Την ιδέα του άρθρου μου την έδωσαν δύο τινά και πρόσφατα. Το ένα είναι η μετά μανίας αποσχιστική διάθεση των Καταλανών (αρχήθεν Γοταλανών, εκ των Γότθων και Αλανών που κατοίκησαν στην περιοχή) της Ισπανίας, και το άλλο η συχνή αναφορά στα πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης που έχουν εισαγάγει «προοδευτικές διατάξεις» στις νομοθεσίες τους σχετικά με τον διαβόητο «αυτοπροσδιορισμό» και τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ούτε νύξη για ανθρώπινες υποχρεώσεις.
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το 1837 ο Γεωγραφικός Άτλας εκδοθείς υπό ΓΚΑΡΠΟΛΑ και ΡΕΦΕΡΕΝΔΑΡΗ εν Βιέννη της Αυστρίας έδειχνε την Ευρώπη με 18 μόλις κράτη (στην ουσία 17, αν ορθώς δεν συνυπολογίσουμε και την ασιατική Τουρκία που κατείχε μέχρι τότε τα δύο τρίτα του ελλαδικού χώρου και ολόκληρα τα υπόλοιπα Βαλκάνια).
Σήμερα, μετά από τόσα σύμφωνα διακρατικής συμβίωσης, μετά από την καλλιέργεια τόσης σύγκλισης και ενωσιακής ιδεολογίας, η Ευρώπη, που φυσικά φτάνει μέχρι την Κασπία, αριθμεί αισίως 48 (!) εθνικά υπερήφανα, και με αντιμαχόμενα μεταξύ τους συμφέροντα και ιδέες, κράτη, τα οποία ενδέχεται να γίνουν 52, δεδομένου ότι ερωτοτροπούν με την εθνική απόσχιση Φλαμανδοί, Καταλανοί, Σκότοι και Βάσκοι.
Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι μια μεγάλη σαλάτα, μια πολύχρωμη και ετερόκλητη σαλάτα, κάτι σαν τη ρωσική ή τη λεγόμενη Macedoine de legumes.
Η οργή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οδήγησε στην ανάγκη να σχηματισθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή ένα ευρωπαϊκό ψηφιδωτό, που με τα χρόνια μεγάλωνε. «Η τέχνη όμως του ψηφιδωτού (μεταφέρω αυτολεξεί σχετικό εγκυκλοπαιδικό λήμμα) είναι εκ των δυσκολωτέρων, ιδία προκειμένου περί απεικονίσεως μορφών φωτοσκιαζομένων».
Κάτι τέτοιο παρόμοιο εγχείρημα ανέλαβε να κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση που είχε να συγκεράσει λαούς και φυσιογνωμίες «φωτοσκιαζόμενες», ιδέες, προκαταλήψεις και εθνικούς θυμούς.
Ο άξονας Αγγλογάλλοι-Γερμανοί έσπασε νομοτελειακά μετά τις επικυριαρχικές τάσεις της Γερμανίας, που συνεχίζουν και μετά το «δις εξαμαρτείν».
Η ρέουσα κινητικότητα μέσα στην Ευρώπη και οι ενστάσεις των αδυνάτων δείχνουν ότι τα έθνη, εις πείσμα του Μάαστριχτ, παραμένουν ισχυρά και κατά πολύ ισχυρότερα από κάθε επίκτητη κοινωνική ή διοικητική «κατασκευή».
Είναι βλέπεις η γενέθλιος γη, η γλώσσα, η ιστορία και η θρησκεία. Είναι οι συγγενείς και πάνω απ’ όλα είναι το έθιμο (το ζακόνι όπως λένε οι Σλάβοι), το έθος, από το οποίο πολύ σοφά παράγεται η λέξη έθνος.
Κι ας έρθουμε στην ουσία του θέματος, μιας και μια ενωμένη Ευρώπη δεν είναι μόνο νούμερα και προγράμματα, αλλά και ήθη.
Ακούσαμε λοιπόν στις πρόσφατες συζητήσεις του διαφυλικού νομοσχεδίου ότι το έχουν εισαγάγει νομοθετικά ήδη 19 ευρωπαϊκές χώρες και ότι αυτές θεωρούνται και τεκμαίρονται ως προηγμένες. Κάποιες από αυτές μάλιστα έχουν νομιμοποιήσει την παιδοφιλία (και φυσικά όχι με τους Πλατωνικούς όρους), την κτηνοβασία, τα ναρκωτικά και ανυπόστατους γάμους.
Εάν έτσι είναι η σύγχρονη και προοδευτική ζωή, φαίνεται ότι η Γη εισέρχεται πάλι στον Αζωικό αιώνα.
Σ’ αυτή την πολιτισμική και πολιτική ομογενοποίηση που μας ωθεί η ΕΕ θα πρέπει, εμείς οι Έλληνες, που βρισκόμαστε στο σοφό μεταίχμιο Ανατολής και Δύσης, να ξανασκεφτούμε τι κερδίζουμε και τι χάνουμε απ’ αυτό το αλισβερίσι.
Χάνουμε τη θρησκευτική ορθοδοξία με όλα τα συμπαρομαρτούντα, χάνουμε την παραδοσιακή οικογένεια, χάνουμε τη μεγαλειωδέστερη γλώσσα του κόσμου, χάνουμε την υψιπετή αγιογραφία, χάνουμε την εξαίσια Μυθολογία μας, χάνουμε το καφενείο, το λαϊκό γλέντι και όλα τα πανάρχαια εργαλεία του «κοινωνείν και συνέρχεσθαι», χάνουμε την παραδοσιακή μας μουσική που μπροστά της η ελαφρά δυτική μουσική και ακόμη και αυτή η κλασική είναι -για τους επαΐοντες- μουσικοί «νάνοι».
Προσπαθώ να θυμηθώ τι κερδίζουμε.
Κι από μια άποψη, ευτυχώς που δεν μπήκαμε μέχρι τώρα στη χορεία των οικονομικά ανεπτυγμένων Ευρωπαίων, γιατί θα χάναμε και το φως της φτώχειας μας!...