Πριν από μερικές μέρες είχα την τύχη, καλεσμένος φίλων, να βρεθώ στην ετήσια γιορτή του Συλλόγου Ηπειρωτών της Λέσβου, κάνοντας ένα «διάλειμμα» από τις αγαπημένες μας «διαμάχες» των κοινωνικών δικτύων. Ο χορός γινόταν σε ανοικτό χώρο, ο καιρός μας έκανε τη χάρη καθώς είχε δροσιά αλλά και το ελαφρύ αεράκι δεν ήταν και εκνευριστικό. Δεν είχα ξαναβρεθεί σε ανάλογη εκδήλωση, οπότε με περιέργεια κατέγραφα καταστάσεις. Η ορχήστρα που ήρθε από την Ήπειρο είχε ξαναβρεθεί στη Μυτιλήνη, κάτι που φαινόταν από την οικειότητα που είχαν με τον κόσμο. Επικεφαλής και πρώτο όνομα της ορχήστρας δεν ήταν ο τραγουδιστής, όπως συνηθίζεται, αλλά ο κλαριντζής. Το κλαρίνο, ενώ όλοι νομίζουμε ότι είναι το απόλυτα ελληνικό όργανο, ξεκίνησε την πορεία του από τη Γερμανία στα τέλη του 17^ου αιώνα και 100 χρόνια μετά αρχίζει να εμφανίζεται όπως αναφέρεται στην αυλή του Αλή Πασά, κυριαρχώντας με τον ήχο του και στη συνέχεια στην παραδοσιακή μουσική σε όλη την Ελλάδα. Λαούτο, βιολί και κρουστά συνόδευαν το κλαρίνο και η φωνή είχε δευτερεύουσα παρουσία καθώς η μουσική ήταν αυτή που έπαιζε τον κύριο ρόλο. Ορχήστρα χωρίς μπουζούκι αλλά κυρίως χωρίς πλήκτρα που συνήθως κατακλύζουν ανάλογες εκδηλώσεις στα μέρη μας και καλύπτουν οποιοδήποτε άλλο όργανο.

Πάνω από 150 άτομα στην εκδήλωση, ο Πρόεδρος καλωσορίζει τον κόσμο και λέει 2 - 3 εθιμοτυπικά λόγια. Μετά το ζέσταμα από το χορευτικό του συλλόγου, η παράδοση και το εθιμοτυπικό των πανηγυριών τηρείται και καλούνται να σύρουν τον χορό οι παριστάμενες αρχές, ο στρατηγός του νησιού επικεφαλής, πρόεδροι και τα μέλη του ΔΣ του συλλόγου. Προς μεγάλη μου έκπληξη πολιτικοί δεν υπήρχαν, ίσως τελικά οι εκλογές είναι μακριά ή έχει μαθευτεί ότι οι Ηπειρώτες έχουν κρατήσει τα εκλογικά τους δικαιώματα στον τόπο καταγωγής τους οπότε θα ήταν χαμένος κόπος.

Αμέσως μετά τους «επισήμους», σε λίγο χρόνο πάρα πολλοί βρέθηκαν επί σκηνής για να χορέψουν. Πάνω από το 90% φαινόταν ότι ήξερε πραγματικά να χορεύει και δεν έτρεχε απλά ο ένας πίσω από τον άλλο. Όλοι επί σκηνής, «με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς» όπως τραγούδησε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Με μετρημένα βήματα, με σεβασμό στα τραγούδια, χωρίς υπερβολές, σε σκοπούς ηπειρώτικους αλλά και νησιώτικους, Πελοποννησιακούς ή Θεσσαλικούς. Όλοι πλέον μια παρέα, δεκάδες φίλοι, χορευτές από κάθε μέρος της Ελλάδας, κάθε ηλικίας, χόρευαν για πολλές ώρες και αυτό που τους ένωνε ήταν η αγάπη για την παραδοσιακή μας μουσική, αγάπη για ακούσματα που μας συνδέουν με εικόνες και στιγμές που αγαπάμε. Και είναι αυτή η παραδοσιακή μουσική που κουβαλάει μέσα της την ποιητική έκφραση των προγόνων μας για εκατοντάδες χρόνια. Για να υμνήσει τη φύση και τη σχέση της με τη ζωή όταν στο «όλα τα πουλάκια» το αηδόνι λέει τον καημό του στον αητό για την ξανθομαλλούσα την πατρινιά ή τον πόνο της ξενιτιάς στο ηπειρώτικο «Γιάννη μου το μαντήλι σου» όπου «πέντε ποτάμια το ‘πλυναν αλλά έβαψαν και τα πέντε». Η φύση είναι παρούσα σε όλα σχεδόν τα τραγούδια σε αντίθεση με τα σημερινά τραγούδια, γεγονός που για μια ακόμη φορά δείχνει την απόσταση του νεοέλληνα από το φυσικό περιβάλλον.

Φύγαμε ενθουσιασμένοι με την ελπίδα σύντομα να ξανανταμώσουμε σε τέτοιες όμορφες βραδιές.

Αντί Υστερόγραφου. Από τα παράξενα της βραδιάς περισσότερες από 4 ώρες που ήμασταν εκεί παρατήρησα ότι δεν είδα ούτε έναν από όσους ήταν εκεί να βγάζουν μια «selfie» επί σκηνής. Μάλλον χαίρονταν όλοι τόσο αυτό που ζούσαν που δεν τους ένοιαζε τίποτε άλλο παρά να χαρούν τη στιγμή. Λες και σε αυτή τη βραδιά είχαμε ξεπηδήσει από το παρελθόν, χωρίς κινητά τηλέφωνα, χωρίς τη μανία που πλέον έχουμε σχεδόν όλοι με τα κοινωνικά δίκτυα, μανία που μας συνεπαίρνει, θρέφει το ναρκισσισμό μας και μας κάνει περισσότερο να αγωνιούμε να δείξουμε τι κάνουμε παρά να χαιρόμαστε πραγματικά τις στιγμές που ζούμε.