Έξω βρέχει. Μια βαριά συννεφιά έχει κλίσει από παντού τον ορίζοντα. Απ’ τη μισόκλειστη κουρτίνα μπαίνει νωχελικά το μουντό πρωινό φως. Επιτέλους ο χειμώνας θυμήθηκε να μας επισκεφτεί. Όλο αυτό το γκρίζο της φύσης δημιουργεί μια παράξενη θλίψη που κυριεύει την ψυχή μου. Είναι μια μέρα απ’ αυτές που επηρεάζουν τη διάθεση και σε κάνουν να γίνεσαι όπως κι εκείνη… Συννεφιά στη διάθεση, λοιπόν… όπως και έξω. Βροχή και τα μουντά συναισθήματα που κατακλύζουν το είναι μου. Και γύρω μια σιωπή… που πληγώνει…
Η οθόνη άσπρη μπροστά μου, περιμένει να αποτυπώσω τις λέξεις που διστάζουν να φύγουν απ’ το μυαλό, να ξαπλωθούν επάνω της, να πάρουν μορφή και να γίνουν κείμενο... Κάνουν πως σκαλώνουν στα χείλη μου κι ευθύς εκεί παγώνουν. Προσπαθώ να συμμαζέψω τις σκέψεις μου, να τις βάλω σε μια τάξη, μα αυτές στριφογυρίζουν και μπλέκονται. Με τίποτα δεν μπορώ να τις ξεμπλέξω, αντίθετα μπερδεύονται περισσότερο. Τι δίλημμα κι αυτό, Θεέ μου… Μένω αμήχανος, άβουλος, κι απορημένος. Ενώ έξω η βροχή συνεχίζει να πέφτει. Οι λέξεις διστάζουν. Οι σκέψεις μου κάνουν κύκλους, στριφογυρίζουν και γίνονται κουβάρι που ολοένα και μπλέκεται. Το ραδιόφωνο κλειστό. Κι αυτή η σιωπή με ξύνει και με πληγώνει πάλι…
Πάνω στην απόγνωση, αποφασίζω να κάνω μια βουτιά στο μέσα μου. Στο σταθμό ανεφοδιασμού της ψυχής μου. Σ’ αυτό που κι η ζωή βολτάρει προκειμένου να κρύψει τα πολύτιμα υλικά της. Στο μέσα που όλοι μας, λίγο - πολύ, φυλακίζουμε το παρελθόν με τις εικόνες, τις μνήμες και τις στιγμές του. Αυτό με έχει βοηθήσει πολλές φορές. Πάντα ο εσωτερικός μου κόσμος με βγάζει ασπροπρόσωπο, δίνει λύσεις στα διλήμματα και στα πείσματα της σκέψης. Εκεί θα ψάξω και πάλι ελπίζοντας να βρω αυτά που θέλω. Να τα ελευθερώσω, να τα φρεσκάρω, όσο γίνεται, να τα ομορφύνω και να τα φέρω στην επιφάνεια της οθόνης.
Kι όμως, τι παράξενο… Σήμερα κι εκεί μέσα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Κι εκεί κατήφεια και σκοτεινιά… όπως ο καιρός έξω. Η πόρτα κλειστή κι ο χώρος αφιλόξενος. Έξαλλα με δέχονται κάτι άλλα συναισθήματα, που εκτόπισαν τα γνωστά και τα ωραία μου, πετάχτηκαν μπροστά με άγριες διαθέσεις, φωνές, παράπονα, διαμαρτυρίες και μου ζητούν εξηγήσεις. Γυρεύουν να απολογηθώ… Αυτά, που τόσα χρόνια τα είχα παρατημένα, ξεχασμένα, καταχωνιασμένα στο πιο βαθύ σημείο. Είναι αλήθεια, πρόθεσή μου ήταν να τα απομακρύνω, να τα πετάξω… να χαθούν! Ήταν τα… λάθη μου και οι κακές επιλογές του παρελθόντος που ήθελα να ξεχάσω. Σήμερα είπαν κι αυτά να ξεσηκωθούν και να ζητήσουν το λόγο. Και είχαν δίκιο…
Εν τω μεταξύ, έξω συνεχίζει να βρέχει… Οι λέξεις ακόμα αντιστέκονται. Και οι σκέψεις με βασανίζουν. Θέλω να σπάσω κι αυτήν τη σιωπή… που μου ανοίγει πληγές. Τα παρατάω κι αφήνομαι στον ήχο της βροχής που δυναμώνει.
Αν ξέραμε, τότε, να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπαμε τις καταιγίδες... πολλά θα είχαμε προλάβει κι άλλα τόσα θα είχαμε αποφύγει. Περάσαμε από τέτοια, όλοι περνούν, δεν είχαμε και πείρα, οπότε επόμενο ήταν. Τα προσπερνούσαμε, τα αγνοούσαμε και σημασία δε δίναμε. «Καλά μωρέ, όλα θα διορθωθούν στο μέλλον», λέγαμε και τρέχαμε να το προλάβουμε. Βιαζόμασταν, λες και θέλαμε να το συναντήσουμε και να το βιώσουμε μια ώρα αρχύτερα. Το μέλλον, που… έτσι κι αλλιώς θα το βρίσκαμε μπροστά μας, αλλά όταν είσαι νέος κι έχεις αυτή την κεκτημένη ταχύτητα, σταματάς; Δε σταματάς.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.