Πάλι αυτός ο ήχος. Αυτό το μακρόσυρτο, αποκρουστικό και διαπεραστικό «ιιιιιι». Ω! την τύχη μου μέσα, σκέφτομαι, πότε κιόλας; Μόλις προχτές ήταν που το ξαναέπαθα. Με τι μούτρα θα πάω τώρα στο Νίκο; Τι θα του πω; Καλημέρα, ήρθα; Μήπως να περιμένω κάπου κρυμμένος και όταν φύγει, να πεταχτώ δυο λεπτά να κάνω τη δουλειά μου, ζητώντας εχεμύθεια από τα παιδιά; Και αν αυτά τα κωλόπαιδα μιλήσουνε;
Δεν το αντέχω πια αυτό το άγχος. Βαρέθηκα. Κάθε δυο - τρεις μέρες τα ίδια και τα ίδια. Με το που ακούω το «ιιιιι», με πιάνει τρέμουλο, κρύος ιδρώτας και τα πόδια μου κόβονται από το γόνατο και κάτω. Καμμιά φορά, αν βρεθώ στην ανάγκη νωρίτερα από το συνηθισμένο, τα πόδια μου κόβονται από τους προσαγωγούς και κάτω.
Πάλι υπόλογος. Νιώθω από τώρα τα βλέμματα των παιδιών πάνω μου. Όλο υπονοούμενα και ψεύτικα χαμόγελα. Ακούω στο κεφάλι μου τα σχόλια: «βρε καλώς τον Μποδοσάκη»!
Τι να κάνω; Να ανοίξω παρτίδες με άλλον; Θα είναι κρίμα, τόσα χρόνια φίλοι με το Νίκο. Και σε μια κλειστή κοινωνία… θα του το σφυρίξουν αμέσως, άσε που σύντομα τα ίδια προβλήματα θα αντιμετωπίσω και θα έχω χαλάσει κι από πάνω μια μακρόχρονη φιλία…
Ίσως, αν έκανα τα κουμάντα μου και άνοιγα κάπως την ψαλίδα, να περνάω κάθε πέντε μέρες για παράδειγμα; Αλλά τι λέω; Το έχω ήδη απορρίψει αυτό το σενάριο. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να ψωνίσω «χοντρά» και τούτοι οι άνθρωποι, ναι μεν θέλουν τα λεφτά μου, με έχουν όμως και στην «μπούκα». Αλλόκοτοι καιροί…

Αν κινηθώ με αυτόν τον τρόπο, πολύ φοβάμαι πως θα μου ζητήσουν το εκκαθαριστικό της εφορίας ή, ακόμη χειρότερα, θα με καρφώσουν στο ΣΔΟΕ. «Αυτός, κύριε έφορα, τριάντα τη Δευτέρα, τριάντα την Τετάρτη και σήμερα Σάββατο ογδόντα πέντε!!! Δε λέω, καλό παιδί, αλλά πόθεν έσχες, ρε παλιοκερατά!!!»
Συνεχίζω να ψάχνω μέσα στο μυαλό μου την καλύτερη λύση και παράλληλα χαζεύω στο καντράν του αυτοκινήτου μου την ψηφιακή απεικόνιση της κατάστασης. Από τη μια μεριά το αμάξι μου, στη μέση μικρές τελίτσες που προφανώς παίζουν το ρόλο του δρόμου και από την άλλη πλευρά η αντλία βενζίνης προς την οποία πρέπει σύντομα να κατευθυνθώ.
Ίσως να αντιδρώ υπερβολικά, ίσως να διαθέτω λίγα γραμμάρια ευθιξίας παραπάνω από το μέσο όρο, αλλά όπως και να έχει… ντρέπομαι!!!
Ντρέπομαι κάθε τρεις και λίγο να πηγαίνω στο βενζινάδικο. Πού πας, ρε «Καραμήτρο»; Με τι προσόντα καταναλώνεις βενζίνη, που είναι ταυτόχρονα και είδος πρώτης ανάγκης, και πολυτελείας!!! Ντρέπομαι τον ίδιο μου τον εαυτό!!!
Παρατηρήθηκε, λέει, «υστέρηση εσόδων». Πέφτω από τα σύννεφα και μαζί μου όλη η Ελλάδα!!! Ποιος περίμενε τέτοια εξέλιξη; Οι οικονομολόγοι σχίζουν τα πτυχία τους!!!
Είμαστε στον κήπο και ποτίζουμε και ενώ σε κάποιο σημείο έχει «σπάσει» το λάστιχο, εμείς νομίζουμε πως έχει διακοπή νερού και αναμένουμε υπομονετικά την επανασύνδεση του δικτύου!!!
Λες στη Σύνοδο Κορυφής να γίνει κάτι; Λες να γιορτάζουμε από του χρόνου μαζί με την Εθνική Αναγέννηση και την οικονομική, ή θα συνεχίσουμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο σαν ηλίθιοι, μη έχοντας κάτι να πούμε;
«Αληθινές νοικοκυρές σε απόγνωση!» Γ@@ώ τη Σύνοδο Κορυφής μου!!!
Σταμάτα και συ, «ιιιιι» και «ιιιιι», θα πάω να βάλω βενζίνη, θα πάω… «και ας μου βγει και σε κακό»!