Πριν από την κρίση, στα χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου, ήταν ο φόβος του «πολιτικού κόστους» που εμπόδιζε τις εκλεγμένες κυβερνήσεις να κυβερνήσουν, δηλαδή, να νομοθετήσουν και να εφαρμόσουν τα αναγκαία μέτρα που θα εξασφάλιζαν την εύρυθμη και αποδοτική λειτουργία των θεσμών, την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας.

Στην περίοδο της κρίσης και των Μνημονίων -κατά την οποία η οικονομική πολιτική της χώρας, στο μεγαλύτερο μέρος της, υπαγορεύεται από τους δανειστές μας- για το πρόβλημα της δημοκρατικής λειτουργίας και της διακυβέρνησης της χώρας δεν «φταίνε οι ξένοι και τα Μνημόνια» -όπως βολεύει τους κυβερνώντες να δικαιολογούνται- αλλά η «εντόπια» παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος, η ανικανότητα -θα έλεγα και το ήθος - του πολιτικού μας προσωπικού, καθώς και η νοοτροπία ενός μεγάλου μέρους του λαού που έχει σχέση με την αδυναμία του εκπαιδευτικού μας συστήματος να παρέχει σε ολόκληρο το λαό ουσιαστική παιδεία, με τη διαχρονική ευθύνη, και πάλι, της πολιτικής μας εκπροσώπησης.

Προκειμένου να πάψουμε να επιρρίπτουμε όλα τα κακά για την κακοδαιμονία της χώρας μας στους «ξένους» και για να αποκτήσουμε, κάποτε, την πολύτιμη αυτογνωσία, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις δικές μας ευθύνες, γιατί συνεχίζουμε, επί οκτώ χρόνια, να «βολοδέρνουμε» στα άγονα χωράφια των Μνημονίων, να ανεχόμαστε συμπεριφορές πολιτικού «χουλιγκανισμού» στην κοινοβουλευτική μας λειτουργία, να παραμένουμε απαθείς παρατηρητές μπροστά στην γενικευμένη ανομία και την ακυβερνησία που μας ντροπιάζει ως έθνος και διαλύει τη χώρα.

Στην επίτευξη αυτής της συνειδητοποίησης θα βοηθούσε να μελετήσουμε την ελληνική ιστορία των αρχών του 20ού αιώνα.

Ίσως, τότε, αντιληφθούμε πώς και γιατί βγήκαμε από την κρίση που προκάλεσε η πτώχευση του 1893, καθώς και από την «εθνική καταισχύνη» για την ήττα μας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, που είχε ως επακόλουθο την επιβολή από τους, τότε, ξένους δανειστές μας, το 1898, του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (Δ.Ο.Ε.). Και πώς ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που ανέλαβε την πολιτική διακυβέρνηση της χώρας -υπό καθεστώς Δ.Ο.Ε.- κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τον εκσυγχρονισμό της χώρας και την εθνική εποποιία των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13.

Η κρίση εκείνης της περιόδου υπήρξε, πράγματι, μια ευκαιρία «ανάταξης» της χώρας, όπως δείχνουν τα ιστορικά στοιχεία: 1. «Με την εγγύηση των Διεθνών Δυνάμεων αυξήθηκε η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. 2. Ο Διεθνής Έλεγχος απάλλαξε από τις δυσλειτουργίες του παρελθόντος τους δημοσιονομικούς μηχανισμούς. 3. Παρά το ότι η αποπληρωμή των δανείων απορροφούσε το 1/3 των εθνικών εσόδων, τα δημόσια οικονομικά εξυγιάνθηκαν, οι κρατικοί προϋπολογισμοί ήσαν ελαφρώς πλεονασματικοί και οι οικονομικές δυνατότητες του κράτους σαφώς αυξημένες.

Αυτή η θετική εξέλιξη επέτρεψε τις μεταρρυθμίσεις των πρώτων κυβερνήσεων του Ελευθέριου Βενιζέλου, την πολεμική προετοιμασία και τη συμμετοχή της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους».

Αυτά μας διδάσκει η Ιστορία εκείνων των χρόνων.

Πώς αντιμετώπισε και επιμένει να αντιμετωπίζει τη σημερινή κρίση το πολιτικό μας σύστημα και ο λαός μας;

1. Ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού μας προσωπικού και του λαού διακατέχεται από το αίσθημα του «αθώου θύματος», διότι έχει ενστερνιστεί την αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα και τα συνωμοσιολογικά σενάρια ότι όλα τα προβλήματα στη χώρα μας τα δημιούργησαν οι ξένοι, οι οποίοι μας… δάνεισαν (με το… «τοκογλυφικό» επιτόκιο 2%!) και μας επέβαλαν τους όρους τους για την αποπληρωμή των δανείων.
2. Ακόμα και το μέρος εκείνο του λαού που αναγνωρίζει τις ευθύνες που έχουμε για τη χρεοκοπία της χώρας μας, ως πολιτευόμενοι και πολίτες, απορρίπτει, συλλήβδην, τα επώδυνα μέτρα που μας επιβλήθηκαν και πιστεύει ότι η έξοδος από την κρίση θα μπορούσε να επιτευχθεί με ανώδυνα μέτρα.
3. Τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα θεώρησαν την κρίση όχι ως ευκαιρία απαλλαγής της χώρας από τις χρονίζουσες παθογένειες που ευθύνονται για την κρίση, αλλά ως ευκαιρία αναρρίχησης στην εξουσία, μέσω της ανήθικης και εθνοφθόρας εκμετάλλευσης της αρνητικής ψυχολογικής κατάστασης, στην οποία βρέθηκε ο ελληνικός λαός, εξαιτίας των οδυνηρών ανατροπών στη ζωή του, στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
4. Η αποκάλυψη της τυχοδιωκτικής πολιτικής που ακολούθησαν για την κατάληψη της εξουσίας οι προηγούμενοι και -με τον προκλητικότερο τρόπο- οι σημερινοί συγκυβερνώντες, καθώς και η επιβεβαιούμενη, καθημερινά, αδυναμία τους να αντιληφθούν τις γενεσιουργές αιτίες των προβλημάτων και η ανικανότητά τους να διαχειριστούν -στοιχειωδώς έστω- τα χρονίζοντα και συνεχώς πολλαπλασιαζόμενα προβλήματα έχουν ως αποτέλεσμα να έχει μηδενιστεί -εντελώς- η αξιοπιστία όχι μόνον των σημερινών συγκυβερνώντων αλλά και όλων -γενικώς- των πολιτικών δυνάμεων που διεκδικούν την εξουσία από τη θέση της Αντιπολίτευσης.
5. Οι διχαστικές πολιτικές, ο φανατισμός, η βία και η ανομία που κυριαρχούν στην πολιτική και την κοινωνική ζωή, επιτείνουν τα αισθήματα της ανασφάλειας και την αβεβαιότητα για το μέλλον, διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή, απορρυθμίζουν τη λειτουργία του κράτους και βαθαίνουν το χάσμα στις σχέσεις κράτους και κοινωνίας.
6. Έτσι, σήμερα, βρισκόμαστε στο σημείο της γενικευμένης ανυποληψίας απέναντι στους βασικούς θεσμούς της δημοκρατικής λειτουργίας του κράτους.

Και μέσα σ’ αυτό το αρνητικό κλίμα, ένα σημαντικό τμήμα της νεολαίας -που παγιδεύτηκε στα δίχτυα παρανοϊκών προπαγανδιστών- έχει περάσει στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής και ξοδεύει τη νεανική της ορμή και τις δυνάμεις της παριστάνοντας τους «αντάρτες των πόλεων» και φαντασιωνόμενη την κατάλυση του αστικού κράτους και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος!

Πώς θα ανακοπεί η πορεία της χώρας προς το βάραθρο της διάλυσης και του αφανισμού;

Μόνο μια γενναία απόφαση -τουλάχιστον- εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της σημερινής κατάστασης και έχουν αναπτυγμένη τη συνείδηση ευθύνης απέναντι στη χώρα και το λαό της μπορεί να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της πολιτικής και να ζωντανέψει ξανά την ελπίδα για την «ανάταξη» της χώρας μας: να κατεβάσουν τις ξεχωριστές κομματικές «ταμπέλες» και να συνενώσουν τις δυνάμεις τους σε μια ενιαία εθνική πολιτική συμμαχία που θα επιστρατεύσει όλες τις υγιείς δυνάμεις που διαθέτει ο Ελληνισμός, για να σχεδιάσει, να διατυπώσει και να εφαρμόσει την ελληνική πρόταση εξόδου από την κρίση.

Και τότε, ίσως, μπορεί να ξαναεμφανιστεί και πάλι ένας Ελευθέριος Βενιζέλος, για να εμπνεύσει το λαό και να ηγηθεί στην προσπάθεια αναγέννησης της χώρας μας!