Με το κλειδί πάνω στην πόρτα ήταν κάποτε τα σπίτια μας. Ή ακόμη καλύτερα, με την πόρτα ανοιχτή ζούσαμε. Η άμεση σχέση, η αυθόρμητη επικοινωνία, η φωνή για ν’ ακουστείς, ήταν λίγα από τα μέσα της συνεννόησης. Μια φωνή έβαζε ο ένας στον άλλο, απ’ το παράθυρο, και η πρόσκληση για συνάντηση λειτουργούσε άψογα. Έβαζε τον καφέ ο ένας. Έφερνε το γλυκό ο άλλος. Τίποτα δεν έλειπε. Το κέφι και οι αψιμαχίες περίσσευαν. Αυτό ήταν γειτονιά. Τούτο λεγόταν καθημερινότητα. Έτσι ήταν η Ελλάδα... Με αυλές. Μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά. Με βασιλικούς και γεράνια. Μας λείπανε πολλά. Μα, τη βρίσκαμε και με τα λίγα. Είχαμε αλλιώτικη αυτάρκεια. Άλλου είδους συμπεριφορά. «Τις εστί πλούσιος; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος».
Σήμερα έχουμε αρματώσει τα σπίτια μας με τον οικιακό εξοπλισμό. Κλείνουμε τις πόρτες για να τον φυλάμε. Μην μπουν κλέφτες. Βάζουμε συρόμενες σιδεριές στα μπαλκόνια και πόρτες ασφαλείας. Για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Παρ’ όλα αυτά, κανένας μας δεν κοιμάται ήσυχος πια. Όλοι έχουν μια έγνοια… Αϋπνία. Άγχος. Νεύρα. Φόβο. Σκέψεις… Αλλάξαμε μενταλιτέ! Αλλάξαμε και κλειδαριές. Οικονομικό αδιέξοδο. Περισσεύει η φτώχεια. Υπερ-περισσεύει η εγκληματικότητα και η βία. Άρωμα Δύσης! Ανατέλλει με ένταση και εδώ…
Επιθετικότητα και συμφορά. Επιθέσεις και αίμα. Κλοπές και ληστείες. Κάθε μέρα ξεφεύγουμε και λίγο περισσότερο… Σήμερα, η συνταξιούχα γιαγιά και ο συνταξιούχος παππούς, κινδυνεύουν. Όχι από φυσικό θάνατο. Εκεί πάει ο νους σας. Καταλαβαίνω τη σκέψη σας. Αλλά, όχι. Κινδυνεύουν περισσότερο από τις εγκληματικές επιθέσεις.

Οι συνταξιούχοι και οι ανήμποροι γέροι έχουν γίνει στόχος! Μαζί με τα ψιλικατζίδικα και τις τράπεζες, τα super markets και τα βενζινάδικα, τις εκκλησιές και τα παγκάρια… Αποτελούν κι αυτοί στόχο ευμάρειας! Τέτοια είναι η κοινωνική διαστροφή μας. Όπως, επίσης, σε κίνδυνο βρίσκεται και κάθε ένας από μας που μπορεί να θεωρηθεί προνομιούχος κρατώντας στο χέρι του μια τσάντα, μια κάμερα, ένα πακέτο, ένα τίποτα… Οποιοδήποτε αντικείμενο μπορεί να εξάψει τη ρευστή φαντασία του διαταραγμένου αδελφού μας.
Έχουμε πόρτες γερές. Βάζουμε κλειδαριές διπλής ασφαλείας. Καλωδιώνουμε τα σπίτια μας με συστήματα συναγερμού, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Λύκε, λύκε, είσαι δω; Μα, μια αγέλη μας βλέπω όλους. Άπληστη. Αγριεμένη και νηστική. Ο καθένας έχει βρει τον τρόπο του για να παίρνει αυτό που θέλει. Μόνο που αυτός ο τρόπος έχει ξεπεράσει τα όρια. Έχει γίνει βίαιος. Και η βία δεν έχει όρια. Η βία δεν έχει συστολή. Δεν έχει διάκριση...
Έκρυθμος εγωισμός. Η φρόνιμη σκέψη λείπει από το κεφάλι μας. Το ένστικτο κυριαρχεί. Το φορτωμένο και φουρκισμένο υποσυνείδητο μεταβάλλει την κοινωνία σε αρένα. Κάνει τους αδελφούς αδελφοκτόνους. Η κατάσταση αυτή δεν αναστέλλεται με καμμιά κλειδαριά. Με κανένα εξωτερικό αμπάρωμα.
Μόνο όταν βρεθεί το κλειδί επαναξιολόγησης της ζωής μας. Της σχέσης μας με τον εαυτό μας. Με την ύλη και τον κόσμο. Με τις αξίες μας… Μόνο, τότε θα μπορούμε να ζούμε με το κλειδί στην πόρτα. Και την πόρτα ανοιχτή!