Πώς φτάσαμε στον εμφύλιο και την επιβολή του Α.Ν. 509/47.

Ο εμφύλιος της περιόδου 1945- 49 με τις χιλιάδες των ανθρώπινων θυμάτων, που υπερβαίνουν αυτές της περιόδου 1821-30, τις ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές, τα ερείπια και το βαθύ χάσμα που προκάλεσε στην κοινωνική και εθνική ενότητα του ελληνικού λαού,ήταν το επακολούθημα της παρανοϊκής σύγκρουσης που προηγήθηκε την περίοδο της γερμανικής κατοχής, ανάμεσα στις αντιστασιακές οργανώσεις: ανάμεσα στην πολυπληθέστερη οργάνωση του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, που ήλεγχε το Κ.Κ.Ε και τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις που είχαν ιδρυθεί από ανεξάρτητες προσωπικότητες ή από τα λεγόμενα αστικά δημοκρατικά κόμματα και δυνάμεις. Η πολιτική που εφάρμοσε ο ΕΛΑΣ, την περίοδο 1942-44, της διάλυσης ή της υπαγωγής στις δυνάμεις του των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων είχε ως συνέπεια να ανατροφοδοτηθούν παλαιότερες αντιθέσεις και να προστεθούν νεότερα και βαθύτερα μίση και έχθρες, που ανέμεναν την ευκαιρία για την «ρεβάνς».

Το χάσμα στην κοινωνική και εθνική ενότητα που άνοιξανοι παραπάνω συγκρούσεις, η καχυποψία και η προκατάληψη, ανάμεσα στις παρατάξεις, και οι ανομολόγητοι και υστερόβουλοι πολιτικοί σχεδιασμοί, που κυριάρχησαν, ένθεν και ένθεν, μετά την απελευθέρωση, το 1944, υπονόμευσαν την εθνική ενότητα που είχε επιτευχθεί με την «Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας», μετά την «Συμφωνία του Λιβάνου», με συνέπεια να διαλυθεί η κυβέρνηση, με την αποχώρηση των Εαμικών υπουργών, και να ακολουθήσουν επικίνδυνες προκλήσεις- ένθεν κι ένθεν, που κατέληξαν στην αιματηρή, με τις εκατόμβες των θυμάτων, εθνοκτόνα σύγκρουση, τον Δεκέμβρη του1944.

Η αποτυχία, στην συνέχεια, της «Συμφωνίας της Βάρκιζας», η οποία αντί να γεφυρώσει το χάσμα που άνοιξε ο αιματηρός Δεκέμβρης, διεύρυνε, ακόμη περισσότερο, με τις -ένθεν κι ένθεν- παραβιάσεις των όρων της συμφωνίας, διεύρυνε το χάσμα και όξυνε περαιτέρω τις αντιθέσεις και τον φανατισμό των αντίπαλων παρατάξεων.

Όσα ακολούθησαν, στην συνέχεια, «έριξαν κι άλλο λάδι στη φωτιά» αποκλείοντας κάθε προσπάθεια συνεννόησης και οδηγώντας, πλέον τα πράγματα στον «μοιραίο» δρόμο της θανάσιμης, ένοπλης σύγκρουσης των δυνάμεων που ελέγχονταν από το Κ.Κ.Ε. με εκείνες των αστικών κομμάτων.

Η ασύδοτη δράση του παρακράτους των «ρεβανσιστών», οι εκλογές του 1946, σε συνθήκες ανωμαλίας και ανασφάλειας και η «αποχή» του Κ.Κ.Ε., η απροκάλυπτη και προκλητική νοθεία στο Δημοψήφισμαγια το ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην βασιλευόμενη Δημοκρατία και η κλιμάκωση, στη συνέχεια, της «Λευκής τρομοκρατίας» με τις διώξεις ή την απειλή της δίωξής κατά των «αντιφρονούντων», αποτέλεσε για πολλούς από τους διωκόμενους «αντιφρονούντες» την πραγματική ή την προσχηματικήδικαιολογία για την προσφυγή στην άμυνα και την δημιουργία του «Αντάρτικου».

Και η σύγκρουση των «κυβερνητικών δυνάμεων» με τις «ανταρτικές», ανάμεσα στους «Μοναρχοφασίστες» και τους «Συμμορίτες»- όπως αλληλοϋβρίζονταν οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις-φτάνει στα άκρα με την συγκρότηση «Δημοκρατικού Στρατού» (27/10/1946), από την πλευρά των ανταρτών, με αρχηγό τον Μάρκο Βαφειάδη, ο οποίος εγκατέστησε το γενικό αρχηγείο του στην Τσούκα Χασίων∙ και την συγκρότηση « Εθνικού στρατού», από την πλευρά της κυβέρνησης των αστικών Κεντροδεξιών κομμάτων με πρωθυπουργό τον βενιζελικό Θεμιστοκλή Σοφούλη.

Και στις αρχές του Δεκέμβρη 1947, σε εφαρμογή σχετικής απόφασης του Πολιτικού Γραφείου, ο τότε Γ. Γραμματέας της Κ.Ε του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης με άρθρο του, ανάγγειλε σαν «άμεσο βήμα» τον σχηματισμό της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ), η οποία και συγκροτήθηκε στις 23/12/47 και ανακοινώθηκε στον ελληνικό λαό, από τον ραδιοφωνικό σταθμό της "Ελεύθερης Ελλάδας" στις 24 του Δεκέμβρη 1947.

(Ήδη, από τον Ιούνη του 1947, είχε γίνει γνωστό, στο Συνέδριο του Κ.Κ. Γαλλίας, στο Στρασβούργο, από την αντιπροσωπεία του Κ.Κ.Ε. με ομιλητή τον Μιλτιάδη Πορφυρογένη ότι «η κατάσταση είναι ώριμη για το σχηματισμό Δημοκρατικής Κυβέρνησης»∙ και η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (12-15 Σεπτέμβρη 1947), διαπίστωσε, ότι «συμπαγής και εκτεταμένη Ελεύθερη Ελλάδα, με δική της κυβέρνηση είναι το πρώτο βήμα για να σωθεί η Ελλάδα, η ακεραιότητα, η ανεξαρτησία της, η δημοκρατία»).

Πρόεδρός της Π.Δ.Κ. ανέλαβε ο Μάρκος Βαφειάδης, ο οποίος επωμίστηκε και τα καθήκοντα του υπουργού στρατιωτικών. Την επόμενη μέρα, ο ΔΣΕ εξαπέλυσε επίθεση για την κατάληψη της Κόνιτσας∙ ένας από τους σκοπούς της επιχείρησης ήταν να καταστεί η πόλη, έδρα της νέας κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση των Αθηνών αντέδρασε άμεσα, και, στις 27 Δεκεμβρίου, εξέδωσε τον Αναγκαστικό Νόμο 509/1947 «Περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών».

Άρθρον 1. Το Κομμουνιστικὸν Κόμμα Ελλάδος, το Εθνικὸν Απελευθερωτικὸν Μέτωπον (ΕΑΜ) και η Εθνικὴ Αλληλεγγύη προπαρασκευάσαντα και ενεργούντα την κατὰ της ακεραιότητος της Χώρας προδοτικὴν ανταρσίαν διαλύονται. Επίσης διαλύεται και παν άλλο πολιτικὸν κόμμα, σωματείον ήο ργάνωσις, ήτις ήθελε θεωρηθεί, κατά τας διατάξεις της επομένης παραγράφου, ως συνεργαζόμενη μετ΄αυτών ή επιδιώκουσα αμέσως ή εμμέσως την εφαρμογὴν ιδεών εχουσών ως σκοπὸν την διαβιαίων μέσων ανατροπὴν του πολιτεύματος, του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου τηςΕπικρατείας.

Άρθρον 2. 1. Όστις επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπὸν την δια βιαίων μέσων ανατροπὴν του Πολιτεύματος, του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικρατείας, ή ενεργεί υπὲρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμὸν τιμωρείται…»
Με τον Α.Ν. 509/1947, τέθηκε εκτός νόμου και το Τροτσκιστικό Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΕ), αλλά, στα 1949-50, και το Ριζοσπαστικό Δημοκρατικό Κόμμα του Μιχάλη Κύρκου, που συμμετείχε στα 1945-47 στον Συνασπισμό Κομμάτων του ΕΑΜ.

«Ηεφαρμογήτου Α.Ν.509/1947 είχε ως συνέπεια μακρόχρονες διώξεις των κομμουνιστών και πολλών άλλων αριστερών δημοκρατών, ενώ' σ αυτόν βασίζονταν οι αποφάσεις διάλυσης οργανώσεων, όπως η Ενιαία Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας (ΕΔΝΕ), το 1952, το κλείσιμο εφημερίδων, όπως ο «Δημοκρατικός», το 1951, και η «Δημοκρατική» τον επόμενο χρόνο κ.ά. Επιπλέον, ο νόμος αυτός έστεκε σαν δαμόκλεια σπάθη πάνω από τον νόμιμο πολιτικό φορέα της Αριστεράς, την ΕΔΑ, καθώς και πάνω από τη Νεολαία ΕΔΑ και κυρίως τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη. Τον Α.Ν.509/1947 αξιοποίησε και η Χούντα στις διώξεις κατά των αριστερών αντιστασιακών.

Ο Α.Ν. 509/1947 καταργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1974, μετά την πτώση της δικτατορίας», από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

(Συνεχίζεται).