Η εστεμμένη ανωμαλία.

02/06/2021 - 16:18

«Ποιος, επιτέλους, κυβερνά αυτή την χώρα»;

(Κων. Καραμανλής).

Το ερώτημα που διατύπωσε το 1963, μετά την δολοφονία Λαμπράκη, ο τότε πρωθυπουργός ( και αρχηγός- τότε- της Ε.Ρ.Ε.)Κωνσταντίνος Καραμανλής, ασφαλώς και ήταν ρητορικό, διότι ήταν « κοινό μυστικό» ποιος κυβερνούσε-τότε- το κράτος και το «παρακράτος».

Έγραφα, σε προηγούμενο άρθρο μου, ότι για τις περισσότερες εθνικές συμφορές, στην ιστορική διαδρομή  του νεοελληνικού κράτους, για τους διχασμούς,  τους εμφύλιους και τις εθνικές ήττες, οι βασικοί αίτιοι πρέπει να αναζητηθούν στα «στεγανά» και τα  σκοτεινά διαμερίσματα της κρατικής εξουσίας και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα μπορεί να ευθύνονται για εσφαλμένες πολιτικές, για την πολωτική και δημαγωγική πολιτική τους, ακόμα και  για κάποιες αντιδημοκρατικές ενέργειες και θεσμικές υπερβάσεις · όμως, όσες φορές υπονομεύτηκε σοβαρά η δημοκρατική λειτουργία και η χώρα γνώρισε εθνικούς διχασμούς, εμφύλιους και εθνικές καταστροφές, αιτία ήταν το παλάτι που διατηρούσε πάντα  ένα «εξωθεσμικό, παρασκηνιακό  σύστημα  πολιτικής εξουσίας» · και, όπως είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου, το 1965, ο βασιλιάς δεν ήθελε μόνο να βασιλεύει, αλλά και να κυβερνά.

Πώς και γιατί καταλήξαμε από το φιλελεύθερο και δημοκρατικό Σύνταγμα της Επιδαύρου ( της Αβασίλευτης Δημοκρατίας) στην… « εμφύτευση» της μοναρχίας στην Ελλάδα πρέπει να αποτελέσει ένα ιδιαίτερο μάθημα Εθνικής Αυτογνωσίας και Σωφρονισμού, για τις συνέπειες που είχαν οι εμφύλιες διαμάχες του 1823-25, οι οποίες και δικαίωσαν την ρήση του Σολωμού «σαν μισούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει λευτεριά»!

Από κει  και πέρα άνοιξε η «Κερκόπορτα», για να κάνουν τα « παιχνίδια» τους- μέσω του παλατιού- οι ξένες δυνάμεις («Προστάτριες  Δυνάμεις»)!

Έτσι επιβλήθηκε η «Βαυαροκρατία» στο νεοσύστατο νεοελληνικό κράτος, με την αυταρχικότητα και τις υπερβολές της, την  άγνοια της ελληνικής παράδοσης και την σπουδή της να μεταφυτεύσει,  στην Ελλάδα, ήθη και έθιμα ευρωπαϊκά και  συστήματα βαυαρικά.

Ακολούθησε, μετά την έξωση του Όθωνα, η Συνταγματική Μοναρχία του Γεώργιου Α΄, η οποία ήταν και η μακροβιότερη, 1863-1913.

Η περίοδος της βασιλείας του Γεωργίου Α΄ υπήρξε η μόνη περίοδος, χωρίς  σοβαρές ρήξεις και πολιτειακές ανατροπές ( παρά την «Εθνική Καταισχύνη» του 1897, με την αξιοθρήνητη αρχιστρατηγία του διαδόχου Κωνσταντίνου, και το Κίνημα του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» στο Γουδί, το 1909). Και αυτό επιτεύχθηκε χάρις στην πολιτική ευελιξία που επιδείκνυε ο συνταγματικός μονάρχης: με την τακτική που ακολουθούσε να ανεβάζει και να κατεβάζει αδύναμες μειοψηφικές κυβερνήσεις, προκειμένου  να   εκτονώνει τις κοινωνικές εντάσεις και τις πολιτικές αντιδράσεις, κρατούσε αποδυναμωμένο τον ρόλο της Βουλής και  συντηρούσε την πολιτική ρευστότητα και την αβεβαιότητα. Τελικά, μετά την αντίδραση του Χαρίλαου Τρικούπη ( « Τις πταίει»;) υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει την « αρχή της δεδηλωμένης», σύμφωνα με την οποία οι συνταγματικές κυβερνήσεις  έπρεπε να στηρίζονται στην  κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Μετά την δολοφονία, το 1913, του Γεωργίου Α΄(πιθανώς, με την εμπλοκή της Γερμανίας) τον βασιλικό θρόνο της Ελλάδας κατέλαβε ο γερμανόφιλος Κωνσταντίνος Α’ (παντρεμένος με την  Σοφία, αδερφή του Κάιζερ της Γερμανίας Γουλιέλμου Β’ ).

Και, στη συνέχεια,  ενέσκηψαν οι εθνικές συμφορές,  η μία μετά την άλλη: ο Κωνσταντίνος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του γυναικαδέλφου του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄,  στον πόλεμο εναντίον των δυνάμεων της  «Αντάντ» (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας), εμφανίζεται ως ουδετερόφιλος και έρχεται σε σύγκρουση με τον Βενιζέλο, τον πρωθυπουργό που διπλασίασε την ελληνική επικράτεια, κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, και ο οποίος πίστευε ακράδαντα και υποστήριζε  ότι τα συμφέροντα της Ελλάδας μπορούσαν να εξυπηρετηθούν, μόνον, με την ένταξη της Ελλάδας στη συμμαχία των Δυνάμεων της  «Αντάντ» και εναντίον της  συμμαχίας των «Κεντρικών Δυνάμεων», στην οποία είχαν ενταχθεί, μαζί με την Γερμανία και την Αυστροουγγαρία, η Τουρκία και η Βουλγαρία.

Ο Κωνσταντίνος παρέμεινε πιστός στην γερμανοφιλία του, ακόμα κι όταν οι Βούλγαροι κατέλαβαν την Αν. Μακεδονία και εξαπέλυσαν διώξεις και σφαγές κατά του ελληνικού πληθυσμού!

Ακολούθησε ο Εθνικός Διχασμός του 1916-17, το Κίνημα της Εθνικής Άμυνας, στην Θεσσαλονίκη και η εκθρόνιση του Κωνσταντίνου.

Με τον Βενιζέλο και πάλι στο τιμόνι της χώρας η «Μεγάλη Ιδέα» του ελληνικού έθνους  αποκτά, με την «Συνθήκη των Σεβρών», «σάρκα και οστά»: η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών είναι, τώρα, ορατή πραγματικότητα!

Δυστυχώς, όμως, ο διχασμός του ελληνικού λαού σε «φιλοβασιλικούς» και «Βενιζελικούς» βάθυνε, ακόμα περισσότερο, με την αντιπολεμική προπαγάνδα των « Κωνσταντινικών» (  «Οίκαδε», πίσω τα παιδιά μας από την Μικρά Ασία, « Μικρά και έντιμος Ελλάς»), με αποτέλεσμα,  στις εκλογές, τον Νοέμβρη του 1920, να επικρατήσουν οι φιλοβασιλικοί.

 Έτσι, με το νόθο Δημοψήφισμα της 5ης Δεκεμβρίου του 1920  (  99,0% υπέρ του Κωνσταντίνου!) έγινε η παλινόρθωση της μοναρχίας στην Ελλάδα και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος- παρά τα προεκλογικά «οίκαδε» και παρά την αρνητική, έως εχθρική, τώρα, μεταστροφή των πρώην συμμάχων της «Αντάντ»- συνέχισε την μοιραία εκστρατεία στην Μικρά Ασία, η οποία κατέληξε, το 1922, στην ήττα του ελληνικού στρατού,  στην γενοκτονία και τον ξεριζωμό του μικρασιατικού Ελληνισμού!

Και η νέμεση επέρχεται  με την επαναστατική κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα, η οποία εκδιώκει από τον θρόνο και την Ελλάδα τον πρωταίτιο της εθνικής  συμφοράς, βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄.

Το πολιτικό, όμως, σύστημα εκείνης της εποχής αδυνατεί να  ανταποκριθεί στις αναγκαιότητες του πολιτεύματος της αβασίλευτης Δημοκρατίας, με συνέπεια, μετά από μερικά χρόνια, με ένα, ακόμα, νόθο Δημοψήφισμα, που διενήργησε η δικτατορική κυβέρνηση Γεωργίου Κονδύλη ( ΝΑΙ, υπέρ της βασιλείας: 97,88%. ΟΧΙ: 2,12%!) , ενθρονίζεται ο Γεώργιος Β΄, ο  επονομαζόμενος και « Βους», πιθανώς, για τις βασιλικές… χάρες που τον διέκριναν (! ).

 Και η πρώτη  « χάρη» που έκανε  στον ελληνικό λαό ήταν ότι… ευλόγησε, αμέσως, τον επόμενο χρόνο, το 1936, την δικτατορία του Ι. Μεταξά!

Μετά την Κατοχή, παρά τις προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας- αρχικά- του ελληνικού λαού ότι είχε απαλλαχθεί από τις… «εθνικές υπηρεσίες» του θρόνου, το 1946 επανήλθε ( και υπό την πίεση της Αγγλίας) το θέμα της επανόδου ή μη του βασιλιά Γεωργίου Β΄ και η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη διενήργησε ακόμα ένα νόθο Δημοψήφισμα.

Το δημοψήφισμα,  το οποίο διεξήχθη υπό ανώμαλες συνθήκες- με την ύπαιθρο να υφίσταται την τρομοκρατία  από την ασύδοτη δράση της χωροφυλακής και διαφόρων παρακρατικών ομάδων- απέβη- μετά και τις… γενναίες (καλπονοθευτικές) προσπάθειες των «βασιλοφρόνων»- υπέρ της επανόδου του Γεωργίου Β΄ {69% υπέρ της βασιλείας, 20% Λευκό( Κ.Κ.Ε;),11% υπέρ της αβασίλευτης Δημοκρατίας}!

Ποια θα ήταν η εξέλιξη της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, εάν το Δημοψήφισμα είχε διεξαχθεί υπό ομαλές συνθήκες και εάν θα εξέφραζε- τελικά- την γνήσια βούληση του ελληνικού λαού;

 Θα είχε αποτραπεί, άραγε, ο Εμφύλιος Πόλεμος;

Δυστυχώς, δεν είναι δυνατόν να δοθεί απάντηση σε αυτό το κρίσιμο ιστορικό ερώτημα!

Μετά την ζοφερή εμφυλιοπολεμική περίοδο φθάνουμε στη δική μας εποχή, της μεταπολεμικής και μετακατοχικής γενιάς, την οποία βιώσαμε - εκ του σύνεγγυς.

Στην περίοδο της βασιλείας του Παύλου, που διαδέχτηκε τον Γεώργιο Β΄, μετά τον θάνατό του, τον παρεμβατικό ρόλο του παλατιού στην πολιτική μας ζωή ασκούσε -κατ΄ ουσίαν- η βασίλισσα Φρειδερίκη, ρόλο που συνέχισε να ασκεί και μετά τον θάνατο του Παύλου, ως βασιλομήτωρ του νεαρού Κωνσταντίνου, που διαδέχτηκε τον πατέρα του Παύλο.

Είναι γνωστή η θεωρία του παλατιού, αυτής της περιόδου,  ότι ο βασιλιάς μπορούσε «να διορίσει  ακόμα και τον κηπουρό του ως πρωθυπουργό της Ελλάδας», κάτι που εφάρμοσε το 1955- μετά τον θάνατο του Παπάγου- με την ανάθεση της εντολής για τον σχηματισμό κυβέρνησης στο τότε υπουργό Δημοσίων Έργων, στην κυβέρνηση Παπάγου- Ελληνικού Συναγερμού, Κωνσταντίνο Καραμανλή  παραβλέποντας ( ευτυχώς, μπορούμε να πούμε κρίνοντας εκ των υστέρων!) την υπάρχουσα ιεραρχία του κόμματος ( τους αντιπροέδρους Στ. Στεφανόπουλο και Παν. Κανελλόπουλο)!

Και πώς αντιδρά το παλάτι, όταν ο εκλεκτός του παλατιού πρωθυπουργός αυτονομείται και «σηκώνει κεφάλι»;

( η συνέχεια στο επόμενο άρθρο).

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey