Χθες το πρωί αποφασίσαμε να κάνουμε μια… βόλτα. Να βγούμε λίγο εκτός πόλης και να αφουγκραστούμε το κλίμα που επικρατεί στην περιφέρεια της Μυτιλήνης, να μιλήσουμε κι εμείς - όπως κάνουν εδώ και τόσο καιρό οι υποψήφιοι του νησιού - με τους κατοίκους των χωριών για το τι περιμένουν από όσους θα αναλάβουν την αυτοδιοίκηση του νέου δήμου. Βρεθήκαμε σε δήμο κοντινό της πόλης και μιλήσαμε με ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία, αλλά και με νέους ανθρώπους, θεωρώντας πως τα αιτήματά τους καλύπτουν - εν μέρει τουλάχιστον - και αυτά των κατοίκων πιο μακρινών περιοχών. Ανάμεσα σε αυτά, ο καλύτερος φωτισμός των επαρχιακών δρόμων, η δημιουργία καλύτερου δικτύου αποχέτευσης, ο βιολογικός καθαρισμός, αλλά και η δημιουργία υποδομών ανάπτυξης και προώθησης του τουρισμού. Αυτά για τους μεγαλυτέρους. Γιατί οι προτεραιότητες των νεωτέρων, είναι όπως φαίνεται πολύ διαφορετικές...

Τι θα θέλατε από έναν υποψήφιο για να τον εμπιστευτείτε; Τι θα του ζητούσατε αν τον είχατε μπροστά σας; Αυτό ρωτούσαμε τους κατοίκους της περιφέρειας.
Η πρώτη απάντηση που πήραμε, προερχόμενη από τον 65χρονο αγρότη Γεώργιο Ρουγκέλη, κατηγορηματική: «Δεν εμπιστευόμαστε κανέναν. Και από τις κουβέντες που κάνουμε στα καφενεία, τα ίδια λέμε όλοι. Τι θα του ζητούσαμε; Να μην έχει ρουσφέτι, μας έχει πήξει το ρουσφέτι και την πληρώνουμε εμείς!»
«Θέλουμε ανάπτυξη, τουρισμό, ξενοδοχεία», λέει ο 75χρονος αγρότης Σωκράτης Σαμαράς. «Να αξιοποιηθεί η περιοχή μας.»
«Ας κάνουν αυτά που μας λείπουν», μας λέει η Μαρία Μπούρα. «Χρειαζόμαστε καλύτερες αποχετεύσεις, παγκάκια στο χωριό, να γίνει επιτέλους το πάρκο.»
Με τον ερχομό του «Καλλικράτη», πώς βλέπουν το μέλλον του τόπου τους, φωτεινότερο ή σκοτεινότερο;
Κατά τη γνώμη της κ. Μαρίας, ο «Καλλικράτης» είναι θετική κίνηση, γιατί «θα ελέγχονται καλύτερα τα πράγματα». «Αν και είμαστε κοντά στη Μυτιλήνη, φοβόμαστε όσο να ‘ναι με τον “Καλλικράτη”. Η αλήθεια είναι, όμως, πως θέλουμε να φύγουν οι “κλίκες”, το “σινάφι” που υπάρχει τόσα χρόνια στην αυτοδιοίκηση», λένε ο κ. Γεώργιος και ο κ. Σωκράτης.
«Από τους πολιτικούς θέλουμε ό,τι υποσχεθούν να είναι αλήθεια, να είναι έντιμοι», απαντά ο Αργύρης Σαμαράς, 60 ετών και ιδιοκτήτης καφετέριας. «Ο “Καλλικράτης” μάς φοβίζει, φοβόμαστε ότι μπορεί να ξεχαστούν τα χωριά», συμπληρώνει.

Υποδομές για τους νέους
Ο Στρατής Χαραλάμπους είναι 56 ετών, συνταξιούχος στρατιωτικός. «Τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος υποψήφιος για να τον ψηφίσω; Να βγει και να δουλέψει για το χωριό μου», απαντά. «Προτεραιότητα, κατά τη γνώμη μου, είναι να δουλέψει ο βιολογικός, για να μην πέφτουν τα λύματα στη θάλασσα. Χρειαζόμαστε, επιπλέον, ένα κέντρο υγείας, για να μην πρέπει να πάμε μέχρι το Νοσοκομείο Μυτιλήνης. Πέρα από αυτό, από τα χωριά λείπουν δυνατότητες ψυχαγωγίας για τους νέους και υποδομές πολιτισμού.»
Και μια που τέθηκε η περί της νεολαίας κουβέντα, ψάξαμε και βρήκαμε και νεώτερους κατοίκους του χωριού. Εκπροσώπους μιας μερίδας κατοίκων της περιφέρειας της Λέσβου, που είναι κι αυτοί οι οποίοι θα μπορούσαν να δώσουν ζωή και νέα κατεύθυνση στην εξέλιξη του τόπου τους. Κι όμως, μετά τις γεμάτες απογοήτευση απαντήσεις τους, φύγαμε μη γνωρίζοντας τι θετική σκέψη να κάνουμε. Οι νέοι των χωριών της Λέσβου δεν έχουν την πολυτέλεια να προβληματιστούν για αρκετά από τα τοπικά θέματα που τους αφορούν, αφού έχουν μία και μόνο προτεραιότητα, που αυτήν τη στιγμή δεν ικανοποιείται: «Θέλουμε δουλειές» είναι αυτό που μας απάντησαν όσοι μιλήσαμε μαζί τους, μηδενός εξαιρουμένου.


«Δεν εμπιστευόμαστε κανέναν», λένε οι αγρότες Γεώργιος Ρουγκέλης και Σωκράτης Σαμαράς (πάνω). Να μη σκέφτονται ότι για να βρουν δουλειά θα πρέπει να έχουν «μέσον» στο δήμο θέλουν οι 22χρονες Ευγενία Παντελή, Μαρία Σταυρινού και Παναγιώτα Βουνάτσου

«Να μη βοηθάνε μόνο τους δικούς τους»
«Από το χωριό μας λείπουν αρκετά πράγματα. Λείπει ένας παιδικός σταθμός, λείπει κέντρο υγείας. Εμείς είμαστε καλά, γιατί είμαστε κοντά στη Μυτιλήνη. Όσοι, όμως, μένουν σε χωριά μακρινά, έχουν μάλλον σοβαρό πρόβλημα. Υποδομές πολιτισμού, βιβλιοθήκη, χώρους ψυχαγωγίας δεν έχουμε, ενώ μας δυσκολεύει το ότι δεν υπάρχει συχνή συγκοινωνία για την πόλη. Το σημαντικότερο, όμως, για εμάς είναι το θέμα της εργασίας», μας λένε οι 22χρονες Ευγενία Παντελή, Μαρία Σταυρινού και Παναγιώτα Βουνάτσου. «Είναι δύσκολο το να βρεις δουλειά σε ένα μικρό χωριό, αφού δεν υπάρχουν δουλειές για άτομα της ηλικίας μας. Οι μόνες επιλογές που έχουμε, είναι να εργαστούμε σε κάποια καφετέρια και αυτές σιγά-σιγά κλείνουν.»
«Τι θα ήθελα από τους υποψηφίους; Να μη βοηθάνε μόνο τους δικούς τους, αλλά να σκέφτονται και τους υπόλοιπους κατοίκους. Εγώ έχω τελειώσει λογιστικά, ψάχνω για δουλειά και δε βρίσκω. Λογικό δεν είναι να στηρίξω αυτόν που θα υποσχεθεί πως θα με βοηθήσει;», λέει η Ευγενία.
«Θέλω από όσους θα βγούνε στις εκλογές, να είναι δίκαιοι. Να μη σκεφτόμαστε ότι για να βρούμε μια δουλειά θα πρέπει να έχουμε και το μέσο», συμπληρώνει η Παναγιώτα. «Οι συνομήλικοί μου φεύγουν. Πολλά παιδιά, με το που θα τελειώσουν το λύκειο και θα περάσουν σε κάποια σχολή, το σκέφτονται να επιστρέψουν, το βλέπουν ως τρόπο να αποδράσουν. Εγώ σπούδασα αισθητικός και επέστρεψα γιατί έχω συνηθίσει εδώ, αλλά αν δε βρω δουλειά θα αναγκαστώ μάλλον να φύγω επίσης.»


Ο Αντώνης Γιαστικλής (δεξιά) ζητάει να αφήσουν τις καφετέριες να δουλέψουν. Ο Βασίλης και ο Δημήτρης δεν έχουν πολλές διεξόδους στο χωριό τους

«Να αφήσουν τις καφετέριες να δουλέψουν»
Το θέμα της ανεργίας είναι αυτό που προβληματίζει και τους νέους Αντώνη Γιαστικλή, Βασίλη Χαλβατζή και Δημήτρη Ορφανό. Ο πρώτος, μάλιστα, δουλεύει μια καφετέρια του δήμου, ωστόσο, όπως υποστηρίζει, αντιμετωπίζει πρόβλημα με τη λειτουργία της. «Μου στέλνουν συνέχεια την Αστυνομία, με έχουν πάρει αυτόφωρο παραμονή Χριστουγέννων, 10:30 το βράδυ», λέει αγανακτισμένος. «Θέλουμε καλύτερη μεταχείριση, να αφήσουν τον κόσμο να δουλέψει τις καφετέριες, τουλάχιστον στα χωριά. Εγώ είμαι πέντε χρόνια εδώ και θα αναγκαστώ να το κλείσω γιατί με κυνηγάνε συνεχώς.»
«Υπάρχει κακία στο χωριό, λείπει η ανθρωπιά», προσθέτει ο 23χρονος Βασίλης. Έχει σπουδάσει φυσιοθεραπευτής στην Αθήνα, αλλά επέστρεψε για να μείνει στο χωριό του. «Γύρισα στο χωριό μου γιατί είναι εδώ η οικογένειά μου, δε βρίσκω όμως δουλειά. Είμαι φυσιοθεραπευτής και δουλεύω στις ελιές και απλά ελπίζω πως θα βρω μια καλύτερη δουλειά για να μείνω.» «Υπάρχουν ολόκληρες οικογένειες που δουλεύουν στο δήμο και άλλοι δεν έχουμε δουλειά», συμπληρώνει ο 20χρονος Δημήτρης.
Λίγο πριν φύγουμε, τους ρωτάμε αν ως νέοι άνθρωποι θα ήθελαν να υπάρχουν στο χωριό τους υποδομές πολιτισμού και ψυχαγωγίας. Παίρνουμε, όμως, την αποστομωτική απάντηση: «Χωρίς δουλειά τι να την κάνεις τη διασκέδαση;»…