Ο Αριστοτέλης δίδασκε, το ξέρω σίγουρα δηλαδή, γιατί με βάζουνε να το διδάξω, ότι, για να κάνεις βίωμα μια συνήθεια, δεν αρκεί να την υιοθετήσεις. Πρέπει και να την εξασκείς με ευχαρίστηση. Για παράδειγμα, δεν αρκεί να πηγαίνεις απλώς στο γυμναστήριο για να είσαι αθλητικός τύπος, αλλά και να ευχαριστιέσαι με την εξάσκηση. Ως εκ τούτου, μάλλον δεν συγκαταλέγομαι σ’ αυτούς που αγαπούν το διάβασμα, κι αν έχει δίκιο ο Αριστοτέλης, μάλλον πρόκειται να περάσω κρίση ταυτότητας, γιατί στη ζωή μου έχω αρκετά εξασκηθεί στο σπορ!
Θεωρητικά θα έπρεπε να αισθάνομαι ηδονή βουτηγμένη στις σημειώσεις και στα βιβλία, στην ηλεκτρονική σελίδα του Πανεπιστημίου και στις προθεσμίες.

Υποτίθεται πως πρέπει να το κάνω με ευχαρίστηση και να εισπράττω ικανοποίηση από το γεγονός και μόνο, χωρίς να περιμένω τα αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι ότι απέναντί μου παίζει για πολλοστή φορά ένα επεισόδιο του «Sex and the City», κάθε τρεις και λίγο ξαναβάζω το «Ψέμα» της Νατάσας κι όλο μετρώ και ξαναμετρώ τις μέρες στο ημερολόγιο, διαγράφω με δύναμη καθεμιά που περνά, κι όλο εύχομαι να τελειώσει ο Φεβρουάριος, η εξεταστική, να μπει η άνοιξη, μαζί με το Δία στον Ταύρο και να μπει τέλος σ’ αυτήν την περισυλλογή. Κάπου εδώ αρχίζω να υποπτεύομαι ότι ο Αριστοτέλης (συγγνώμη, δάσκαλε) κάπου κάνει λάθος.
Ύστερα σκέφτομαι για λίγο, για πολύ λίγο, τα παιδάκια μου: κόκκινα μάτια κάθε μέρα, νυσταγμένες φατσούλες, κουρασμένα βλέφαρα, χείλη που αποστηθίζουν τα βιβλία που αλύπητα τους φορτώνουμε, μάτια που δεν ανοίγουν από τη νύστα. Αυτό είναι στ’ αλήθεια η γνώση; Ένα γενικό ξεπάτωμα ή μήπως κάπου στην πορεία έχει χαθεί καθετί που κάνει αυτήν τη διαδικασία της εκπαίδευσης ελκυστική… Και πώς να βρω εγώ το αλατοπίπερο στην εκπαίδευση, όταν το ψάχνω τόσα χρόνια στη ζωή μου κι όλο νιώθω να μου ξεφεύγει; Ή μήπως γεράσαμε ήδη και πρέπει να τρώμε ανάλατο το φαγητό μας, γιατί βλάπτει;

Το Υπουργείο ετοιμάζει μια ακόμη μεταρρύθμιση, με στόχο να αποφορτίσει τα κουρασμένα μαθητούδια μου από την τρελή προετοιμασία της επόμενης ημέρας. Για έναν περίεργο λόγο ποτέ δεν εμπιστεύτηκα το θεσμικό πλαίσιο, όταν ο στόχος ήταν να βρεις μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι κάτι από τον εαυτό σου. Με φοβίζουν οι θεσμοί: τους μιλάς για σένα και σου απαντούν αοριστίες για την κοινωνία του μέλλοντος, θέλεις συναίσθημα και σου επιβάλλουν δεσμεύσεις, ζητάς τη δική σου ολοκλήρωση και το ανάλγητο κράτος μόνο υποχρεώσεις και συμβάσεις έχει να σου αντιτάξει… Τι θα έλεγε άραγε ο Αριστοτέλης, αν μάθαινε όλες τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα μας; Θα κραύγαζε ως (άλλος) Λεβέντης: «Θα τρελαθώ, θα πηδηχτώ απ’ το παράθυρο»; ή θα έστελνε το γιο του λαθρομετανάστη, ελπίζοντας πως έτσι θα έμπαινε αβρόχοις ποσί απ’ το παράθυρο στη Νομική; Νομίζω ειδικά τους τελευταίους ο δάσκαλος θα τους ένιωθε πολύ: ξένος ένιωθε πάντα στην Αθήνα, με το φόβο του κυνηγημένου έζησε και κυνηγημένος έφυγε. Δεν ήταν ιθαγενής, ντόπιος Αθηναίος, ήταν Μακεδόνας, επικίνδυνος για την αθηναϊκή τάξη, ανεπιθύμητος. Δεν ξέρω αν έκανε ποτέ απεργία πείνας, νομίζω όχι, ευτυχώς δε γνώρισε ούτε τον Παπουτσή, ούτε τα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων… Ξένος ήρθε, ξένος μεγαλούργησε, ξένος έφυγε. Ο Αριστοτέλης, ο Πανεπιστήμονας….
Νομίζω δε θέλω άλλο να σκεφτώ. Όταν η σύμβαση αλώνει τη γνώση, κυριεύει τα πανεπιστήμια, με πνίγει. Προτιμώ να συνεχίσω την αποστήθιση…

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.