Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που εγκαταλείψαμε όλες τις μορφές της φυσικής ανανεώσιμης ενέργειας και κρεμαστήκαμε από το πετρέλαιο και το ηλεκτρικό ρεύμα.

Να πούμε βέβαια ότι η βασική τεχνολογία δεν άλλαξε μέχρι σήμερα.

Χρησιμοποιούσαμε και τότε εκτός άλλων τον τροχό και τους τρεις μοχλούς του Αρχιμήδη, τη γωνιακή μετάδοση κίνησης και τα συστήματα πολλαπλασιασμού της δύναμης.

Η διαφορά με το σήμερα έγκειται στις πηγές της ενέργειας, και φαίνεται από τα μέχρι τώρα ότι η ενέργεια είναι η αχίλλειος πτέρνα της τεχνολογικής προόδου.

Στη μείζονα περιοχή του χωριού μου υπήρχαν μέχρι χθες δεκαέξι νερόμυλοι και έξι ανεμόμυλοι για το άλεσμα των σιτηρών που σήμερα είναι όλοι πια ερείπια.

Το νερό, κυρίως στις ακροποταμιές, υπήρχε άφθονο, όπως υπάρχει μέχρι σήμερα.

Το ίδιο και ο αέρας γύρω από το χωριό, αυτό το ανεξάντλητο αόρατο «φορτίο» του Αιόλου.

Προσπαθώ να υπολογίσω αν με τις σύγχρονες μορφές ενέργειας κερδίσαμε σε ποιότητα ή ακόμα και σε κόστος. Αμφιβάλλω.

Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι τότε δεν είχαμε την ανά πάσα στιγμή διαθεσιμότητα της ενέργειας.

Σωστό, αλλά προσπαθούσαμε με τα ισχύοντα να εναρμονιστούμε με τις φυσικές δυνατότητες κάθε μέρας και κάθε εποχής και να βάλουμε τον εαυτό μας σωστά μέσα στο ταξίδι του χρόνου.

Πολλοί θα πουν ότι σήμερα ένας σύγχρονος μύλος μπορεί να αλέσει όσο πενήντα φυσικοί μύλοι του νερού και του αέρα. Έτσι έχουμε πράγματι τη δυνατότητα να αποδεσμεύονται χιλιάδες εργατικά χέρια, με σκοπό ....να κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις, να λιάζονται στα καφέ, να παίζουν «στοίχημα» και να βιντεοσκοπούν νηπιοβιασμούς !...

Όλα έχουν ένα τίμημα αλλά και ένα αντιτίμημα.

Άκουγα προχθές στην τηλεόραση ότι η Γερμανία εκπαιδεύει εφέτος τους Γερμανούς πώς να βαδίζουν στο (ενδεχόμενο) σκοτάδι.

Αυτόματα θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια κάτω στα καλύβια του κάμπου όταν μας έστελναν οι μεγάλοι να πάμε μέσα στην ασέληνη νύχτα μια απόσταση ενός χιλιομέτρου να φέρουμε πίσω το δεμένο άλογο που βοσκούσε.

Μέσα στο ακατάληπτο θρόισμα των σκίνων και των μαύρων δέντρων περπατούσαμε από μνήμης στο στενό μονοπάτι και ... τραγουδούσαμε να φεύγει ο φόβος.

Όλα είχαν κάποτε έναν σεβασμό προς τη μάνα φύση που μας παρέχει τα πάντα.

Τα πατητήρια, οι μηχανές καλουπιάσματος των καπνών και τα ελαιοτριβεία όλα δούλευαν με φυσικό μηχανικό τρόπο και συγκεκριμένα με κοχλίες συμπίεσης.

Τα παιδικά μας παιχνίδια επίσης δεν είχαν φυσικά μπαταρίες.

Ούτε τα καροτσάκια με το κασάκι της ρέγγας, ούτε και ο ανεμόμυλος με το σχισμένο ντενεκεδένιο καπάκι του Βάνερ.

Αυτά τα πρωτόγονα παιχνίδια ήταν εκείνα που μας τελειοποιούσαν την επινοητικότητά μας και την προσδοκία της προόδου, μιας προόδου που βέβαια την παρερμηνεύσαμε, όταν σκεφτεί κανείς ότι χρειαζόμαστε πλέον ηλεκτρικό ρεύμα για να κουνήσουμε μια βεντάλια ή να βουρτσίσουμε τα δόντια μας!

Τις καμπάνες της εκκλησίας μάς μάθαιναν οι μεγάλοι πώς να τις χτυπάμε με «θρησκευτικό» ρυθμό. Μ’ αυτόν τον τρόπο γινόμασταν δυνατοί, αλλά κυρίως λειτουργοί και συμμέτοχοι της παράδοσης.

Σήμερα αυτό το κάνει ένα προγραμματισμένο ηλεκτρικό κουμπί, και μεις πάμε τα χέρια μας στους ειδικούς για φυσικοθεραπείες!

Να μη ξεχάσουμε ακόμα και τα πολύτιμα και συμπαθέστατα υποζύγια (κυρίως γαϊδουράκια και μουλάρια) που έβγαζαν μεροκάματο μιας μεγάλης σημερινής μηχανής το καθένα, με δυο χουφτιές βρωμάρι(!)

Με τρομάζει η ιδέα μήπως πρέπει, για να γραφτούν πάλι Τραγωδίες και Οδύσσειες, να γυρίσουμε στο κερί και στον λύχνο .....