Οι ναρκοπώλες

27/09/2017 - 11:38 Ενημερώθηκε 27/09/2017 - 10:54

Ο μη θεατός και μόνον υπονοούμενος θάνατος στις παραστάσεις του αρχαίου δράματος είναι ύψιστο στοιχείο καλλιτεχνικής έκφρασης και ψυχικής αγωγής (ψυχ-αγωγίας).

Και δεν επρόκειτο, όπως θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, για σκηνοθετική αδυναμία. Ο σοφός τραγικός σκηνοθέτης ήξερε ότι δεν έπρεπε να εκχυδαΐσει μια θεία και παντοκράτειρα έννοια όπως είναι ο θάνατος και φρόντιζε να τον αντιληφθεί ο θεατής με σεβασμό και από τα συμφραζόμενα.

Τι κάνουν αλήθεια σήμερα τα τηλεοπτικά κανάλια μόλις έχουν να δείξουν θέματα θανάτου, καταστροφών και σημερινής τραγωδίας (τα οποία δυστυχώς δεν έπαψαν να μας επισκέπτονται σε ημερήσια βάση); Τα επι-δεικνύουν γυμνά και άκρως ρεαλιστικά -προτιμώντας πολλές φορές και τα λεγόμενα αμοντάριστα πλάνα- επενδύοντας έτσι στη θεαματικότητα της φρίκης.

Βανάκια τρομοκρατών που συνθλίβουν αθώους τουρίστες, τζιχαντιστές που αποκεφαλίζουν άτυχους δημοσιογράφους βεβηλώνοντας παρά πάσαν έννοιαν ηθικής νεκρά σώματα, φωτιές της πύρινης κόλασης να κατατρώγουν επί ημέρες προς δόξαν της τηλεθέασης δάση και ανθρώπινα κόπια, και πλακωμένα βρέφη από την οργή του Εγκέλαδου, αυτουνού του αποτρόπαιου εκατόγχειρα γίγαντα που του αρέσει να γυροφέρνει τη χώρα μας.

Όχι βέβαια ότι δεν συμβαίνουν όλα αυτά τα μακάβρια, αλλά σημασία έχει το πώς τα προσλαμβάνει ο θεατής.

Αυτός ο δύσμοιρος μοιάζει σαν τον πρωτάρη καπνιστή, που στην αρχή πνίγεται και σολογανιάζει και ανακατώνεται, αλλά όσο περνάνε οι μέρες τόσο το συνηθίζει μέχρι που και το γλυκαίνεται. Στο τέλος το’ χει απόλυτη ανάγκη και στην κυριολεξία κρέμεται (εξ-αρτάται) από αυτό.

Κατά παρόμοιο τρόπο η κακή και η αποτρόπαια είδηση γίνεται προϊόντος του χρόνου ένα κοινωνικό ναρκωτικό που πάνω του θησαυρίζουν οι ναρκοπώλες-καλανάρχες και λοιποί επιτετραμμένοι των μέσων, οι οποίοι έχουν αντιληφθεί ότι η είδηση πρέπει να στάζει αίμα και ότι μια καλή είδηση και ένα ήπιο ύφος δεν «πουλάνε».

Η σχέση είναι μοιραία. Ο «πομπός» επενδύει πάνω στον «δέκτη» και προσπαθεί να εξασφαλίσει την αυξημένη ζήτηση. Τα συμφέροντα της επικοινωνίας έχουν γίνει παγκοσμίως τεράστια.

Σε αυτό το παραθέατρο των ακατάλληλων εικόνων υπάρχει δυστυχώς και μια εξ ίσου σημαντική παράπλευρη απώλεια: η απώλεια του ωραίου, του εύστοχου και του λιτού λόγου.

Ο λόγος γίνεται έτσι ο ελεεινός ρουφιάνος της εικόνας και είναι αναγκασμένος να παραπαίει, να ταυτολογεί, να ασυντακτεί, να επαναλαμβάνει και να φλυαρεί όσες ώρες συνοδεύει τα βίντεα της φρίκης.

Είναι γελοίες οι ερωταποκρίσεις της περιγραφής των πυρκαγιών όπως αυτές που βιώσαμε πρόσφατα, όπως αξιοθρήνητες είναι και οι πιεστικές συνεντεύξεις μετά από μεγάλο σεισμό, όπου οι δημοσιογράφοι προς χάριν του ρεπορτάζ ξεθάβουν όλους τους σεισμολόγους και τους βάζουν να μαντέψουν -επιστήμονες άνθρωποι- σαν την Πυθία αν πρόκειται για κύριο σεισμό ή για προσεισμό.

Και για να γυρίσουμε στην αρχή του άρθρου, τα ίδια γίνονται και στον κινηματογράφο. Υπάρχει σήμερα μια σκηνοθετική σχολή που -στον αντίποδα της αρχαίας τραγωδίας- θέλει όλες τις σκηνές της βίας ωμές και αιμοστάλακτες.

Αυτή η «τεχνοτροπία» σε συνδυασμό με το μπούλιν και τα ήθη των μέσων μαζικής ενημέρωσης έχουν σιγά-σιγά και μεθοδικά εξαρτήσει τον άνθρωπο από τον φόβο και τη βία, και τον έχουν μεταλλάξει σε ανελεύθερο πολίτη, που σημαίνει -με πολιτικούς όρους- σε πολίτη δεύτερης, και ίσως και τρίτης, κατηγορίας.

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey