Δημήτρης Σαραντάκος
Εκδόσεις Αιολίδα
Μυτιλήνη 2010, σελ. 213

«Το πόνημα αυτό το έγραψα, αφενός μεν για να αποκρούσω τους Μύθους, που μας τρομάζουν, μας αποπροσανατολίζουν και (αν το καλοεξετάσεις) προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, αφετέρου δε για να βοηθήσω, με τις ελάχιστες δυνάμεις μου, τους σκεπτόμενους ανθρώπους να ανακτήσουν την ελπίδα τους και να αντισταθούν. Αρχικά είχα σκεφτεί να το τιτλοφορήσω “Αποκρουστική Μυθολογία”, προτίμησα όμως να το πω “Αποκρουστέα Μυθολογία” γιατί βρίσκω το δεύτερο επίθετο περισσότερο ενεργητικό από το πρώτο. Το κάπως μελαγχολικό συμπέρασμα, στο οποίο θα καταλήξει ο αναγνώστης, είναι πως τα περισσότερα προβλήματα, που μας ταλαιπωρούσαν πριν είκοσι χρόνια εξακολουθούν να μας ταλαιπωρούν και σήμερα.»

Τα παραπάνω είναι από τον πρόλογο του γνωστού συγγραφέα, συνεργάτη του «Εμπρός», Δημήτρη Σαραντάκου, και δίνουν με σαφή τρόπο το στόχο του νέου του βιβλίου που έχει τίτλο «Η αποκρουστέα μυθολογία» και υπότιτλο «Δοκίμια ενοχλητικά».
Στις 213 σελίδες του συγκέντρωσε 67 χρονογραφήματα και άρθρα δημοσιευμένα κυρίως στην εφημερίδα «Εμπρός» μεταξύ τού 1991 και του 2010 και δευτερευόντως στο περιοδικό «Το φυστίκι», στην εφημερίδα «Αιγινήτικα Νέα» και στο ιστολόγιο www.sarantakos.wordpress.com του Νίκου Σαραντάκου.
Είναι μοιρασμένα σε επτά μέρη με τους παρακάτω τίτλους: «Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…» (Εθνική ομοψυχία, Κοινωνική συναίνεση, Η ανθελληνική συνομωσία κ.ά.), «Οι εθνικοί μύθοι» (Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, Λαός και έθνος, Το ελληνικό «μέτρον» κ.ά.), «Η ελληνο-χριστιανική μυθολογία» (Θρησκεία και εκκλησία, Το κρυφό σχολειό, Να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά! κ.ά.), «Σημεία και τέρατα» (Άγιοι και όσιοι της εποχής μας, Να που γίνονται θαύματα ακόμα, Ερευνάτε τας Γραφάς κ.ά.), «Ανορθολογισμός» (Επιστήμη και Δόγμα, Μαγεία και μάγοι, Μάντεις, αστρολόγοι και λοιποί κ.ά.). «Οι πολιτικοί μύθοι» (Οι πραγματικοί δείκτες της προόδου και της ευημερίας μιας κοινωνίας, Η οικονομική ανάπτυξη εξαλείφει την ανεργία, Έχει μέλλον ο καπιταλισμός, Έχει μέλλον η εργατική τάξη κ.ά.), «Επίλογος» (Μπορούμε να αντισταθούμε, Ανακτώντας την ελπίδα, Η διάσωση της παράδοσης κ.ά.).

Αντιγράφω ένα απόσπασμα από το άρθρο με τον τίτλο: «Κάντε παρέες, έρχονται δύσκολες μέρες», δημοσιευμένο το 2001, αλλά εξαιρετικά προφητικό και επίκαιρο: «Οι εξουσιαστές μισούν την παρέα, γιατί παρέα σημαίνει συζήτηση και η συζήτηση προβληματίζει και ακονίζει το μυαλό κι αυτό δεν το θέλουν. Βασικό στοιχείο της παρέας είναι η κουβέντα. Παρέα με αμίλητους ανθρώπους δε γίνεται. Στη συζήτηση δεν είναι καθόλου απαραίτητο να υπάρχει ομοφωνία, το αντίθετο μάλιστα. Οι διαφωνίες τρέφουν την κουβέντα ακόμα και αν καταλήγουν σε καβγά. Είναι κι αυτός, ο καβγάς, μέσα στη λογική της παρέας. Στην Ελλάδα εξακολουθούμε να γλεντάμε. Το σημερινό ελληνικό γλέντι είναι συνέχεια των αρχαίων συμποσίων. Μαζί με το φαγοπότι γίνεται συζήτηση, συνήθως ευτράπελη, συνοδεία τραγουδιών και συχνά χορού. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν σ’ αυτόν τον τόπο. Το γέλιο, η χαρά, η διασκέδαση, ο έρωτας, με ένα λόγο η “ευθυμία” του Δημόκριτου και η “ηδονή” του Επίκουρου, είναι ασφαλέστερο και ταυτόχρονα το πιο ευχάριστο μέσον για να ζήσουμε. Ο Δημόκριτος έλεγε “βίος ανεόρταστος - μακρά οδός απανδόχευτος” και ο Αριστοτέλης έλεγε πως η μέρα κατά την οποία δε γέλασες είναι μέρα χαμένη.»