Στην μακροχρόνια έρευνα και καταγραφή που επιχείρησα για τα ηρώα πεσόντων και γενικά για όλα τα γλυπτά του νησιού μας, αναγράφονται 1.574 νεκροί που έπεσαν στα πεδία των μαχών.

Ο κόσμος «ο μικρός, ο μέγας» αυτών των αγνών πατριωτών δεν προξενεί πια κανενός το ενδιαφέρον να αποτυπωθεί. Από όσο γνωρίζω ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί με αυτό το θέμα.

Πριν από χρόνια μια τέτοια μελέτη για τους ηρωικούς βλαστούς της Καλλονής δημοσίευσε ο Στρατής Μισγίρης.

Πρόσφατα εκδόθηκε ένα καλαίσθητο βιβλίο από το Στρατή Πάντα με τίτλο «Γιατί;», στο οποίο περιγράφεται η σύντομη αλλά ηρωική ζωή μιας ιστορικής μορφής του Πολιχνίτου, του 19χρονου Γεωργίου Νικολάου Κουβελίδη.

Ο πόθος του οτρηρού συγγραφέα και ο αγώνας του για να μη μείνει στη λησμονιά του χρόνου αυτή η αγνή μορφή του Πολιχνίτου έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Στο βιβλίο περιγράφεται με περισσή μαεστρία η τραγική ιστορία μιας προσφυγικής οικογένειας, του Νικολάου Κουβελίδη, που εγκαταστάθηκε και ξεκίνησε τη νέα της ζωή στον Πολιχνίτο.

Βήμα - βήμα ξετυλίγεται στις σελίδες του βιβλίου όλη η δράση του νεαρού Γ. Κουβελίδη και μαζί η αγωνία των γερόντων για το μονάκριβο γιο τους.

Γνώστης μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας αυτής της τραγικής ιστορίας, ο Σ. Πάντας έδειξε ένθερμο ενδιαφέρον για την καταγραφή και ανάδειξη αυτής της πονεμένης ιστορίας.

Ένα διαρκές «τάμα» με συνεχή έρευνα αλλά και πράξεις, όπως η πρότασή του για ονοματοδοσία οδού της γενέτειρας του Ήρωα με το όνομά του.

Με υπόδειξη του συγγραφέα, στρατόπεδο του Πολιχνίτου πήρε το όνομα του νεαρού ευέλπιδος.

Με συνεχείς διαλέξεις αναζωπύρωνε τη μνήμη του Ήρωα. Μεγάλη προσπάθεια κατέβαλε για την ανέγερση της προτομής του Γ. Κουβελίδη, το πρόπλασμα της οποίας φιλοτέχνησε η γνωστή και καταξιωμένη γλύπτρια Μαρία Καλλιπολίτη και ήδη είναι έτοιμο για χύτευση.

Αναμένεται όμως το στοιχειώδες ενδιαφέρον της Πολιτείας και κυρίως της τοπικής κοινωνίας, γιατί μεταξύ των άλλων ο πατέρας του τιμωμένου ήταν και ευεργέτης της κωμόπολης.

Το λόγο, όμως, έχει κυρίως ο Δήμος Λέσβου.

Ο Στρατής Πάντας έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να αισθάνεται δικαιωμένος και γεμάτος από ψυχική ανακούφιση για το Γεώργιο Κουβελίδη, που «πολέμησε κατά του φασιστικού ναζισμού, κατά των απάνθρωπων Γερμανών και έπεσε ηρωικά μαχόμενος, στα υψώματα της περιοχής Κολυμπαρίου - Χανίων στην Κρήτη. Πολέμησε και έπεσε αυτός, που ήταν ένα μοναχοπαίδι, ένα χαρισματικό παιδί, ένα φυντάνι, ένας βλαστός μαζί του ίσα - ίσα μόνο δεκαεννιά Μαΐους της νεανικής και ακριβής ζωής του, πιστός στο “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος”.

Οι ήρωες όμως είναι αθάνατοι. Ζουν “εις τους αιώνας των αιώνων”, για να παραδειγματίζουν τις επερχόμενες γενιές, για να διδάσκουν πως οι αμυντικοί πόλεμοι, που διεξάγονται για την τιμή και την σωτηρία της πατρίδας είναι ιεροί. Πεθαίνουν δε οι ήρωες αυτοί, μόνον αν ξεχασθούν απ’ τους ζωντανούς.»