Κι εγώ ο άμοιρος, που θέλω να ταξιδέψω με αεροπλάνο, πώς να τα βγάλω πέρα ο δόλιος με τόση τρομολαγνεία γύρω μου; Να φορέσω εκείνη τη μάσκα που αγόρασα τις προάλλες για να ψεκάσω τις ελιές μου για το δάκο; Κι αν με συλλάβουν οι θερμικές κάμερες του αερολιμένα, που, από την αγωνία μου, έχω ανεβάσει ίσαμε 40 πυρετό; Τότε θα μπω στην καραντίνα· θα με δείξουν στην τηλεόραση· θα με βγάλουν σε όλα τα παραθυράκια - μικρά και μεγάλα - κι ύστερα θα με ξεχάσουν στην απομόνωση, αφού θα έχουν πετύχει το σκοπό τους: να ανεβάσουν εξ αιτίας μου την τηλεθέασή τους στα ύψη!
Να εφοδιαστώ τότε μ’ εκείνα τα υγρά διαφόρων ειδών - αντισηπτικά χεριών, οινόπνευμα - μήπως και με λίγη ρακή, που λένε πως σκοτώνει τα μικρόβια; Κι ας πάρω κι ένα θερμόμετρο μαζί μου καλού - κακού. Μα τότε θα έρθουν και θα με «τσιμπήσουν» από τον έλεγχο χειραποσκευών· θα με βγάλουν έξω από τη σειρά μου· θα με ψαχουλέψουν καλά-καλά κι από την κορφή ως τα νύχια· θα με βάλουν ν’ ανοίξω τσέπες, τσεπάκια, φερμουάρ· να λύσω τα αθλητικά μου παπούτσια· θα αδειάσουν - ελαφρά τη καρδία - τη βαλίτσα μου κι ας πάσχισα λίγο πριν να την κλείσω και θ’ αραδιάσουν ανάκατα όλα τα «υπάρχοντά» της, τα τακτοποιημένα από μένα με ιδιαίτερη επιμέλεια· θα τα εκθέσουν - κι αυτά κι εμένα - σε κοινή θέα κι ύστερα θα μου ανακοινώσουν πως θα κατασχέσουν τα μπουκαλάκια μου - διαφορετικά δεν μπορώ να ταξιδέψω - γιατί ζυγίζουν πάνω από τα επιτρεπτά γραμμάρια και μαζί μ’ αυτά και το θερμόμετρό μου ως - άκουσον, άκουσον (!) - ύποπτο μέσο για αεροπειρατεία! Έτσι, ικανοποιημένοι που «εξόντωσαν» με εξονυχιστικό έλεγχο έναν επίδοξο τρομοκράτη, θα με «πετάξουν» σα στυμμένη λεμονόκουπα στα επιμελώς κρυμμένα αδιάκριτα βλέμματα των συνταξιδιωτών μου.
Κι ας πούμε πως ύστερ’ απ’ όλο αυτό το Γολγοθά καταφέρω επιτέλους ν’ ανέβω και να βολευτώ στην προδιαγεγραμμένη από το εισιτήριό μου θέση στο αεροπλάνο. Μήπως όμως και η μοίρα μου είναι κι αυτή προδιαγεγραμμένη μαζί της; Γιατί, πού να πάω να κρυφτώ ο δόλιος, αν ο διπλανός μου συνεπιβάτης τύχει να φταρνιστεί; Πώς να σταματήσω - ουαί κι αλίμονο! - όλα εκείνα τα ατίθασα σταγονίδια, που θα αιωρούνται ανεξέλεγκτα στον αέρα και που με τόση θρασύτητα θα έχουν παραβιάσει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου τον εναέριο χώρο μου, ενώ εγώ θα είμαι καθηλωμένος στη θέση μου με τη συνωμοτική πάνω από το κεφάλι μου φωτεινή επιγραφή «Προσδεθείτε»;
Θ’ ανοίξω τότε και θ’ αφοσιωθώ στο ενημερωτικό φυλλάδιο με οδηγίες σε περίπτωση αναγκαστικής - ο μη γένοιτο - εγκατάλειψης του αεροσκάφους, που βρίσκεται στο τσεπάκι της πλάτης του μπροστινού μου καθίσματος. Μα ο εφιάλτης μου - όπως συμβαίνει συχνά με το δολοφόνο - θα έρθει να με χτυπήσει για δεύτερη φορά. Πόσα χέρια, άραγε, έχουν πιάσει πριν από μένα το συγκεκριμένο φυλλάδιο; Χέρια που τελούσαν σε άρτι παρελθούσα χειραψία ή φτάρνισμα ή βήξιμο ή ποιος ξέρει τι άλλο; Ο πανικός μου ξεφαντώνει, ενώ την ίδια στιγμή η λογική μου τη βγάζει - δεν τη βγάζει στην εντατική!
«Πορτοκαλάδα; Καφέ;»
Κοιτάζω σα χαμένος το απαστράπτον χαμόγελο της κούκλας αεροσυνοδού, που μου αποκαλύπτει μια καταπληκτική σειρά από κάτασπρα δόντια, λες και βγήκαν από διαφήμιση οδοντόκρεμας! Όμως το ηλεκτροσόκ δεν είναι αρκετά ισχυρό για να με επαναφέρει. Στο τρομαγμένο βλέμμα μου ξετυλίγονται σενάρια εις την… Η1Ν1, σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Πνίγομαι και με λούζει κρύος ιδρώτας.
«Είστε καλά; Θέλετε λίγο νερό;», επιμένει χαμογελαστή η νέα αεροσυνοδός - που από μέσα της σιχτιρίζει για την γκαντεμιά της στην πρώτη, την παρθενική της πτήση, να της έχει τύχει ένας επιβάτης αλαφροΐσκιωτος, αλλοπαρμένος, ένας επιβάτης τυχόν εκτάκτου ανάγκης, όπως εγώ!
«Πορτοκαλάδα; Καφέ;», επιμένει από πάνω μου με στημένο χαμόγελο.
«Λίγο καθαρό αέρα, βρε αδερφέ!» Να οξυγονωθώ, να ξελαμπικάρω, να βάλω σε τάξη την άτακτη σκέψη μου, να χαλιναγωγήσω τον πανικό μου, να θριαμβεύσει και πάλι η λογική.
Μα ο Η1Ν1 δεν πεθαίνει ούτε στα 10.000 πόδια οξυγόνου πάνω από τη γη, αν τον κουβαλάς μέσα σου. Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας, δηλαδή!
Στις ειδήσεις είπαν πως με το εμβόλιο κατά του νέου ιού της γρίπης θα εμβολιαστούν πρώτα οι ευπαθείς ομάδες, μεταξύ των οποίων κι όσοι έχουν χρόνια νοσήματα. Αποδείξτε μου, όμως, πως και η υστερία του Νεοέλληνα δεν είναι χρόνιο νόσημα και μάλιστα ιδιαιτέρως βαρύ! Από αυτή την πανδημία ποιο εμβόλιο θα μας γλυτώσει;