Επισκέφθηκα το κτήριο της Αστυνομίας το πρωί για προσωπική μου υπόθεση και αντίκρισα στην είσοδο δεξιά μπαίνοντας, μια δεκάδα περίπου μετανάστες, μαζί με ένα παιδί τριών - τεσσάρων ετών, ταλαιπωρημένους, φοβισμένους, εξασθενημένους, πεινασμένους. Έπρεπε να είχα τη φωτογραφική μου μηχανή να απαθανατίσω τη σκηνή, να μεγεθύνω τη φωτογραφία και να την τοποθετήσω στην είσοδο του Δημαρχείου, της Περιφέρειας, του Υπουργείου Αιγαίου.

Ντράπηκα, αγανάκτησα, και θα παρακαλούσα όλους εκείνους που βγαίνουν καθημερινά και φωνάζουν αγανακτισμένοι για τη στάση της Αστυνομίας και του Λιμεναρχείου, να μας πουν τι κάνουν και πόσο πιέζουν, έτσι ώστε το πρόβλημα που καθημερινά διογκώνεται, να γίνει επιτέλους πρόβλημα όλων μας και κυρίως εκείνων που χωρίς ντροπή διαγκωνίζονται για αντιμισθίες, έξοδα παράστασης, διαγωνισμούς κ.λπ., να επιβάλουν ώστε ο Δήμος κυρίως, αλλά και οι υπόλοιποι (Περιφέρεια, Υπουργείο), δείχνοντας το κοινωνικό τους πρόσωπο, να αναλάβουν προσωρινά την προστασία όλων αυτών των «κατατρεγμένων».

Το θέμα δεν είναι οι αρμοδιότητες, αλλά οι μεγάλες αποφάσεις, που εξυψώνουν τους θεσμούς. Είμαι έτοιμος αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που μου αναλογούν, να προσφέρω εκεί που θα μου ζητηθεί.
Χρήστος Πουλέλλης