Μέσα από αναρτήσεις που έγιναν διαδικτυακά, σας παρουσιάζω ένα μικρό χρονικό με τα όσα ενδεικτικά αντιμετωπίζουμε στη Μ.Κ.Ο. «Αγκαλιά» τον τελευταίο καιρό. Οι πρόσφυγες από Συρία (χριστιανοί ορθόδοξοι πολλοί από αυτούς, σε περίπτωση που σας ενδιαφέρει) συνεχίζουν να έρχονται, το δράμα και η οδύσσειά τους ατέλειωτα. Η Μέση Ανατολή, με την ανοχή και βέβαια τις περισσότερες φορές με τη σύμπνοια των «Δυτικών», είναι βαθιά μέσα στο αίμα. Οι άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν για να γλυτώσουν από το θάνατο. Έρχονται εδώ και τους ονομάζουμε «λαθραίους».

9 Οκτωβρίου
Πρόσφυγες από Συρία αυτήν τη στιγμή στο δρόμο από Πέτρα προς Καλλονή, μεταξύ των οποίων και μικρά παιδιά. Αν μπορείτε και είστε τριγύρω, λίγο νερό, λίγο γάλα. Έχουμε ήδη κινητοποιηθεί να δούμε τι μπορεί να γίνει όταν τους φέρουν Καλλονή. Την ίδια στιγμή, ο κ. Δένδιας μαζί με ειδική επίτροπο από την Ε.Ε. θα κάνουν περιοδεία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (με συγχωρείτε, μονάδες φιλοξενίας ήθελα να πω) για να πιστοποιήσουν τη συμμόρφωση της Ελλάδας στις επιταγές των Ευρωπαίων...

29 Σεπτέμβρη
Σε δέκα λεπτά ξεκινάμε με ανθρωπιστική βοήθεια σε είδη πρώτης ανάγκης αλλά και τρόφιμα, συνοδεία με δημοσιογράφο εντεταλμένο από τα Ηνωμένα Έθνη, τον παπά-Στρατή και κατοίκους τους Σκαλοχωρίου, τον άξιο ιερέα του χωριού π. Λευτέρη, να δούμε τι μπορεί να γίνει. Έχουμε 32 πρόσφυγες μεταξύ των οποίων τέσσερα παιδιά και δυο εγκύους. Οι κάτοικοι του Σκαλοχωρίου, ξένιοι όπως αρμόζει με τον αρχαιοελληνικό όρο, από εχτές προσφέρουν τρόφιμα και ρουχισμό, με ανθρωπιά και ζεστασιά που μας συγκινεί και που τους τιμάει! Μάθαμε, μετά από πιέσεις, πως έχει ξεκινήσει λεωφορείο από Μυτιλήνη για να παραλάβει τους πρόσφυγες. Πού θα πάνε μετά; Έρχονται κι άλλοι, η κρίση μάς έχει χτυπήσει την πόρτα ξανά και ξανά δεν υπάρχει καμμιά υποδομή. Είμαστε και σε συνεργασία με τις τοπικές αστυνομικές αρχές και ευχαριστούμε για τη μέχρι τώρα άψογη σύμπνοια, τους καταλαβαίνουμε, τα έχουνε και αυτοί χαμένα... Τα δύσκολα μόλις ξεκινούν.

20 Σεπτέμβρη
Μετά το Δελτίο Τύπου και σε άμεση ανταπόκριση, οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» με κλιμάκιό τους στη Λέσβο μας παρέδωσαν κιτ υγιεινής για να μοιραστούν με την πρώτη ευκαιρία. Τους ευχαριστώ προσωπικά. Επίσης ευχαριστίες στον Ερυθρό Σταυρό Λέσβου για την πρόσφατη βοήθειά τους σε είδη πρώτης ανάγκης. Πρόσφυγες στα βόρεια του νησιού. Σπεύσαμε με βοήθεια σε γάλα, τρόφιμα και ρουχισμό, ειδικά για τα μικρά παιδιά, τρία στον αριθμό, 6, 8, 10 ετών, τους βρήκαμε στο δρόμο, είναι εξουθενωμένοι, τα παιδιά σε δύσκολη κατάσταση και αβέβαιη μοίρα.

Οι τοπικές αρχές πρέπει να θέσουν το θέμα ως πρώτη προτεραιότητα. Η δική μας διαπίστωση είναι πως παρ’ όλες τις παχυλές δηλώσεις, δεν υπάρχει μέχρι στιγμής κανένας που να αναλαμβάνει την ευθύνη αυτών των ανθρώπων.

Με τις Μ.Κ.Ο. δεν μπορούν να επιλυθούν όλα τα προβλήματα. Οι εκκλήσεις προς τα εμάς μέχρι τώρα είναι πολλές και περιλαμβάνουν ακόμα και ερώτηση από αρμοδίους που θα έπρεπε να είχαν ήδη την απάντηση, αν έχουμε πουθενά να φιλοξενήσουμε τον κόσμο (!). Η απάντηση είναι αρνητική, η απάντηση είναι πως δεν έχουμε ούτε το δικαίωμα ούτε τη δυνατότητα να αντικαταστήσουμε τους μηχανισμούς του κράτους. Είμαστε εδώ για να συνεργαστούμε και όχι να αναλάβουμε την πλήρη ευθύνη η οποία, πολιτικά, βαραίνει του εκλεγέντες άρχοντες. Επισημαίνουμε πως είναι θέμα χρόνου πριν το θέμα φτάσει στο κρίσιμο εκείνο κατώφλι πέρα από το οποίο μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα, από βιαιότητες έως και θανάτους: δεν υπάρχει κανείς να διασφαλίσει πως οι άνθρωποι αυτοί χρήζουν άμεσης ιατρικής περίθαλψης, ούτε και κανείς υπάρχει για να τους προστατέψει από διάφορα στοιχεία της κοινωνίας μας τα οποία κοντόφθαλμα πιστεύουν πως το πρόβλημα της χώρας οφείλεται στους «ξένους». Και βέβαια κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι οι πρόσφυγες δε θα καταφύγουν σε παραβατικές ενέργειες προκειμένου να επιβιώσουν.

Καλούμε όλους τους αρμοδίους σε άμεση, επιτακτική και δίχως καθυστέρηση δράση, για να γλυτώσουμε από χειρότερες καταστάσεις. Μια δράση που, ευχόμαστε, δε θα καταλήξει, το ξαναλέμε, σε μια ακόμη Παγανή. Μια δράση όπου χρειάζεται, πρακτικά, κάποιος να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του νησιού γύρω από ένα τραπέζι και να δει, όχι τι δε γίνεται (μέχρι στιγμής αυτό μόνο συζητάμε), αλλά τι μπορούμε όλοι μαζί σα συλλογικότητα να καταφέρουμε.