ΑΡΘΡΟ

Έχουμε μια κυβέρνηση η οποία πλέον δυστυχώς, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στο λαό, δεν είναι εκλεγμένη, είναι συνεργασία τριών κομμάτων που βρίσκονται σε προεκλογικό οργασμό και σε συνεχή ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση, ενώ η χώρα μετά το πρώτο μνημόνιο βυθίζεται ακόμη πιο πολύ στην ύφεση, την οποία νιώθει ο πολίτης από τις σκληρές περικοπές και την αύξηση των φόρων και των τιμών των αγαθών της καθημερινότητας. Σήμερα υπάρχει πλέον διάσταση μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας, ενώ οι πολίτες νιώθουν ότι το κράτος είναι πια εχθρός του πολίτη.
Ο πολίτης αισθάνεται ότι η κυβέρνηση κάνει μόνο πολιτική για τη διάσωση της χώρας, με πολίτες ταπεινωμένους και δυστυχισμένους, όχι μόνο φτωχούς, αλλά που σε λίγο καιρό θα έχουν προβλήματα επιβίωσης μετά την τρομοκρατία που διαχέεται από την κυβέρνηση. Την τραγωδία της χώρας δεν μπόρεσαν να προβλέψουν αυτοί που μέχρι πριν δύο χρόνια μάς έσωζαν και τώρα, οι ίδιοι, με τραγικά απάνθρωπα μέτρα, μας εκτελούν σταδιακά, για να μη μας λεηλατήσει και δολοφονήσει η χρεωκοπία όπως ισχυρίζονται.
Επίσης είναι φανερό ότι λόγω των ενδοκυβερνητικών αντιπαραθέσεων δεν μπορούν, παρά την τρομολαγνία του πρωθυπουργού και την τραγική εμφάνιση των τριών κομματικών αρχηγών (που για τη σωτηρία της πατρίδας κάνουν προεκλογικό αγώνα χωρίς να μπορούν να πείσουν τους πολίτες) και παρά την έννοια του κατεπείγοντος για την επικύρωση των σκληρών αντικοινωνικών μέτρων, να συμφωνήσουν στην πλήρη υποδούλωση της χώρας.

Παρά την υπογραφή της δανειακής αυτής συμφωνίας, ο κόσμος ως άμεσα ενδιαφερόμενος θα ζει ασφαλώς μέσα στον παράδεισο, μέσα στην Ε.Ε., αλλά με αποδοχές και κοινωνικές παροχές δυστυχίας, εξαθλίωσης και φτώχειας, με μέτρα που δυστυχώς δεν προδιαγράφουν ανάπτυξη, πρόοδο και ευημερία, αλλά εξασφαλίζουν την πληρωμή των τόκων και των δόσεων στους δανειστές μας και θα βάλουν κάποτε… στο χρόνο τις βάσεις για να ξεπεράσουμε την κρίση.
Τρομοκρατούν και φοβίζουν τον ανυπεράσπιστο και τρομαγμένο λαό, ενώ εκβιάζουν τους βουλευτές. Η δικτατορία, με μεταλλαγμένη μορφή δημοκρατίας, έχει πια οδηγήσει τους πολίτες σε απόγνωση, οργή και θυμό, ενώ οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι το κράτος δε φροντίζει για την αναβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, αλλά φροντίζει να τους εξοντώνει οικονομικά και κοινωνικά Μια οργή των πολιτών που συμπιέζεται, και η κοινωνική έκρηξη είναι προ των πυλών.
Κανένας πολιτικός από αυτούς που κυβέρνησαν αυτήν τη χώρα - οι οποίοι ακόμα θέλουν με θράσος να μας ξανακυβερνήσουν - δεν έχει λογοδοτήσει, κανένα κυβερνητικό επιτελείο με ευθύνη και σοβαρότητα δεν ακολούθησε, δε σεβάστηκε τόσα χρόνια τους ελέγχους, τις υποδείξεις και οδηγίες των εταίρων μας, για να έχουμε πραγματικό κράτος και όχι κράτος πελατειακό, για να κάνουμε τη σωστή διαχείριση των κοινοτικών επιχορηγήσεων, ενώ ο εθνικός μας προϋπολογισμός ήταν πάντοτε ανειλικρινής προς την Ευρωζώνη.

Ποια λοιπόν εντύπωση να έχουν οι εταίροι για την κυβέρνηση της χώρας, όταν μας θεωρούν αναξιόπιστους γιατί δεν εφαρμόζαμε σωστά τις εντολές της Ευρωζώνης; Πώς είναι δυνατόν, παρά τις υποδείξεις των εταίρων μας, οι δυο τελευταίες κυβερνήσεις να μην προέβλεψαν αυτή την τραγική πορεία της χώρας, που σήμερα παρά τις τρομακτικές θυσίες των νομοταγών πολιτών οδηγείται σε καταστροφή, ταπείνωση και εξαθλίωση του λαού της;
Χορηγούσαν πριν μερικά χρόνια επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης χωρίς μεγάλο προβληματισμό και χωρίς προϋποθέσεις, αρκεί να είχαν τη λαϊκή υποστήριξη, δημιουργώντας έτσι μια πελατειακή σχέση μέσα από αυτή την εφήμερη ευημερία και τον εύκολο πλουτισμό των πολιτών, με σκοπό την επανεκλογή τους στο κοινοβούλιο. Όλοι αυτοί λοιπόν οι οικονομικοί εγκέφαλοι, σήμερα φορολογούν τους εξαθλιωμένους πολίτες με δεκάδες φόρους, αφού πρώτα έχουν κατακρεουργήσει το εισόδημά τους, ενώ μέσα σε αυτούς τους φόρους είναι και ο παράδοξος για τη σημερινή εποχή ειδικός φόρος της αλληλεγγύης των πολιτών. Ένας φόρος από αυτούς που έχουν ανάγκη… για να σώσουμε τους άλλους… που έχουν και αυτοί ανάγκη περισσότερο από τους άλλους σήμερα…
Αγωνιζόμενος όπως εκατομμύρια συνάνθρωποί μας για να καταξιωθούμε, επαγγελματικά, κοινωνικά, ανάλογα με τις δυνάμεις μας, και αρκετοί από εμάς μακριά από τα πελατειακά αλισβερίσια με τους πολιτικούς, δεν μπορώ στην ηλικία που είμαι σήμερα να καταλάβω τι έκανα τόσο χρόνια για να βρίσκομαι στον επίλογο της ζωής μου στο στόχαστρο της κυβερνητικής αναλγησίας και αντισυνταγματικής αυθαιρεσίας.

Με ένα κράτος που έχει χάσει τον κοινωνικό του χαρακτήρα σε πρόνοια και υγεία, αφού οι περικοπές στη σύνταξή μου κατά 40% και η υποβάθμιση την παρεχόμενης περίθαλψης με αναγκάζουν να αγοράζω τα φάρμακα που δυστυχώς είμαι υποχρεωμένος να παίρνω, όπως πολλοί άλλοι συνάνθρωποί μας, εφόρου ζωής.
Περάσαμε εμείς της γενιάς μου από πολύ δύσκολες περιόδους, έζησα τη βασιλεία, τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, το ΟΧΙ, τη γερμανική κατοχή, τον εμφύλιο, τη δημοκρατία, τη δικτατορία και τώρα αυτήν τη δικτατορικού τύπου δανειακή δημοκρατία, αφού ως χώρα έχουμε εκτεθεί στην ευρωπαϊκή κοινότητα και έχουμε χαρακτηριστεί ταπεινωτικά ως αναξιόπιστοι.
Σήμερα ζούμε στη δημοκρατία της εξάρτησης και του δανεισμού, ενώ διαρκώς τα τελευταία χρόνια μάς λένε ότι βρισκόμαστε στην πιο τραγική περίοδο της ιστορίας του έθνους, πως χωρίς να το καταλάβουν έχουμε υποδουλωθεί πλέον από το γαλλογερμανικό άξονα, όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ασφαλώς και είμαστε σε οικονομικό πόλεμο, έτσι τουλάχιστον νιώθουν οι πολίτες. Έτσι είναι σήμερα η ελληνική καθημερινότητα και επομένως, αφού έχουμε πόλεμο, θα υπάρχουν θύματα - όχι βέβαια από τους πολιτικούς, αλλά από τους απλούς πολίτες, ε;! Και λοιπόν τι έγινε, θα πουν ορισμένοι… το 2060 θα είμαστε και πάλι εθνικά υπερήφανοι.