Δεν είναι και ό,τι καλύτερο με κάποιον που δεν ξέρεις, να περνάς μαζί του μία ώρα και εκείνος να μονολογεί με την ιστορία της ζωής του. Πόσο μάλλον όταν εκείνος είναι στιγματισμένος και σου μιλάει από… το κελί του! Κι όμως, όταν η ιστορία αφορά έναν ξακουστό σεφ που σέρβιρε τούρτα από τα χειρότερα υλικά που μπορεί να φανταστεί κανείς σε μια ομήγυρη υπουργών, γεγονός που τον οδήγησε και στη φυλακή, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Ειδικά όταν ο σεφ είναι ο επαγγελματίας ηθοποιός Γιώργος Μιχαλάκης με τη μοναδική του ερμηνεία και σερβίρει τη σπεσιαλιτέ του. Ο τίτλος αυτής; «Παπάγια Μάντολες»! Πρόκειται για τη μαύρη κωμωδία που ενθουσίασε το κοινό των «Αστέγων» που τη διοργάνωσαν, το Σάββατο και την Κυριακή το βράδυ στο θέατρο της ΔΕΠΤΑΜ.

Η παράσταση ήταν ήδη ελκυστική για τις κριτικές που απέσπασε στην πρεμιέρα της στο πλαίσιο της 25ης Συνάντησης Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου, τον περασμένο Οκτώβριο στη Σύρο. Το έργο γράφτηκε από τον Συριανό Αντώνη Κρύσιλα και το σκηνοθέτησε ο Γιώργος Πάχος.

Ο πρωταγωνιστής
Παίζοντας με το φωτισμό και το σενάριο, ο Γιώργος Μιχαλάκης ερμήνευσε με έναν πολύ ταλαντούχο τρόπο την ιστορία ενός σεφ, πολύ πριν γίνει επαγγελματίας, από την εποχή που ήταν πιτσιρικάς και προσπαθούσε να «καταφέρει» τη φίλη του τη Σούλα. Ο πρωταγωνιστής δήλωσε από την πρώτη στιγμή στο κοινό ότι δεν έχει καμμία σχέση με το τέρας που περιγράφουν οι εφημερίδες, ενώ αφήνει για το τέλος τη σπεσιαλιτέ που σέρβιρε στους υπουργούς και τον οδήγησε στη φυλακή. Με το κορίτσι που στιγμάτισε την παιδική του ηλικία και στη συνέχεια τον εγκατέλειψε για κάποιον άλλο, είχαν νιώσει τον αποκλεισμό από την καθωσπρέπει κοινωνία, από το δείπνο τους σε ένα γκουρμέ εστιατόριο. Η αναφορά του μάλιστα στο γκουρμέ φαγητό είναι αρκετά συχνή και επικριτική. Πιάτα μεγάλα με λίγο φαγητό και υλικά όπως η ρόκα που ούτε οι κατσίκες δεν προτιμούν, σερβίρονται ως περιωπής.

Οι θεατές
«Δε νιώθεις μονότονα, παρά το ότι είναι ένας ηθοποιός, και δε σε κουράζει. Το αντίθετο, παρακολουθείς το έργο με τις κορυφώσεις του και σε αρκετά σημεία ξεκαρδίζεσαι γιατί βρίσκεις πολλά κοινά με την καθημερινότητά σου», τόνισαν στο «Ε» θεατές βγαίνοντας από την παράσταση. Και πράγματι, αυτό επιτυγχανόταν, καθώς ο ηθοποιός από τη μία ήταν αφηγητής και σχολιαστής, από την άλλη πρωταγωνιστής, αλλά και ο άλλος άνθρωπος, η μητέρα του, ο πατέρας του, η φίλη του, οι φαντάροι που συνυπηρέτησε μαζί τους.

Και η εκδίκηση
Καυτηριάζοντας τη σημερινή καθημερινότητα και τα κακώς κείμενα, πολιτικά και κοινωνικά, ο φυλακισμένος σεφ διηγείται και την ιστορία κάποιου άλλου, όπου στο τέλος αποδεικνύεται ότι ήταν ο ίδιος. Ο φαντάρος που του έκαναν καψόνια και κορόιδευαν, χορεύει ένα ζεϊμπέκικο, περιγράφοντας ότι ο εν λόγω χορός τον ψηλώνει και τον μεταμορφώνει σε άλλον άνθρωπο. Ένας μεγάλος παραλληλισμός με την Ελλάδα, τα καψόνια στα οποία υπόκειται, την αναπαραγωγή των συνδηλώσεων της δημοσιοϋπαλληλικής ζωής και στο τέλος το ζεϊμπέκικο, ο περήφανος χορός, ως ατομική εκδίκηση και έκφραση της αξιοπρέπειας.

Πίσω απ’ όλα λοιπόν, κρύβεται η εκδίκηση, το μεγάλο σχέδιο του πιτσιρικά που ένιωθε πολλαπλούς αποκλεισμούς και ένιωθε την ανάγκη να ανατρέψει το σύστημα από μέσα. Και την ίδια ώρα που το χλευάζει, το υπηρετεί ως μεγάλος σεφ, δικαιολογώντας τον εαυτό του ότι το κάνει με σχέδιο. Ως μεγάλος σεφ εισάγει τις «Παπάγια Μάντολες» και μια σειρά πιάτα με το ίδιο γκουρμέ μοτίβο.

Όταν ενημερώνεται ότι το μαγαζί του επισκέπτονται υπουργοί, τους εκδικείται με ένα ωραίο γεύμα και επιδόρπιο μια τούρτα με… περιττώματα, γαρνιρισμένα με σαντιγύ και μπόλικη σοκολάτα, ενώ τους κρατά ομήρους κλειδώνοντας τουαλέτα, πόρτες και παράθυρα.

Το όνομα του σεφ το μαθαίνουμε στο τέλος. «Με λένε Γιάννη και είμαι απ’ το Βαρδάρη. Δεν ξέρω αν είστε αληθινοί, αλλά σας ευχαριστώ που με ακούτε, γιατί στη φυλακή οι νύχτες δεν περνούν.»