Κι αν όχι, τότε ψέματα λες. Δεν είναι ον σε τούτο τον κόσμο -κι αν είναι, είναι απόκοσμο- που να μην του αρέσει η μουσική.

Κι από τότε πιο αναγκαία μουσική δε θα ξαναγίνει παρά απ’ τη φωνή της μάνας του. Και πιο χρήσιμη και πιο λειτουργική. Λέω καμιά φορά πως ο άνθρωπος άρχισε να μιλά, όταν θέλησε να δείξει και μ’ άλλον τρόπο την αγάπη του. Και να μιμηθεί τον άνεμο και τα κύματα και τα πουλιά.

Όλα ελεύθερα. Η ελευθερία παντρεύτηκε την αγάπη και μιλήσαμε. Κι η γυναίκα-μάνα μας μίλησε για να μας αποδείξει και με τέτοιο τρόπο την αγάπη της… και με ήχο».