Στην ανέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού βασικό ρόλο έπαιξαν οι βίαιες και οι ειρηνικές επαναστάσεις. Οι πρώτες ήταν και είναι απότομες, αλλά έχουν άμεσα αποτελέσματα που μπορεί να διαρκέσουν λίγο. Οι δεύτερες απαιτούν μεγάλη προετοιμασία, απαιτούν πολύ χρόνο και τα αποτελέσματά τους διαρκούν πολύ. Οι πρώτες πραγματοποιούνται κατά κανόνα με τη συμμετοχή του απλού λαού, ενώ οι δεύτερες εκπορεύονται από λίγα προνομιούχα πνεύματα που μπορεί να συλλαμβάνουν ιδέες και να τις πραγματοποιούν. Μια βίαιη επανάσταση βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και προκλήθηκε από μια αλόγιστη ενέργεια κάποιου αστυνομικού που αφαίρεσε τη ζωή από έναν άνθρωπο που δεν είχε διαπράξει κανένα αμάρτημα, αλλά απλώς είχε γεννηθεί μαύρος. Το επεισόδιο έλαβε ρατσιστικό χαρακτήρα και άναψε μια φωτιά που εξακολουθεί να καίει πολλές τώρα ημέρες με απρόβλεπτες συνέπειες και για την Αμερική και για τον κόσμο ολόκληρο. Γιατί η φωτιά αυτή έχει εξαπλωθεί και στις πέντε Ηπείρους και απειλεί να κατακάψει πολλά παραδοσιακά σχήματα.

Το αίτημα των εξεγερμένων αποδίδεται θαυμάσια με το σύνθημα «No Justice, no Peace», που σημαίνει ή ότι «αν δεν υπάρξει Δικαιοσύνη, δεν θα υπάρξει Ειρήνη» και κατά συνέπεια δεν θα σταματήσουμε τις διαδηλώσεις ή, γενικότερα, «αν δεν υπάρχει Δικαιοσύνη, δεν υπάρχει Ειρήνη». Ο άδικος θάνατος του Φλόιντ έθεσε για μια ακόμη φορά μετά από πολλά χρόνια το θέμα της Ισότητας και των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η Ελευθερία, για τα οποία η Αμερική είχε υμνηθεί από πολλούς. Δεν είναι άσχετο το γεγονός πως ένα επιβλητικό άγαλμα της Ελευθερίας που «φωτίζει τον κόσμο», όπως λέει σε ένα ποίημά του και ο δικός μας ποιητής Κ. Καρυωτάκης, στολίζει την είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης. Έτσι, είχε λεχθεί πως «ο Αμερικανισμός είναι η ψυχική και πνευματική ιδιότητα που υποχρεώνει ένα πολίτη να αγωνιστεί για το δικαίωμα ενός άλλου ανθρώπου να είναι ελεύθερος» (Τζόνσον)· πως «δεν υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο άλλη χώρα εκτός από την Αμερική, όπου η Χριστιανική Θρησκεία να ασκεί μεγαλύτερη επίδραση στις ψυχές των ανθρώπων» (Ντε Τοσκεβίλλ)· πως «η γενική Ισότητα προϋποθέσεων επηρέασε τους νόμους των Αμερικανών, τον σχηματισμό των Νομοθετικών τους Σωμάτων, τους κοινωνικούς τους θεσμούς και τον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν» (Β. C. Snyder)· πως «η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποτελεί ένα θεσμό για τη διατήρηση στον αιώνα τον άπαντα των δικαιωμάτων του λαού με την καθολική εξαφάνιση όλων των προνομιούχων τάξεων» και πως «Οι στρατοί της Αμερικής είναι στρατοί όχι ξίφους, αλλά Σταυρού» (Κ. Κούλιτζ)· πως «ο Θεός τους προόρισε (ενν. τους Αμερικανούς) για αρχιτέκτονες του Κόσμου, για να βάλουνε τάξη εκεί που βασιλεύει το χάος. Τους έκανε ικανούς κυβερνήτες, ώστε να οργανώσουν κυβερνήσεις μεταξύ των αγρίων και γερασμένων λαών» (A.J. Beveridge)· πως «στην Αμερική έχει τη δυνατότητα ο λαός να θεωρεί την Ελευθερία και την Ισότητα σαν αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες που απεικονίζουν ταυτόσημες αξίες και στις δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος» (C. L. Becker).

Όλα αυτά τα εγκώμια αποτελούν καλοστημένη προπαγάνδα. Μιλούν για Ισότητα, Ελευθερία και Δικαιοσύνη, αλλά φαίνεται πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει στην Αμερική ούτε Ισότητα, ούτε Ελευθερία ούτε και Δικαιοσύνη. Γιατί, αν υπήρχαν, τότε ο λαός δεν θα αγωνιζόταν να τα αποκτήσει. Οι διακηρύξεις αυτές μου θυμίζουν τη διακήρυξη του Περικλή που στον Επιτάφιό του λέει εγκωμιάζοντας την κοσμοκράτειρα τότε Αθήνα: «εμείς μόνοι ωφελούμε κάποιον χωρίς δισταγμό όχι τόσο από υπολογισμό του συμφέροντος, αλλά από σεβασμό που τρέφουμε για την ελευθερία των άλλων» (Θουκ. ΙΙ 40. 5: και μόνοι ου του ξυμφέροντος μάλλον λογισμώι ή της ελευθερίας τωι πιστώι αδεώς τινα ωφλεούμεν). Γιατί, όσο και αν ψάξει κανείς στην Ιστορία της αρχαίας Αθήνας, δεν θα βρει παραδείγματα που να βεβαιώνουν τον παραπάνω ισχυρισμό. Αντίθετα, μπορεί να βρει παραδείγματα που δείχνουν πως το συμφέρον ήταν αυτό που και τότε έγραφε την Ιστορία, όπως είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Αθηναίοι αντιμετώπισαν τους Μυτιληναίους μετά από την απόφασή τους να αποχωρήσουν από την Αθηναϊκή Συμμαχία ή ο τρόπος με τον οποίο φέρθηκαν στους κατοίκους της Μήλου μετά την ανακοίνωση της επιθυμίας τους να μείνουν ουδέτεροι και να μην εμπλακούν στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Συμβαίνει και με την Αμερική ό τι συνέβαινε και με την αρχαία Αθήνα που, όπως λέει ο δημαγωγός Κλέων, «τυραννίδα έχουσι την αρχή» (Θουκ. ΙΙΙ. 37.), ότι δηλαδή όσον αφορά το εσωτερικό μπορεί να έχουν δημοκρατία, αλλά στις σχέσεις τους με τους άλλους έχουν τυραννικό πολίτευμα. Και το χειρότερο με τη σύγχρονη Αμερική είναι πως δεν έχει πραγματική δημοκρατία ούτε όσον αφορά τις σχέσεις της με τους πολίτες της. Ανέκαθεν υπήρχαν και υπάρχουν μεγάλες διακρίσεις στο εσωτερικό της. Οι μαύροι ήταν και είναι για τους λευκούς Αμερικανούς ό τι ήταν οι δούλοι για τους Αθηναίους πολίτες. Αυτοί ανέκαθεν ήταν το αναλώσιμο υλικό και το αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους λευκούς.

Ο λαός της Αμερικής ακολούθησε το καθοδηγητικό κήρυγμα του Α. Λίνκολν που έλεγε πως «ο Λαός μπορεί να ασκήσει το Συνταγματικό του δικαίωμα και να την αλλάξει (ενν. την κυβέρνηση) ή το Επαναστατικό του δικαίωμα, να την κατακερματίσει και να την πετάξει». Και αφού ο λαός έχει διαπιστώσει πως με το πρώτο δικαίωμα του, το Συνταγματικό, δεν κατάφερε τίποτε, αξιοποιεί το δεύτερο δικαίωμά του, το Επαναστατικό, και ζητά από την κυβέρνηση Δικαιοσύνη. Και τα πράγματα χειροτερεύουν από την εμπαθή στάση που τηρεί απέναντι στους εξεγερμένους ο κ. Τραμπ. Αυτός αντί να καταβάλει προσπάθεια να γεφυρώσει το χάσμα που τον χωρίζει από αυτούς ρίχνει λάδι στη φωτιά με τις «ανόητες» και αψυχολόγητες δηλώσεις, όπως, για παράδειγμα, πως θα πρέπει να νιώθουν περήφανα τα σώματα ασφαλείας κ.λπ. που έκαναν «great job», καλή δουλειά, ή πως ο Φλόιντ, το θύμα της κρατικής βίας, θα πρέπει να νιώθει περήφανος και ευτυχής, που κατόρθωσε ο ίδιος να μειώσει την ανεργία! Αν είναι δυνατό. Γιατί πρέπει να ξέρουμε πως, όπως έλεγε ο Μπαλζάκ, πιο ανυπόφορος και από τον άνθρωπο που δεν έχει ποτέ άδικο είναι αυτός που νομίζει πως έχει πάντα δίκιο. Τέτοιος είναι ο Τραμπ και γι’ αυτό συμπεριφέρεται σε εχθρούς και φίλους σαν «τραμπούκος». Αλλά έπεται συνέχεια…