«Εάν μη έλπηται  ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει» ( εάν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο, δεν θα το βρεις). Ηράκλειτος.

«Στην ζωή υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων, οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Εάν, όμως, η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ, αυτό το χρωστάει στους αισιόδοξους» έχει πει ο φιλόσοφος Καρλ Πόππερ.

 Ειδικότερα, στις περιόδους μεγάλων κρίσεων, ευδοκιμεί, κατ΄ εξοχήν, το είδος των απαισιόδοξων, οι οποίοι καταστροφολογούν, προφητεύοντας την «συντέλεια του κόσμου»!

Γίνεται ένας μεγάλος και καταστροφικός σεισμός; Προφητεύουν έναν, ακόμη ισχυρότερο που θα προκαλέσει ολοκληρωτική καταστροφή!

 Γίνεται μια  πλημμύρα, που προκαλεί μεγάλες ζημίες;  Χαρακτηρίζεται ως «ανεπανόρθωτη, βιβλική καταστροφή»!

Συμβαίνει μια οικονομική κρίση; Εκτός από την  «επικείμενη κατάρρευση του… καπιταλισμού», προβλέπεται η εξαφάνιση κάθε οικονομικής δραστηριότητας, η πείνα και η εξαθλίωση της ανθρώπινης κοινωνίας!

Και όταν ενσκήψει- όπως, κακή ώρα, σήμερα- κάποια πανδημία, τότε η απαισιοδοξία φτάνει στα όρια της κατάθλιψης! Κι αν γλυτώσουμε από τον  λοιμό του κορονοϊού, θα πεθάνουμε από τον λιμό που θα επιφέρει η κατάρρευση της  οικονομίας ή θα καταλήξουμε ψυχασθενείς στο… φρενοκομείο, θρηνολογούν οι  πλέον απαισιόδοξοι!

Την δυσθυμία κα την απαισιοδοξία του κόσμου επιτείνει η πολιτική που ασκεί η Αντιπολίτευση, η οποία στην προσπάθειά της να πλήξει την κυβέρνηση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις δύσκολες συνθήκες που προκαλεί η πανδημία του κορονοϊού υιοθετώντας- άκριτα- όλα τα απαισιόδοξα και καταστροφικά σενάρια που διακινούνται στην κοινωνία και στο Διαδίκτυο.

Η κριτική που ασκεί στην κυβερνητική πολιτική, σπανίως, επικεντρώνεται στα πραγματικά στοιχεία που έχουν σχέση με την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας για την αντιμετώπιση της πανδημίας· συνήθως επαναλαμβάνεται και εξαντλείται σε αρνητικούς χαρακτηρισμούς και προβλέψεις για συσσώρευση πρόσθετων δεινών (ανεξέλεγκτη διασπορά του ιού, κατάρρευση του ΕΣΥ και εκρηκτική αύξηση θανάτων, ολοκληρωτική καταστροφή της οικονομίας και νέα Μνημόνια ), τα οποία θα επιφέρουν τα «εγκληματικά λάθη» και η «ανεύθυνη πολιτική» που ασκεί η «ανίκανη κυβέρνηση»!

Η ιστορία, όμως, δικαιώνει του αισιόδοξους.

Η ζωή, συνήθως, βρίσκει τρόπους να ξεπερνά τις δυσκολίες και να προχωρεί προς τα εμπρός.

Σε αντίθεση με την απαισιοδοξία, η αισιοδοξία, αντί να συνθηκολογεί και να υπογράφει- εκ των προτέρων και αμαχητί- συνθήκη υποταγής, δίνει την μάχη, με πίστη στη νίκη ή, έστω, ελπίζοντας στο καλύτερο αποτέλεσμα.

Και όσον αφορά στην ελληνική κυβέρνηση, κλείνει τα αυτιά της στα κρωξίματα των ορνέων που εύχονται την αύξηση των θνησιμαίων ( αν ο Θιός άκουγε τα κοράκια, θα είχαν ψοφήσει όλοι οι γαϊδάροι, λέγει μια λεσβιακή παροιμία) και συνεχίζει, σταθερά, την προσπάθεια, εξαντλώντας  τις ανθρώπινες και υλικές δυνατότητες που διαθέτει, για να προστατεύσει- πρωτίστως- την υγεία των πολιτών, να στηρίξει οικονομικά τους πληγέντες, εργαζόμενους και επιχειρηματίες, και να αξιοποιήσει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη για την ταχύτερη έξοδο από την πανδημία και την ανάκαμψη της οικονομίας.

Και, βεβαίως, όποιος διαχειρίζεται κρίσιμες καταστάσεις και καλείται να επιλύσει σύνθετα και δύσκολα προβλήματα δεν μπορεί να αποφύγει και κάποιες λανθασμένες ενέργειες, κάποιες αβλεψίες και αστοχίες. Και η Αντιπολίτευση, η οποία, συνήθως, «ψειρίζει την μαϊμού» και «τριχοτομεί την τρίχα», για να τροφοδοτήσει την αντιπολιτευτική της ένδεια, συλλέγει, με ιδιαίτερο ζήλο, και προβάλλει τέτοια… «θανάσιμα αμαρτήματα», που έχουν σχέση με την  ασκούμενη πολιτική της σημερινής κυβέρνησης· 

το κύρος, όμως, της ασκούμενης αντιπολίτευσης, τελικά, κρίνεται- όχι από τις…  «ψείρες της μαϊμούς»- αλλά από την συνεισφορά της, με ισχυρά επιχειρήματα και ουσιαστικές προτάσεις, στην διόρθωση και ενίσχυση των κεντρικών αξόνων  και των  βασικών κατευθύνσεων της εθνικής πολιτικής.

Η προοδευτική ιδεολογία δεν συμβιβάζεται με την απαισιοδοξία· επιβεβαιώνεται μόνο μέσα από την πίστη των αισιόδοξων ότι οι δυσκολίες μπορούν να ενεργοποιήσουν τις υπνώττουσες κοινωνικές δυνάμεις και δικαιώνεται  μέσα από την εργώδη προσπάθεια να μετατραπούν οι δυσκολίες σε ευκαιρίες για την δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που θα εξασφαλίσουν  μια ασφαλέστερη πορεία στο μέλλον.

Η  Αντιπολίτευση, όμως, στην Ελλάδα, αφοσιωμένη,  συνήθως, στην μικροπολιτική στόχευσή της, την φθορά του κυβερνώντος κόμματος και την ψηφοθηρία, καταφεύγει στην απόλυτη άρνηση, την κινδυνολογία και την καταστροφολογία, πιστεύοντας πως έτσι οι πολίτες θα συμμερισθούν την απαισιοδοξία των αντιπολιτευόμενων και θα τους εμπιστευτούν, προκειμένου να αποφύγουν την επαλήθευση των δυσοίωνων αντικυβερνητικών προφητειών τους !

Η Ιστορία, όμως, διδάσκει- όπως είπε ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ- ότι  «η απαισιοδοξία δεν κέρδισε, ποτέ, καμιά μάχη»!

Και η μάχη κατά της πανδημίας και ο αγώνας για την στήριξη και την ανόρθωση της οικονομίας θα στεφθεί, στο τέλος, με επιτυχία, εφόσον η αισιοδοξία  της πολιτικής ηγεσίας- στην Ελλάδα και διεθνώς- βασίζεται στην ρεαλιστική μελέτη και εκτίμηση της  υπάρχουσας κατάστασης και εφόσον εναρμονίζεται με την επιστημονική γνώση και αξιοποιεί- στον μέγιστο βαθμό- τα όπλα που της παρέχει η επιστήμη.

Υ.Γ. Οι ποιμενάρχες της ελλαδικής εκκλησίας εμπνεόμενοι, διακαώς, από… « την αγάπη προς τον πλησίον», σύμφωνα με τον λόγο του Ευαγγελίου, θυσιάζουν μερικούς «αμνούς» από το ποίμνιό τους, στον… βωμό του κορονοϊού,  προκειμένου να κατοχυρωθεί ο χώρος των ναών ως αποκλειστικός χώρος προσευχής και επικοινωνίας με το ΘΕΙΟΝ!

 Βοήθειά μας!