Ένας κακοχυμένος λουκουμάς. Αυτή ήταν η Μουφλού! (Το ξέρω, Στρατελ’, θα χαμογελάς από κει που βρίσκεσαι τώρα, που σου θυμίζω την καζούρα που σου κάναμε.)
Έχουν, όμως, οι λουκουμάδες καρδιά; Δεν ξέρω. Ο δικός μας, πάντως, που τον είχαμε συμμαθητή στο γυμνάσιο, συμπαίκτη στην περίφημη Β΄ Ομάδα (Βου Ομάδα τη λέγαμε) του πόλο του Ναυτικού Ομίλου, πρώτο αστέρι στις ομάδες μπάσκετ και βόλλεϋ του 2ου Γυμνασίου Αρρένων και αγαπημένο μαθητή του «Δάσκαλου» Γιώργου Αφεντάκη, δραστήριο μέλος της μυτιληνιάς διασποράς στην Αυστραλία και άτυπο Πρόεδρο των «Καφελογίων», δεν είχε μια απλή καρδιά, αλλά καρδιά λιονταριού. Ένα λιοντάρι μέσα σ’ αυτό το κακοχυμένο σώμα, ένα λιοντάρι στο πνεύμα του, ένα λιοντάρι στη ζωή του.
Δε νομίζω ν’ αγάπησα τόσο κανένα συμμαθητή και συμπαίκτη μου όσο τη Μουφλού. Δε νομίζω ότι θα μου λείψει κανένας φίλος όσο η Μουφλού. Δίκιο είχες, Μάκη, που είπες ότι «λιγοστεύουν οι πραγματικοί άνθρωποι». Με τούτη, όμως, την τελευταία απώλεια χάσαμε τον «Άνθρωπο».
Στρατή, αν βρεις καμμιά πισίνα εκεί πάνω, ρίξτε μια προπόνηση με τον άλλον συμπαίκτη μας, τον πρόωρα χαμένο Γιάννη Πραΐδη, μέχρι να ‘ρθούμε και οι υπόλοιποι να συμπληρώσουμε την Βου Ομάδα.

Φωτής Ξύδας