Δυο φύλλα πεσμένα ξερά στη γη. Γλυκό φως στον ορίζοντα με απαλές αποχρώσεις. Ευχάριστη ζέστη στην ατμόσφαιρα και δροσερές, ήρεμες θάλασσες για κολύμπι. Να το φθινόπωρο, αυτό, το μικρό καλοκαιράκι. Με λιγότερους επισκέπτες στο νησί, με τα σχολεία να ξαναζωντανεύουν από φωνές μαθητών. Στα παλιά βιβλία των δημοτικών σχολείων κάπου εδώ μπαίνει και η εικόνα του καστανά, το πρωτοβρόχι, τα χελιδόνια που φεύγουν…
Εμείς κάπου εδώ βάζουμε την εικόνα τού σήμερα. Την καθημερινότητα του φθινοπώρου τού 2010. Τα κάστανα είναι στη φωτιά! Ο «Καλλικράτης» πρωταγωνιστεί στα γεγονότα και υπόσχεται τα καλύτερα!
Με χαμόγελο Τζοκόντας προχωράμε για τη διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας. Καινούργια συνταγή με τα ίδια, περίπου, πρόσωπα σε νέα μοιρασιά ρόλων. Στη Λέσβο πάμε πακέτο με ανθρώπους από το παρελθόν που φαίνεται έχουν πετύχει τα μάλα. Επαναλαμβανόμαστε. Κοινωνία και άρχοντες έχουμε γίνει αυτοκόλλητοι. Κάτι μας δένει έντονα και προχωράμε σφιχταγγαλιασμένοι. Σαν ερωτευμένοι από χρόνια. Τα ίδια πάθη και η ίδια κολόνια μάς κάνουν αχώριστους. Το άρωμα του βιολογικού και η αγάπη για την εξουσία είναι η βέρα στο δεξί μας χέρι. Το βραχιόλι της επιτυχίας. Γι’ αυτό, τώρα, τα ίδια πρόσωπα, αναλαμβάνουν να πρωταγωνιστήσουν σε θέσεις μεγαλύτερης ευθύνης.
Μ’ αυτά τα δεδομένα έμαθα κι εγώ καινούργιες εκφράσεις-κλειδιά. Όταν λέμε, λοιπόν, ότι κάποιος έχει «ένσημα στην αυτοδιοίκηση» σημαίνει πως έχει κάνει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Φοράει, δηλαδή, το κατάλληλο κουστούμι. Επιπλέον ξεκινάει δίαιτα για να φύγει η μεγάλη κοιλιά.
Πάντα απολαμβάνω τις προεκλογικές εμφανίσεις αρχηγών παρατάξεων που δηλώνουν πως είναι σε δίαιτα, χάνουν βάρος, κόβουν ποτά, τσιγάρα… Μετά από τέτοιες δηλώσεις, κόβω φλέβες. Παίρνω τα βουνά. Ξεκινάω μια ανελέητη ορειβασία προκειμένου να ανταποκριθώ κι εγώ στα κιλά τους. Ιδρώνω πολύ, έτσι ώστε, μαζί με τις τοξίνες, να αποβάλω, κακήν κακώς, κάθε προσδοκία πως αυτός ο τόπος μπορεί να δει πραγματική αλλαγή.
Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα είναι σε μια μόνιμη διαδικασία αλλαγής. Αλλάζει τα πάντα. Θέλει να αλλάξει τα πάντα. Τον εαυτό της τον ίδιο αν γίνεται. Όμως, ακόμη, φαίνεται πως είναι σε μεγάλη σύγκρουση. Το συμφέρον και οι μηχανισμοί είναι σε σύγκρουση με την ποιότητα, το άφθαρτο, το ελπιδοφόρο…
«Πάρε μια πέτρα απ’ το γιαλό και βάλ’ την προσκεφάλι, κι αν σε πονάει το κορμί είναι απ’ το κεφάλι!» Το κεφάλι και η νοοτροπία μας μάς φέρνει μέχρις εδώ. Τέτοιο κεφάλι έχουμε, τέτοια παθαίνουμε.
Υπομονή. Με χαμόγελο Τζοκόντας προχωράμε. Φθινοπωρινή διάβαση με μια δόση μελαγχολίας. Είμαστε στην κρίσιμη στροφή για μια νέα πραγματικότητα. Μια από τα ίδια, απ’ τα παλιά και δοκιμασμένα.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.