Το μακρινό 1571 μ.Χ., μόλις δηλαδή 118 χρόνια από τη μακάβρια Άλωση, συνέβησαν δυο περιστατικά που σημάδεψαν την ιστορία της Μεσογείου αλλά, κατά κάποιο τρόπο, και ολόκληρης της Ευρώπης, κι αυτά ήταν η Ναυμαχία της Ναυπάκτου και η κατάληψη της Κύπρου από τους Τούρκους.

Την από το 1400 π.Χ. ελληνική Μεγαλόνησο (αποικία Αρκάδων και Κυθνίων), που βρισκόταν υπό την ηγεμονία του Γαλλο-γερμανικού οίκου Λουιζινιάν ήδη από το 1192 μ.Χ., από δε το 1489 υπό την κυριαρχία των Βενετών, άρχισαν να πολιορκούν οι Τούρκοι με ισχυρές δυνάμεις από τις 18 Ιουλίου 1570.

Εντέλει κατόρθωσαν να την κυριεύσουν την 1^η Αυγούστου 1571 επιδοθέντες σε παντός είδους αγριότητες. Μάλιστα τον ικανότατο στρατηγό Βραγαδίνο τον έγδαραν ζωντανό και το δέρμα του το περιέφεραν μέχρι και την Κωνσταντινούπολη για να εκφοβίσουν τους χριστιανούς.

Αλλά ω! του θαύματος. Μετά μόλις 66 ημέρες (7 Οκτωβρίου 1571) ήρθε η Νέμεση για τους Τούρκους. Συμμαχικός στόλος (Παπικός, Ισπανίας, Βενετίας και Γένουας) με 250 πλοία και με τον απαράμιλλο ηρωισμό των ελληνικών πληρωμάτων, κατεναυμάχησε τον τουρκικό στόλο των 273 πλοίων στον Πατραϊκό κόλπο (που τότε λεγόταν Κόλπος της Ναυπάκτου), από τον οποίο στόλο, και με την ευχάριστη συνδρομή μιας τρικυμίας, κατάφερε να σωθεί μόνο ένα πλοίο.

Από τότε μέχρι σήμερα η Τουρκία δεν έχει να παρουσιάσει αξιόλογη δραστηριότητα ούτε και αξιόμαχη ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο, αν εξαιρέσουμε βέβαια τους μανιώδεις εξοπλισμούς των τελευταίων χρόνων.

Το σπουδαίο εντούτοις ήταν ότι αυτή η νικηφόρος ναυμαχία υπήρξε δώρον άδωρον για την Ευρώπη και κυρίως για τους Έλληνες. Οι ίδιοι οι σύμμαχοι τότε δεν επωφελήθηκαν, άρχισαν να διαφωνούν και τελικά διασκορπίστηκαν και εξέθεσαν και τους Έλληνες της περιοχής (Άμφισσα) που εξεγερθέντες κατασφάχτηκαν από τους Τούρκους.

Η Ευρώπη ολόκληρη από την Αγγλία μέχρι τη Ρωσία, ουδέποτε είχε σαφείς επιδιώξεις και στέρεες συμμαχίες. Παραδόξως μάλιστα οι Ευρωπαίοι και στη Ναύπακτο και στο Ναυαρίνο νίκησαν τους Τούρκους, ωστόσο δεν έπαψαν μέχρι σήμερα να τους χαϊδεύουν. Αυτό φάνηκε πεντακάθαρα στη Μικρασιατική τραγωδία και στις προηγηθείσες μαζικές γενοκτονίες Αρμενίων και Ποντίων, μέχρι και τα πρόσφατα συμβαίνοντα.

Συνέδεσα στη μνήμη μου τα δύο γεγονότα του 1571 γιατί ο αντίκτυπός τους είναι ισχυρός και οδυνηρός για τον ελληνισμό μέχρι σήμερα.

Τα εθνικά αδιέξοδα του Κυπριακού στην ουσία εγκαθιδρύθηκαν το 1571, και η μυστική όσο και βρόμικη αμυντική συνθήκη Αγγλίας-Τουρκίας της 4^ης Ιουνίου του 1878 που εγκατέστησε ρυθμιστές της νήσου τους Άγγλους, απλώς περιέπλεξε το ήδη δυσεπίλυτο θέμα.

Μια Ευρώπη (και των ΗΠΑ μη εξαιρουμένων) που παρακολούθησε από τον καναπέ το σίριαλ του «Αττίλα» του 1974, και που μέχρι σήμερα αδυνατεί να προστατεύσει τον σύμμαχο και αδικούμενο, δεν νομιμοποιείται να ρυθμίζει τις τύχες της Γηραιάς Ηπείρου, ούτε ακόμα και τις οικονομικές.

Η Αγγλίδα Ελίζα Μπάτλερ έγραψε πριν από αρκετές δεκαετίες ένα ενδιαφέρον βιβλίο με τον τίτλο «Η τυραννία της Ελλάδος επί της Γερμανίας». Η Ελλάδα του πολιτισμού, της Τέχνης και των αγώνων για την ελευθερία είχε μαγέψει την εθνική συνείδηση των Γερμανών. Επρόκειτο για μια παθολογική ελληνολατρία που είχε ξεκινήσει από τον Βίνκελμαν περίπου το 1738 μ.Χ. και έδωσε πνευματικούς καρπούς αμοιβαίας ωφέλειας, αλλά φαίνεται ότι εξέπνευσε με το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αυτά βέβαια στον πνευματικό τομέα, γιατί στον υλικό (αμυντικό και διπλωματικό) η Ελλάδα ήταν μονίμως θύμα.

Σήμερα η Ευρώπη βρίσκεται σε σύγχυση, και επιβάλλεται να κάνει τάχιστα την αυτοκριτική της και πρώτα-πρώτα να οριοθετήσει την επικράτειά της.