Είδατε κάπου εδώ μια κόκκινη γραμμή;
Λίγο η απεργία, λίγο που έχασα την «σειρά» μου, έμεινα εκτός εφημερίδας για ένα μήνα. Ελαχιστοποιούνται έτσι οι πιθανότητες να κερδίσω ένα βραβείο για τα γραπτά μου!!! Αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό!
Σημαντικά είναι όλα όσα έγιναν μέσα σε αυτό το μήνα, που επιβεβαιώνουν περίτρανα πως, ακόμη δεν βρήκαμε πάτο. Σε όλα τα επίπεδα. Η «κόκκινη γραμμή» είναι ακόμη μακριά και δεν τη βλέπουμε ούτε με τηλεσκόπιο!
Έξι του Δεκέμβρη, η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξανδρου. Έχω διασχίσει όλη την πόλη των Ιωαννίνων, (σιγά την πόλη, τρία λεπτά έκανα!) και φτάνω να στρίψω στο στενό που μένει η μητέρα μου, με σκοπό να της αφήσω για λίγη ώρα την κόρη μου. Αμ δε…
Έχουν φράξει το στενό καμιά δεκαριά πιτσιρικάδες, 22- 23 χρονών με ανάλογο ντύσιμο. Ένας μάλιστα φορούσε κασκόλ της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας και ένας άλλος κρατούσε στα χέρια του «παντιέρα ρόσα»!
Μου έκαναν νόημα να συνεχίσω ευθεία και πριν προλάβω να πω κουβέντα, πετάχτηκε ένας και μου φώναξε «φύγετε κύριε, εκτελείται επιχείρηση»! Όπα λέω μέσα μου, επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα», θα είναι σοβαρά τα πράγματα. Βάζω πρώτη και μόλις ξεκίνησα, βλέπω στο στενό μια διμοιρία ΜΑΤ!! Παλιομοδίτικες αηδίες και ξεράσματα…
Σε δεύτερο χρόνο και ενώ προσπαθώ να παρκάρω το αυτοκίνητο και το παιδί, βρίσκομαι έξω από τα γραφεία του ΚΚΕ, από όπου έχω καλή οπτική επαφή με την πορεία. Σταμάτησα για λίγο να δω, τι στο καλό συμβαίνει, που ανάγκασε την Αστυνομία να επιστρατεύσει τους χαφιεδοασφαλίτες στα Γιάννινα!!! Που βήχεις στη μια άκρη της πόλης και σε ακούνε στην άλλη…
Από την πλευρά της πορείας, ησυχία. Στην είσοδο των γραφείων όμως, στέκονται δύο κύριοι, ο ένας μιλάει στο κινητό και χειρονομεί φανερά αγχωμένος. Με έβαλε ο διάβολος να κατεβάσω το τζάμι. Ελάτε στη θέση μου…
«Να κλείσω τις πόρτες; Να κλείσω τις πόρτες;»
Ο μόνιμος φόβος της προβοκάτσιας και μην σας πάει ο νους σε καμιά καστρόπορτα. Σιδερένια είναι, σαν αυτές που χρησιμοποιούν για να ασφαλίζουν υποτυπωδώς τα… γιαπιά! Τη γκρεμίζεις με την σκέψη, για να μη πω με… πορδές!!!
Το κερασάκι στην τούρτα; Η τελευταία φράση: «Άσε, θα συνεννοηθούμε εμείς με τα ΜΑΤ!!!» και αμέσως μετά ήρθε προς το μέρος μου να με ρωτήσει τι κάνω στην περιοχή.
Εκνευρισμένος από τα αλλεπάλληλα εμετικά κρούσματα ανοησίας, χαφιεδισμού και καχυποψίας, τον έστειλα όχι τόσο ευγενικά, η αλήθεια είναι, να προλάβει να συνεννοηθεί με τα ΜΑΤ.
Λίγες μέρες μετά, έβλεπα και ξανά έβλεπα, όπως οι περισσότεροι, τον άγριο ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη. Και άκουσα τα καταδικαστικά σχόλια των κομμάτων. Άκουσα και πολλούς που ευχαριστήθηκαν. Άκουσα και κάποιους, που πραγματικά ανησύχησαν για την πορεία που έχουμε πάρει ως χώρα.
Οι πρεσβείες μας κάνουν στράκες, μέχρι το Μπουένος Άιρες έφτασε η χάρη μας.
Η εορταστική περίοδος θυμίζει περισσότερο Δεκαπενταύγουστο που ερημώνουν τα πάντα, παρά Χριστούγεννα! Ποια «χρόνια πολλά» και ποιά «καλή χρονιά»;
Από τη Ριανκούρ, που ΕΙΝΑΙ βομβαρδισμένη, οι ρεπόρτερ αναφέρουν πως η εικόνα ΘΥΜΙΖΕΙ βομβαρδισμένη περιοχή!!!
Ο Καστανίδης είπε σοφά πως η Δημοκρατία δεν φοβάται τέτοιου είδους χτυπήματα. Συμφωνώ, γιατί στη Δημοκρατία, δεν συντρέχουν λόγοι για τέτοιου είδους χτυπήματα…
Όταν γυρίζεις κάποιες πτυχές της ζωής, 40- 50 ή ακόμα και 100 χρόνια πίσω, λογικό είναι να επιστρέφει όλη η κοινωνία αντίστοιχα χρόνια πίσω. Αντιλήψεις, συνήθειες, φοβίες, πρακτικές, αναπροσαρμόζονται θεαματικά και το ταξίδι στο χρόνο γίνεται επικίνδυνο.
Είδατε κάπου εδώ μια κόκκινη γραμμή;