Ο Ερντογάν το είπε και το έκανε σε πείσμα όλων, φίλων και εχθρών. Οργάνωσε φιέστα μέσα και έξω από τον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας και μάλιστα τη μετέδωσε και τηλεοπτικά! Μερικοί Τούρκοι δήλωσαν πως δάκρυσαν από συγκίνηση και άλλοι πως έκλαψαν από εθνική περηφάνια! Ο Τούρκος ηγέτης κατέκτησε για δεύτερη φορά ένα ήδη κατακτημένο μνημείο, πρόσφερε στον λαό του «θέαμα», αφού δεν μπορεί να του προσφέρει «άρτον», και με αυτό τον τρόπο έλυσε όλα τα προβλήματα που μαστίζουν τον τουρκικό λαό και δικαίωσε την ύπαρξή του ως «Μεγάλου» ηγέτη! Ο Ερντογάν μοιάζει να έχει καταληφθεί από μια «διαβολική μανία» και δεν ξέρει ούτε τι λέει ούτε τι κάνει. Παρασύρει μπροστά του ό,τι βρει! Φαίνεται πως εφαρμόζεται στην περίπτωσή του το «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι», δηλαδή «τρελαίνει» ο Θεός αυτόν που θέλει να καταστρέψει.

Ο Ερντογάν ανάμεσα στις άλλες ανοησίες που έχει πει μέχρι τώρα για όλους και για όλα κάλεσε και την Ελλάδα, τη χώρα μας, να συνειδητοποιήσει «το ανάστημά» της και να περιορίσει τις διεκδικήσεις της, με άλλα λόγια να απλώνει τα πόδια της μέχρι το πάπλωμά της. Ασφαλώς, αυτός εννοούσε «το δίκαιο του ισχυρού» στο οποίο πρέπει να υποτάσσονται οι μικρότεροι και πιο αδύναμοι λαοί. Βέβαια, αυτός κρίνει τη μεγαλοσύνη ενός λαού με βάση τη γεωγραφική έκταση που καταλαμβάνει και τον πληθυσμό που έχει. Όμως το πραγματικό μέτρο της «μεγαλοσύνης» των εθνών το έδωσε ο ποιητής μας Παλαμάς που είπε πως «η μεγαλοσύνη εις τα έθνη// δεν μετριέται με το στρέμμα.// Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται // και με το αίμα». Αλλά και πολύ πριν από τον Παλαμά ο τραγικός μας ποιητής Σοφοκλής είχε πει πως «ούτε τα κάστρα ούτε τα πλοία έχουν αξία, σαν είναι έρημα από ανθρώπους» (Οιδ. Τύρ. 56-57). Είναι φυσικό η ποιότητα των ανθρώπων να δίνει αξία και στα κάστρα και στα πλοία. Κι εδώ φαίνεται διαχρονικά η ηθική ποιότητα των Ελλήνων και το «ανάστημά» τους για το οποίο μιλά ο Ερντογάν που παριστάνει τον Σουλτάνο!

Ήδη από την ομηρική εποχή δύο ήταν οι αρχές που ρύθμιζαν τη συμπεριφορά των Ελλήνων. Η μία ήταν το «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης», δηλαδή η άμυνα για την πατρίδα και η θυσία γι’ αυτή είναι το πιο ιερό πράγμα, και η άλλη ήταν το «αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων», δηλαδή η τάση για την αριστεία και την ανάδειξη και υπεροχή έναντι των άλλων σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δράσης. Με τα δεδομένα αυτά οι Έλληνες ποτέ δεν σκέφτηκαν αν οι αντίπαλοί τους είναι περισσότεροι ή καλύτερα εξοπλισμένοι. Έμειναν πιστοί στο χρέος και το καθήκον τους απέναντι στην πατρίδα και θυσιάστηκαν γι’ αυτή.

Ας θυμηθούμε την σωτήρια για την Ευρώπη αναμέτρηση ανάμεσα στους Έλληνες και του Πέρσες και αλλού, αλλά κυρίως στις Θερμοπύλες. Εκεί ο Ξέρξης ζήτησε από τους Έλληνες να παραδοθούν με το επιχείρημα πως οι στρατιώτες του είναι τόσο πολλοί -και ήταν- που τα βέλη που θα πέφτουν από τα τόξα τους θα καλύπτουν τον ήλιο! Και οι Έλληνες έδωσαν την περιφρονητική και ειρωνική απάντηση πως θα είναι καλύτερο γι’ αυτούς, γιατί θα πολεμούν κάτω από σκιά! Και την ώρα της κρίσης ακούστηκε το «Μολών λάβέ» από το στόμα του Σπαρτιάτη Λεωνίδα. Τέτοιες κοφτές και ειρωνικές απαντήσεις πρέπει να δίνονται στην αλαζονεία και το υπερφίαλο πνεύμα του ανεκδιήγητου Ερντογάν. Θα πει κανείς πως οι Μήδοι τελικά πέρασαν, αλλά η Ιστορία διέσωσε και ύμνησε κυρίως τη στάση του Λεωνίδα. Αυτή είναι που γοητεύει και εμπνέει ακόμη και σήμερα ολόκληρο τον κόσμο. Μόνο οι Έλληνες έδειξαν πως μερικές ήττες είναι ανώτερες και από νίκες.

Αλλά μήπως το ίδιο αίσθημα ευθύνης, το ίδιο αίσθημα του χρέους απέναντι στην πατρίδα δεν έδειξαν οι Βυζαντινοί απέναντι στον Μωάμεθ τον κατακτητή; Και εδώ ο Σουλτάνος στηριζόμενος στην υπεροπλία του νόμισε πως θα ήταν εύκολο να πείσει τους Έλληνες να παραδοθούν. Ζήτησε, λοιπόν, από τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο, τον τότε αυτοκράτορα του Βυζαντίου, να παραδώσει την Πόλη. Κι εκείνος , άξιος απόγονος των αρχαίων Ελλήνων και διαπνεόμενος από τις ίδιες αρχές και τα ίδια ιδανικά, είπε το ηρωικό: «το να σου παραδώσω την πόλη δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της. Γι’ αυτό οικειοθελώς όλοι θα αγωνιστούμε και θα πεθάνουμε και δε θα λυπηθούμε τη ζωή μας». Και πράγματι αυτό έκαναν οι Βυζαντινοί τότε.

Αλλά τις ίδιες αρχές και αξίες δεν αποπνέει το έπος του 40; Και τότε ο εχθρός που επιτέθηκε στην Ελλάδα, οι Ιταλοί του Μουσολίνι, ήταν περισσότεροι από τους Έλληνες και καλύτερα εξοπλισμένοι. Κι όμως κι εδώ οι απαιτήσεις να κάνουμε κάποιες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις στον ισχυρότερο αντίπαλο έπεσαν στο κενό. Ακούστηκε κι εδώ το «ΟΧΙ» από το στόμα του Ι. Μεταξά που κυβερνούσε τότε την Ελλάδα. Στο πολεμικό συμβούλιο που έγινε τότε αυτός έδωσε και τις αξίες που πρέπει να καθορίζουν σε κάθε περίπτωση τη στάση των Ελλήνων. Είπε πως «υπάρχουν κάποιες μάχες που πρέπει να τις δίνουμε, έστω κι αν γνωρίζουμε πως θα τις χάσουμε». Και οι Έλληνες τότε επέδειξαν απαράμιλλο ηρωισμό, νίκησαν και έκαναν τον Τσώρτσιλ να πει το αμίμητο «Από εδώ και πέρα δε θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!».

Αυτό είναι το πραγματικό «ανάστημα» των Ελλήνων για το οποίο μιλά ο Ερντογάν. Οι Έλληνες στις δύσκολες στιγμές πάντα θυμούνται το ομηρικό ηρωικό ιδεώδες που διατρέχει όλη την αρχαία ελληνική αλλά και νεότερη ιστορία και συμπυκνώνεται στο ότι «είναι προτιμότερος ο έντιμος θάνατος από τη αισχρή ζωή». Μήπως αυτό το ιδεώδες δεν καθοδηγούσε και τους αγωνιστές του 1821 που τόλμησαν μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς στους Τούρκους να ξεσηκωθούν και να αποτινάξουν τον ζυγό τους; Δεν ήταν και τότε οι αντίπαλοι πιο πολλοί και πιο οργανωμένοι; Αυτά τα έχουν ξεχάσει οι Τούρκοι; Υπερβολές, θα πει κανείς. Μήπως δεν είναι υπερβολές και όσα λέει και κάνει η «φίλη» και «σύμμαχός» μας Τουρκία; Πώς να απαντήσει κανείς σε παρόμοιες εξαλλοσύνες;

Με μία παρατήρηση. Δυστυχώς οι ηγέτες μας για λόγους που οι ίδιοι μόνο γνωρίζουν φρόντισαν με κάθε τρόπο από τη μεταπολίτευση και μετά να μην το συνειδητοποιήσουν τα ελληνόπουλα το πραγματικό τους «ανάστημα», για να μη γίνουν, λέει, ρατσιστές! Στον ενδεχόμενο εθνικισμό θυσιάσαμε τον εθνισμό μας και το πατριωτικό μας συναίσθημα. Δυστυχώς, όμως, κάθε επιλογή έχει το αντίτιμό της. Έτσι λειτουργεί η Ιστορία: όταν εσύ απεμπολάς τη «Μεγάλη Ιδέα», δίνεις το δικαίωμα στον αντίπαλό σου να διαμορφώσει ο ίδιος «Μεγάλη ιδέα» για τον εαυτό του και να διεκδικεί και όσα σου ανήκουν! Εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα θα συμβούλευα τους υπεύθυνους να στείλουν στου Τούρκο Πρόεδρο σε τουρκική μετάφραση την τραγωδία του Αισχύλου «Πέρσαι». Ελπίζω να την καταλάβει και να διδαχτεί από αυτή…