Πριν από κάποια χρόνια οι έλεγχοι της εφορίας γινόνταν με έναν δημοκρατικό τρόπο και απόλυτα συνταγματικό, σύμφωνα με την αρχή ότι οι Αρχές πρέπει να δίνουν λόγο των πράξεών τους στους πολίτες. 

Έπαιρνες πρόσκληση από την υπηρεσία, ερχόσουν σε προσωπική επαφή με τον ελεγκτή και είχες την ευκαιρία να εκφράσεις προφορικά αλλά και γραπτά τις αντιρρήσεις σου. 

Έτσι πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία και έτσι λειτουργούσε από τα αρχαία χρόνια. 

Στην αρχαία Αθήνα ήταν μέγα όνειδος να παραβείς τον νόμο, τον νόμο όμως που και συ ο ίδιος είχες συμμετάσχει στην ψήφισή του. 

Σήμερα αυτή η σχέση Κράτους-πολίτη έχει, ιδιαίτερα μετά την εισαγωγή της άυλης τεχνολογίας, εκβαρβαριστεί. 

Και δεν συζητάμε για πρόστιμα που δεν παίρνεις είδηση και σε χρεώνουν «αβλεπί» ή σανβουάρ (sans voir) όπως λέγαμε στην πρέφα, ούτε και για τον Κώδικα Δημοσίων Εσόδων που επιτάσσει τον πλήρη συμψηφισμό φορολογικής ανταπαίτησης ακόμα και στην περίπτωση που έχουν συμφωνηθεί δόσεις εξόφλησης, αλλά και για άλλες σοβαρότερες περιπτώσεις, όπως αυτή η λεγόμενη «ρήτρα αναπροσαρμογής» που έκανε τον τελευταίο καιρό τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος κολαστήρια του τρόμου. 

Τι είναι ακριβώς αυτή η ρήτρα και πότε ενεργοποιείται; 

Ποιοι είναι οι αλγόριθμοί της, σε τι ποσά εκτρέπει τον λογαριασμό και σε ποιες συμβάσεις εμπεριέχεται; 

Οι νομικοί που βγήκαν στην τηλεόραση αδυνατούν να κατανοήσουν το θέμα (!), θέμα βέβαια που είναι σοβαρό λίαν και επισύρει συμβατικές ποινές και κοινωνικούς αποκλεισμούς, όπως είναι μια διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος.  

Ο πολίτης ανοίγει τον λογαριασμό του ρεύματος και λιποθυμά βλέποντας με απόγνωση ότι για πρώτη φορά ξεπερνάει τη σύνταξή του. 

Η βιοτική και η κοινωνική μας υπόσταση, ξαφνικά και στα καλά καθούμενα, άρχισε να βαδίζει επί ξυρού ακμής. 

Ο πολίτης που καλόπιστα και κατ’ ανάγκην υπογράφει μια σύμβαση ενέργειας κάθε τύπου (ηλεκτρικής, ασφαλιστικής, τηλεπικοινωνιακής κλπ) δεν μπορεί να διαβάσει τέσσερις πυκνογραφημένες σελίδες με όρους (υποτίθεται) νομικούς και εν πολλοίς ακατάληπτους. 

Οι εταιρίες ενέργειας (που εσχάτως -τρομάρα μας- αποκτήσαμε μπόλικες) δεν εξηγούν αυτές τις ιλιγγιώδεις διαφορές των λογαριασμών αλλά και ούτε προειδοποιούν (ατομικά ή έστω γενικά) για το ύψος και την προέλευση των αυξήσεων. 

Το θέμα δεν έχει ακόμα ερευνηθεί νομικά, αλλά έχω την κοινή εντύπωση ότι το ρεύμα δεν το συνδιαχειρίζεται ο πελάτης με την εταιρία, και ως εκ τούτου μια τέτοια ρήτρα -ο’ τι και να περιέχει- είναι καταχρηστική και συνάμα λεόντειος. 

Τον λόγο, μετά από όλα αυτά, τον έχει το Κράτος, ο υπέρτατος ρυθμιστής της κοινωνικής κανονικότητας και της ευημερίας των πολιτών, αυτό το κράτος που καμαρώνει να το αποκαλούν «Κράτος δικαίου». 

ΥΓ.Τη στιγμή που αποστέλλεται το άρθρο, μαθαίνουμε ότι η κυβέρνηση σχετικά με αυτό το θέμα αφυπνίζεται επιδεικνύοντας γρήγορα ανακλαστικά, και μένει να δούμε τι λύση θα δοθεί.