Δεν κατάγεται από το νησί και όμως έχει γίνει πλέον ντόπιος. Ζώντας εδώ και 15 χρόνια στη Λέσβο, ο Νίκος Λημνιώτης είναι ένας από τους τέσσερις ξυλογλύπτες του ορεινού Ασωμάτου, ένας από τους τέσσερις εκπροσώπους της μοναδικής ίσως παραδοσιακής τέχνης που έχει επιβιώσει στο χωριό. Μια βόλτα από το πρόσφατα ανακαινισμένο εργαστήρι του, το οποίο μύριζε ροκανίδι και ξύλο, που περίμενε να πάρει σχήμα και μορφή, μας μύησε στα μυστικά της τέχνης του.

Έχοντας γεννηθεί στη Δράμα, ο Νίκος Λημνιώτης μεγάλωσε στην Αθήνα. Μια καλλιτεχνική φλέβα υπήρχε σίγουρα στην οικογένεια, αφού η μητέρα του είναι πολύ καλή ζωγράφος και ο πατέρας του ήταν μουσικός. Ο ίδιος ξεκίνησε να ασχολείται με την ξυλουργική όσο ζούσε ακόμη στην πρωτεύουσα, όπου είχε το δικό του εργαστήρι και είχε αναπτύξει διάφορες συνεργασίες.
Ενάμιση χρόνο αφότου ήρθε στη Λέσβο, το 1996, άνοιξε τον καινούριο χώρο που επρόκειτο έκτοτε να στεγάσει τη δουλειά του, στον όμορφο Ασώματο. «Ερχόμουν διακοπές στη Λέσβο από το 1986. Ο Ασώματος μού άρεσε πολύ σαν χωριό, θεωρώ πως είναι το πιο όμορφο μέρος που υπάρχει και γι’ αυτό επέλεξα να ανοίξω εδώ το εργαστήρι μου, προσπαθώντας να φέρνω και όσο κόσμο μπορώ», εξηγεί ο ίδιος.

Δουλεύοντας τα πάντα
Μέσα στο εργαστήρι του, που πρόσφατα ανακαίνισε ώστε να το κάνει πιο επισκέψιμο, αλλά και για να μπορεί να φιλοξενεί έργα και άλλων καλλιτεχνών, καταπιάνεται με κατασκευές όλων των ειδών: από έπιπλα και διάφορα χρηστικά και διακοσμητικά αντικείμενα, μέχρι ξυλόγλυπτα τέμπλα και αγιογραφίες. Κούφιοι κορμοί που έχουν μετατραπεί σε καθρέφτες, κρεμάστρες, περίτεχνα ράφια, ένα πολύχρωμο ξύλινο τάβλι και άλλες δημιουργίες του, κοσμούν τους τοίχους του εργαστηρίου.
«Είναι δύσκολο να ζήσεις από την τέχνη», λέει ο Νίκος Λημνιώτης. «Λίγοι αναζητούν τους ξυλογλύπτες, αφού συνήθως ο κόσμος ψάχνει κάτι πιο οικονομικό. Το θέμα είναι πως, αν δεν έχεις το άγχος που σου προκαλούν η κρίση και τα χρέη, η ενασχόληση με το ξύλο δεν είναι αναγκαστικά δουλειά, αλλά κάτι όμορφο, μια θεραπεία».
Ο ίδιος συχνά, όπως λέει, πιάνει ένα ξύλο και απλά αρχίζει να παίζει, μέχρι να βρει το σχέδιο που μπορεί να αναδυθεί. «Ανάλογα με το κομμάτι του ξύλου, βγαίνει και το σχέδιο», λέει. «Αυτό είναι το ελεύθερο κομμάτι της δουλειάς. Αν έχεις να φτιάξεις κάποια παραγγελία, το πράγμα αλλάζει…».
Την τέχνη του παρουσιάζει επί τόπου με κάθε ευκαιρία σε ομάδες παιδιών, νέων και σε άλλους επισκέπτες της περιοχής. Παράλληλα, παραδίδει στο εργαστήρι του, μαθήματα ξυλογλυπτικής σε όσους θέλουν να έρθουν σε επαφή με την τέχνη του ξύλου, ενώ κατά καιρούς και εάν υπάρχει χρηματοδότηση από την τοπική αυτοδιοίκηση, παίρνει μέρος και σε σεμινάρια ως διδάσκων. Έχει συμμετάσχει επιπλέον σε ομαδικές εκθέσεις τέχνης στη Μυτιλήνη, τόσο με την «Εικαστική Παρέμβαση», όσο και με άλλους καλλιτέχνες του νησιού.