Το «Ε» σήμερα φιλοξενεί στη σελίδα αυτή του Πολιτισμού τον Πλωμαρίτη μηχανικό Γιώργο Σιταρά. Γεννημένος το 1949, έφυγε από τη γενέτειρά του για να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη και επιστρέφοντας ασχολήθηκε στον τόπο του με το επάγγελμά του. Αφορμή για τη συνάντησή μας στάθηκε η έκθεση έργων του ζωγραφικής, που το τελευταίο διάστημα παρουσιάζεται στη Λέσχη Πλωμαρίου «Βενιαμίν ο Λέσβιος». Είδαμε τους πίνακες, πολύ αξιόλογη δουλειά για έναν ερασιτέχνη ζωγράφο, και μιλήσαμε με το δημιουργό τους για το πώς έμαθε να ζωγραφίζει, για το τι είναι αυτό που βρίσκει στο ιδιαίτερό του αυτό χόμπυ, αλλά και για την «ψυχολογία» των πινάκων του, που επηρεάζεται από τη δική του ψυχοσύνθεση.


Κύριε Σιταρά, πότε πρωτοπιάσατε χρώματα;
«Ζωγραφίζω από το δημοτικό, ήταν κάτι που πάντα μου άρεσε. Ήμουν συνέχεια με ένα μολύβι και ήθελα να αποτυπώνω ό,τι έβλεπα γύρω μου πάνω στο χαρτί. Έκανα διάφορες προσπάθειες συνδυασμών χρωμάτων, χωρίς να μου έχει δείξει ποτέ κανείς, χωρίς να έχω κάνει ποτέ σπουδές. Ψάχνω μόνος μου και αυτή είναι και η δυσκολία για έναν εμπειροτέχνη. Παρακολουθώ και τη δουλειά γνωστών ζωγράφων, μου αρέσει πολύ ο Τέτσης για παράδειγμα, και γενικά οι σύγχρονοι, επισκέπτομαι την Πινακοθήκη στη Μυτιλήνη και βλέπω πώς χρησιμοποιούν το πινέλο, όλα αυτά για έναν εμπειροτέχνη είναι σπουδές. Όταν δεν έχεις κάποιο δάσκαλο να σου πει πώς πρέπει να το κάνεις, το βγάζεις μόνος σου.»

Έχετε εκθέσει έργα σας και στο παρελθόν;
«Πρώτη φορά εκθέτω φέτος, πρώτα στο Αρχοντικό Γεωργιάδη και ύστερα εδώ, στο Πλωμάρι. Παρακολουθούσα πάντα τις εκθέσεις στο Αρχοντικό, αλλά δε συμμετείχα. Τα περισσότερα σχόλια που άκουσα, χωρίς να θέλω να περιαυτολογώ, ήταν ευνοϊκά.»

Περί χρωμάτων…

Τι σας γεμίζει στη ζωγραφική;
«Η ζωγραφική είναι το χόμπυ μου. Όταν έχω πρόβλημα ή στενοχώρια, είναι το καταφύγιό μου. Εκεί εκτονώνομαι, και αυτό φαίνεται και σε ορισμένα έργα μου, αφού ορισμένα πρόσωπα είναι χαρούμενα και άλλα δείχνουν να έχουν κατάθλιψη.»

Είναι κάτι που κάνετε συνέχεια ή υπάρχουν περίοδοι δημιουργίας και πιο ήπιες περίοδοι;
«Η ζωγραφική δεν είναι κάτι που γίνεται συνέχεια, υπάρχουν εποχές που είναι πάνω και άλλες που είναι κάτω. Εμένα προσωπικά μού βγαίνει να ζωγραφίζω περισσότερο το χειμώνα. Με βοηθάει, να μαζευτώ στο σπίτι και να ζωγραφίσω.»

Με τι υλικά ζωγραφίζετε;
«Ξεκίνησα με ξυλομπογιές. Όταν μεγάλωσα κατάλαβα την αξία του λαδιού και τώρα δουλεύω περισσότερο με λάδι και ακριλικό. Το ακριλικό είναι πιο μοντέρνο, βοηθάει το ότι ξεραίνεται γρήγορα και μπορείς σύντομα να βάλεις άλλο χρώμα. Το λάδι είναι πιο “καλλιτεχνικό”, για περισσότερη λεπτομέρεια, και θέλει πάρα πολλή δουλειά.»

Στην έκθεση στη Λέσχη Πλωμαρίου βλέπουμε πολλά πορτραίτα. Είναι από τα αγαπημένα σας θέματα;
«Έτυχε να είναι εδώ αρκετά από αυτά. Ζωγραφίζω και πολλά τοπία, ένα από τα αγαπημένα μου είναι η παλιά αγορά του Πλωμαρίου, που αποτυπώνει ακριβώς πώς ήταν το Πλωμάρι τη δεκαετία τού ’80 και το πόσο έχουν αλλάξει τα κτήρια σήμερα, κάτι που έκανα ως διαμαρτυρία. Όσον αφορά στα πορτραίτα, άλλα είναι πρόσωπα του οικογενειακού μου περιβάλλοντος και άλλα άγνωστοι, που με ενέπνευσαν.»

Και γιατί μας αναφέρατε πριν πως κάποια πορτραίτα σας δείχνουν να έχουν «κατάθλιψη»;
«Γιατί είμαι λίγο πεσιμιστής. Το μπουκάλι το λέω συνήθως μισοάδειο, παρά μισογεμάτο, και το μικρό το μεγαλώνω εγώ περισσότερο. Είναι θέμα ψυχοσύνθεσης και ιδιοσυγκρασίας και η ζωγραφική είναι το παυσίλυπό μου.»

Η δουλειά σας σάς γεμίζει; Σας έχει εμπνεύσει καθόλου στη ζωγραφική;
«Ναι, με γεμίζει πολύ η δουλειά μου, αλλά επειδή έχει πολλά προβλήματα και πολλές στενοχώριες και άγχος, προσπαθώ να βρίσκω μια ισορροπία, και σε αυτό με βοηθάει η ζωγραφική. Δε με εμπνέει η δουλειά μου σ’ αυτό, είναι τελείως τεχνοκρατική, απλά η ζωγραφική είναι το φάρμακο για το στρες, το “φευγιό” μου.»

Η Λέσχη και οι άλλες ασχολίες

Πόσα χρόνια είστε μέλος της Λέσχης Πλωμαρίου;
«Όχι πάρα πολλά χρόνια. Θεωρώ όμως ότι είμαι στη Λέσχη από παλιότερα, αφού όσο ήμουν φοιτητής εδώ γίνονταν όλες οι εκδηλώσεις που παρακολουθούσαμε. Είναι ένας ιδιαίτερος χώρος, που πρέπει να τον προσέξουμε λίγο παραπάνω. Ειδικά με τη σημερινή σύνθεση του συμβουλίου, έχει δοθεί μια μεγάλη ώθηση στο πολιτιστικό έργο, και αυτό μάς ενθουσιάζει. Θέλουμε να πάψει να είναι Λέσχη μόνο για μεγάλους και να προσπαθήσουμε να μαζέψουμε τη νεολαία.»

Υπάρχουν άλλα πράγματα με τα οποία γεμίζετε τον ελεύθερο χρόνο σας;
«Ναι, μου αρέσει πολύ το ψάρεμα και το περπάτημα στη φύση. Πηγαίνω πολύ για περπάτημα με το φίλο μου το Γιάννη τον Καρατζά, φωτογραφίζουμε ερείπια και τοπία, συζητάμε τα προβλήματά μας. Το να συναγελάζεσαι με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κοινά ενδιαφέροντα, είναι πολύ σημαντικό.»

Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι, κ. Σιταρά, πριν κλείσουμε;
«Εκείνο το οποίο θέλω να πω, είναι πως στη Μυτιλήνη πρέπει να προβάλλονται περισσότερο καινούργιοι καλλιτέχνες, άτομα που έχουν ταλέντα. Βλέπω πως υπάρχει αρκετός τέτοιος κόσμος και το καταλαβαίνω αφού συχνά όταν πάω να αγοράσω χρώματα, μου λένε πως έχουν τελειώσει. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει αρκετός κόσμος που εκδηλώνεται με αυτό τον τρόπο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Θα ήταν ωραίο, πάντως, να γίνεται παρουσίαση από νέους χομπίστες του είδους - ας μη γελιόμαστε, άλλο καλλιτέχνης και άλλο χομπίστας - και να δείξουν το πάθος που βγάζουν στα έργα τους.»