Η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει σήμερα, εκτός όλων των άλλων, υπαρξιακά προβλήματα και προβλήματα παρακμής, και φαίνεται ότι ήταν θέμα χρόνου.

Οι καφετέριες όλης της χώρας είναι γεμάτες περί αγοράν πλήθουσαν, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, δηλαδή σε προμεσημβρινές ώρες εργασίας, κατακλυζόμενες κυρίως από τα «άνθη» του δημογραφικού μας καταλοίπου, και ο μόνος λόγος να σηκωθούν αυτοί οι λατρεμένοι βλαστοί, είναι να ειδοποιηθούν να πιάσουν δουλειά με τις βαριοπούλες στα πανεπιστημιακά εργοτάξια.

Και για να μην είμαστε άδικοι, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λόγοι, όπως για παράδειγμα, να βριστούν και να πλακωθούν σε ένα «μουσικό» (θα τρέμουν οι Μούσες!) τραπ πάρτι ή ακόμα το να στολιστούν, να βαφτούν και να κατακλύσουν «υπερήφανοι» (!) το Σύνταγμα, αλλά και αρκετά «προκατειλημμένοι» (!) -για να συμπληρωθεί ο λογοτεχνικός τίτλος - εναντίον των ομοφύλων και ομοδόξων ... αστυνομικών!

Την ίδια στιγμή όλες οι ατομικές και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις της χώρας εκπέμπουν «sos» για τη σοβαρή έλλειψη εργατικών χειρών και βοηθητικών εργασιών σε όλους τους τομείς.

Σνομπάρεται κάθε τίμια εργασία την ίδια στιγμή που ο νεανικός πληθυσμός μπαίνει μετά από έναν σωρό λάθος επιλογές στο περιθώριο και φτωχοποιείται με αυξανόμενο ρυθμό και ταυτόχρονα με τεράστιες κοινωνικές, ηθικές και δημογραφικές επιπτώσεις, όπως είναι οι κλοπές, η κατάθλιψη, τα ναρκωτικά, η αγαμία και έστω η οψιγαμία και τα λοιπά τοιαύτα.

Το ανησυχητικό όσο και περίεργο είναι ότι το δόγμα της ραστώνης και της ήσσονος προσπάθειας έχει κυριεύσει και τους από χρόνια βαλκάνιους παρεπιδημούντες στη χώρα μας, και κάποιοι τώρα προσπαθούν να ερμηνεύσουν τους λόγους.

Η κατάσταση είναι εκρηκτική και κείνο που προσωπικά φοβάμαι είναι το ότι μπορεί να βρεθούμε ξαφνικά στην άλλη όχθη της πραγματικότητας, όπως έχει συμβεί πλειστάκις στην ιστορία.

Τα αίτια πάντοτε οδηγούν σε κάποια αιτιατά, κι αυτά τα αιτιατά θα μπορούσαν εύκολα να είναι λόγου χάριν ένας πόλεμος, ένας πόλεμος που όλοι μεν τον ξορκίζουν, ωστόσο αυτός έρχεται πάντα για να φέρει κάποιες νομοτελειακές αλλαγές και να κάνει κάποιες ιστορικές υπενθυμίσεις, αλλά και κάποιες βιοηθικές επιδιορθώσεις.

Ένας πόλεμος είναι γενικά απευκταίος και κακός, αλλά πρέπει να σκεφτούμε ότι τουλάχιστο μεταρσιώνει την φιλοπατρία, μια φιλοπατρία που πολλές φορές αμφισβητείται και κατασυκοφαντείται στα καφενεία της ειρήνης.

Ένας πόλεμος εξυψώνει υποχρεωτικά τις ιδέες και τα ήθη των αγωνιζομένων στρατιωτών, και αντί για τη φθοροποιό δράση με τις μολότοφ και τις βαριοπούλες και κάθε είδους εκτροπή, έρχεται αμείλικτα να υπενθυμίσει στους νέους για ποιες πανανθρώπινες αρχές και αξίες πρέπει να αγωνίζονται.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πόλεμος κλήθηκε «πατήρ πάντων».

Ούτε είναι επίσης τυχαίο το ότι όλη η σοβαρή λογοτεχνία, από τον Όμηρο έως τον Βενέζη και τη Σωτηρίου, μεγαλούργησε περιγράφοντας και δραματουργώντας τον πόλεμο.

Αυτός διαμορφώνει εθνικές συνειδήσεις, που είναι τόσο απαραίτητες σήμερα μέσα σε έναν θολωμένο κόσμο, έναν κόσμο που ζει στη σκιά διεθνών συμφερόντων και διατεταγμένης ταπείνωσης, και είναι αναγκασμένος να προσποιείται παγκοσμιοποιούμενος.

Αυτός προστατεύει την ανεξαρτησία και τη διεθνή αξιοπρέπεια της χώρας και μαζί την ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό της.

Είναι ίσως άδικο και σκληρό να το σκέφτεται κανείς, αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι όσα κερδίζει ο άνθρωπος σε έναν τίμιο πόλεμο (πνευματική εγρήγορση, ηθική σκοποθεσία, κανόνες αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης, ακόμα και αυτή την τεχνολογική ανάπτυξη), τα χάνει στο μαράζι της ειρήνης, οπότε παραμένει το κρίσιμο και σκληρό δίλημμα:

καφές και αραλίκι (εκ της τουρκικής «ευρυχωρίας») ή πόλεμος; ...