Μεσημέρι; Πρωί; Ποιος ξέρει τι ώρα ήταν όταν ο Αλέξανδρος στάθηκε μπροστά του και τον ρώτησε τι μπορούσε να κάνει για κείνον. «Αποσκότησόν με» πήρε την απάντηση από το φιλόσοφο. Θα συναντούσε κάποιον σοφό σήμερα ο πρωθυπουργός κι ο ίδιος θα του ζητούσε απλώς να κάνει παραπέρα, για να μην του κρύβει τον ήλιο; Νομίζω δεν υπάρχουν σήμερα ούτε τόσο σοφοί, αλλά πια ούτε μεγάλοι πρωθυπουργοί αναδεικνύονται.
Ίσως η εποχή μας είναι η πιο κατάλληλη για να αποκηρύξουμε τις εξαρτήσεις μας. Κι όσο βρισκόμαστε σε υλικό επίπεδο, κάπως το πράγμα αντέχεται. Εκεί που χάνουμε το παιχνίδι είναι όταν χρειάζεται να νικήσουμε τις συναισθηματικές μας ανάγκες. Μισή μέρα τώρα, κάθομαι γύρω από ένα μικρό κλωνάρι ροδιάς, που έσπασε από τον αέρα και το άφησα πάνω στο τραπέζι στο μπαλκόνι, γιατί λυπήθηκα να το πετάξω. Το κοιτάζω από κοντά, από μακριά, από πάνω, προσπαθώ να σκεφτώ, επιδιώκω να μη μιλώ με κανέναν, σε κανέναν, για τίποτα. Είναι κάποτε ηχηρός ο λόγος της σιωπής, κυρίως όταν τα λόγια ξοδεύονται μάταια.
Είναι αστείο στα όρια του τραγικού, είναι δηλαδή δραματικό, μια πράξη που εκτυλίσσεται σε ένα καλοχτισμένο θέατρο του παραλόγου ωστόσο, όλη εκείνη η δαπάνη του χρόνου και των συναισθημάτων μας που πέφτει στο κενό, όταν το εκάστοτε αίτιο της προσωπικής μας μυθολογίας είτε αδιαφορεί είτε απλώς μας εμπαίζει. Δεν ξέρω πράγματι ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται για κάποιον που δε θα του χαμογελάσει ποτέ, που δε θα του πει ούτε μια «καλημέρα», δε θα τον ρωτήσει πώς είναι, τι αισθάνεται, τι θα ήθελε, δε θα μπει στον κόπο ούτε στις ερωτήσεις του να απαντήσει.
Η εποχή μας παράγει εξαρτήσεις κι από αυτές, οι συναισθηματικές είναι οι πιο επικίνδυνες: εξελίσσονται σε κυνήγι ματαιότητας, γίνονται το άλλοθι στη ζούγκλα των ανταγωνισμών και μας παγιδεύουν σε ένα δίχτυ, που υπόσχεται την ηδονή, δεν παύει όμως ως δίχτυ να είναι πάνω από όλα μια καλοστημένη παγίδα της μοίρας. Στην οποία τόσο πρόθυμα παραμένουμε φυλακισμένοι, ταΐζοντας τη δική μας ανάγκη για συναισθηματική πληρότητα και συχνά ικανοποιώντας απλώς την ανάγκη κάποιου άλλου για μια επιβεβαίωση.

«Πώς τα κατάφερε ο Διογένης και δεν τυλίχτηκε ποτέ σε κανένα δίχτυ;», αναρωτήθηκα όταν διάβασα τη βιογραφία του. «Έζησε απολαύσεις ο άνθρωπος αυτός; Ικανοποιήθηκε; Γεύτηκε την ηδονή ή μονάχα την απόλαυση να κυβερνά τους άλλους;» Ύστερα θυμήθηκα ότι η ελευθερία δεν παύει από μόνη της να είναι μεγάλη πηγή ευτυχίας, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πόσα παιχνίδια πρέπει να χρησιμοποιήσει ένας κατά τα κοινωνικά ειωθότα επιτυχής κι ευτυχής άνθρωπος για να αντέξει την κατά τα άλλα ευτυχή και πλήρη καθημερινή του πραγματικότητα! Θέλω να ρωτήσω με απλά λόγια: Πόσοι από μας πηγαίνουμε κάθε μέρα με χαρά στη δουλειά μας, ακόμη κι αν την αγαπάμε; Πόσοι είμαστε πραγματικά καλυμμένοι από την ποιότητα της προσωπικής μας ζωής; Πόσοι υποκρινόμαστε ότι η οικονομική κι η επαγγελματική μας επιτυχία μετατράπηκε σε ευτυχία καθολική, κάνοντάς μας απρόσβλητους σε κάθε είδους περισπασμούς;
Κοιτάζω το κλωναράκι που κόπηκε από το δέντρο και περιμένει ένα ακόμη δίχτυ να το τυλίξει και να το μετατρέψει σε σκουπίδι. Αυτό είναι το τίμημα της επιθυμίας; Αναρωτιέμαι. Ύστερα σκέφτομαι ότι ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα να γίνω φιλόσοφος, ότι πάντα ένιωθα ανθρωπάκι και το θεωρούσα ταυτόχρονα και μια τεράστια πολυτέλεια. Ότι στάθηκα μέχρι σήμερα συνεπής στις ανάγκες μου. Και κατέληξα ότι αν χρειαστεί να κοπώ, τουλάχιστον ας γίνει από κάποιο χέρι που να νοιάζεται αν θα με πονέσει. Κι αφού κοπώ, θα εξακολουθήσω να θαυμάζω το Διογένη, που παρέμεινε στο πιθάρι του αλώβητος μια ζωή…