Θέλετε να το πείτε παράπονο; Πέστε το. Θέλετε να το πείτε παραξενιά; Το ίδιο κάνει. Η θεία Ευστρατία το λέει συχνά: «Σα τον εαυτό μου βρήκα - σα την καρδιά μου δεν θα βρω…». Μου ταιριάζει! Μου άρεσε και… το υιοθέτησα. Κι ας είμαι ένας αθεράπευτος πεισματάρης. Έχω μάθει ν’ αγαπώ τους φίλους δίχως να τους κρίνω από την εικόνα τους, αλλά από αυτό που στ’ αλήθεια είναι, από αυτό που εκπέμπουν. Από τον αυθορμητισμό τους κι απ’ τις αλήθειες τους. Άσχετα αν τα φαινόμενα απατούν. Και οι καθρέφτες ενίοτε… παραμορφώνουν.
Σήμερα, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, πολλές, απλές γνωριμίες, μέσα από τα blog, τα σχόλια, τα e-mail και άλλα διάφορα, μετατρέπονται σε φιλίες. Φιλίες που δεν παύουν να είναι σημαντικές. Διαφορετικές μπορεί. Όχι όμως λιγότερο σημαντικές! Υπάρχουν -και θα συμφωνείτε πιστεύω- τέτοιες φιλίες, που άρχισαν και φτιάχτηκαν μέσα απ’ όλα αυτά. Τι παράξενο; Αντίθετα, θα έλεγα, είναι όμορφο να αφουγκράζεται ο ένας τον άλλο. Να σμίγουν τα συναισθήματα και οι απόηχοί τους να στριφογυρίζουν ένα γύρω στις οθόνες ανακαλύπτοντας φιλίες αληθινές. Πίστευα και πιστεύω σ’ αυτές και σ’ αυτές θα μείνω σήμερα, που ήρθαν έτσι απρόσμενα, από αμοιβαία και -δίχως εξηγήσεις- συμπάθεια.   
Κάπου ταιριάζαμε, μη θαρρείς, παρόμοια ήταν τα ερεθίσματα. Ξαφνικά όμως, μια αδικαιολόγητη σιωπή. Μια αναπάντεχη απουσία. Μια εξαφάνιση. Έτσι, στα καλά καθούμενα. Για να μη νομίζουμε. Να μην ελπίζουμε. Να μένουμε με τις υποθέσεις: Γιατί εξαφανίστηκε; Τι συνέβη κι έχουν ατονήσει τα πάρε δώσε μας; Δεν ανταποκρίνονται στα σχόλια, δεν απαντάνε στα μηνύματα. Δίχως καμιά εξήγηση. Τι έγινε, αλήθεια, κι άλλαξαν στάση; Χάθηκε η εκτίμηση; Απαξιώνουν; Αγνοούν; Δεν νομίζω… Κι αφού δεν απαντάνε, πώς εγώ να προφητεύσω τη σιωπή τους; Τι εξήγηση να δώσω; Μπορεί να είμαι υπερβολικός κι αλλόκοτα συναισθηματικός. Εδώ όμως, θα πω την αλήθεια μου: κατά βάθος το προτιμώ απ’ το να υποκρίνονται (δεν το αντέχω) ή απ’ το να ανταποκρίνονται μόνο για τα προσχήματα… Κάτι όμως θα πρέπει να φταίει… Για ένα πάντως είμαι σίγουρος: λόγοι σοβαροί δεν υπάρχουν (και γιατί να υπάρχουν;).
Ένας φίλος γίνεται σημαντικός για μένα -κι εγώ για ’κείνον- όταν τα συναισθήματά μας είναι αληθινά. Αισθάνομαι τη νοσταλγία σε στιγμές που επιθυμώ και θέλω να τον έχω κοντά μου. Να επωφελούμαι από αυτές τις στιγμές, που ένας φίλος ξέρει να δίνει και να δίνεται, να μοιράζει και να μοιράζεται. Αν δεν είναι αυτό φιλία, τότε τι είναι; Κάτι τέτοια δικά μας μοιραζόμασταν σε στιγμές ουδέτερες, ανιαρές έως και φορτισμένες, κι αυτές εγώ τις αποθήκευα ώστε να έχω τη δυνατότητα και τη χαρά, να τις έχω δίπλα μου, όποτε τις χρειαζόμουν. Να τις έχω κοντά μου. Κι ας αλλάζουν πολλά. Κι ας αλλάζουν τα πάντα και κατά συνέπεια κι εμείς.
Πώς να το κρύψω; Πώς να τ’ αρνηθώ πως ναι, είμαι ευαίσθητος. Δεν έμαθα -το παραδέχομαι- να τη διαχειρίζομαι σωστά την έρμη την ευαισθησία μου. Όσο κι αν προσπαθώ, αυτή θα βγει και θα κάνει του κεφαλιού της… Φροντίζω να συγχωρώ, επιλέγοντας κι εγώ τη σιωπή, για να μη μένουν οι γρατζουνιές και η πίκρα. Την ώρα που ζυγίζω τη σχέση μου με έναν άνθρωπο, θα μετρήσω πρώτα την ομορφιά που έχω ζήσει μαζί του. Δεν άλλαξα με τα χρόνια, όχι, παραμένω πάντα ο ίδιος, έγινα απλώς μεγαλύτερος. Κάνω τα ίδια λάθη που έκανα και παλιά, και θα συνεχίσω υποθέτω να κάνω. Κι όμως, έχω την εντύπωση πως γύρω μου άλλαξαν πολλά. Οι άνθρωποι -το βλέπω- δεν είναι πια ίδιοι, νιώθω πως η αγάπη ταυτίστηκε με την ιδιοτέλεια και το συμφέρον. Ίσως να κάνω και λάθος. Μακάρι. Δυστυχώς όμως, αυτό εισπράττω…