Η σχέση της Αυλής  με τον εκλεκτό της, του 1955, Κωνσταντίνο Καραμανλή… « ξύνισε», όταν  ο Παύλος ( και αντ΄αυτού, η Φρειδερίκη) ζήτησε από το Κ. Καραμανλή, το  1962, αύξηση της βασιλικής χορηγίας , πιθανώς, ως «οφειλόμενη ανταπόδοση», εκ μέρους του νικητή των εκλογών του 1961, για την βοήθεια που του παρέσχε το «παρακράτος» της «βίας και νοθείας», σύμφωνα με το «Σχέδιο Περικλής» ( που τέθηκε σε εφαρμογή από την ΚΥΠ, τον Στρατό και την Αστυνομία).

Η  εκλογική νίκη, με ποσοστό 51%, φαίνεται ότι έκανε υπερβολικά θαρραλέο και… «αγνώμονα» τον νικητή Καραμανλή, ο οποίος τόλμησε να νουθετήσει τις εστεμμένες «μεγαλειότητές» τους, αναφορικά με την απαίτησή τους να αυξηθεί η βασιλική χορηγία (Επιστολή προς τον βασιλιά Παύλο, 3 Οκτωβρίου 1962): «φαίνεται να επικρατεί η πεπλανημένη αντίληψις ότι η μεγαλοπρέπεια ενισχύει τον θρόνον. Συμβαίνει το αντίθετον. Η απλότης και λιτότης εδραιώνει τον θεσμόν….».

Και δεν έφτανε η… «τσιγκουνιά» που επέδειξε ο Καραμανλής  στο θέμα της βασιλικής χορηγίας, τόλμησε να ελέγξει και  «τον παρεμβατικό ρόλο του Στέμματος στην δημόσια ζωή», με την πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης που κατέθεσε, τον Φεβρουάριο του 1963,με την οποίαν απέβλεπε στην ενίσχυση της κοινοβουλευτικής εξουσίας!

Και αυτό δεν  του το συγχώρεσε η Φρειδερίκη!

Ο Καραμανλής υπέβαλε την παραίτησή του και οι εκλογές που διεξήχθησαν, με τον  νέο αρχηγό στην ΕΡΕ, τον Παν. Κανελλόπουλο, τον Φεβρουάριο του 1964, ανέδειξαν τον νέον « ευνοούμενο» του παλατιού και εκλεκτό του λαού, Γεώργιο Παπανδρέου, με  το μεγαλειώδες ποσοστό 52,72%!

Το ειδύλλιο Φρειδερίκης- Παπανδρέου- παρά την… γαλαντομία του νεοεκλεγέντα πρωθυπουργού να αυξήσει την βασιλική χορηγία- δεν κράτησε για πολύ. Το… ολέθριο σφάλμα του  πρωθυπουργού, του εκλεγμένου από το 53%  του ελληνικού λαού, ήταν ότι τόλμησε να ελέγξει τα «στεγανά» της παραεξουσίας του παλατιού διεκδικώντας το δικαίωμα της κυβέρνησής του να επιλέγει τον υπουργό της Εθνικής Άμυνας!

Έτσι, φτάσαμε στην «Αποστασία» και στην αναζήτηση « κηπουρού» που θα αναλάμβανε, ως πρωθυπουργός να κάνει τα θελήματα της Αυλής, του νέου βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄ και της Βασιλομήτορος Φρειδερίκης, με την στήριξη των  φιλοβασιλικών  βουλευτών της Ένωσης  Κέντρου, (τους οποίους, κατά την ρήση του Γ. Παπανδρέου, η Κίρκη- Αυλή μεταμόρφωσε σε «χοίρους», όπως έκανε η μυθική Κίρκη για τους συντρόφους του Οδυσσέα)!

Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, βρέθηκε ο νέος «κηπουρός»!

 Και το όνομα αυτού, Στέφανος Στεφανόπουλος!

Και γνώρισε « ημέρες δόξης» η κυβέρνηση των «Αποστατών»!

 Και στα  «στεγανά και τα σκοτεινά» του ελληνικού στρατεύματος ετοιμάζονταν η δικτατορία, για το ενδεχόμενο να «σηκώσει κεφάλι ο λαός» και να τεθεί « εν κινδύνω η καθεστηκυία τάξις», από τον… « ταραχοποιό» Ανδρέα Παπανδρέου.

Και σημειώθηκε συνωστισμός επίδοξων δικτατόρων: μία δικτατορία των στρατηγών, από την πλευρά του Παλατιού, και μια δεύτερη  δικτατορία των Συνταγματαρχών, από την πλευρά του Ι.Δ.Ε.Α. (Ιερός Δεσμός  Ελλήνων Αξιωματικών)- Γ. Παπαδόπουλου.

Τελικά, πρόλαβε ο Παπαδόπουλος και έκανε το πραξικόπημα, την 21^η Απριλίου του 1967.

Ο   ελληνικός λαός «μπήκε στον γύψο» για εφτά χρόνια, μέχρι τον Ιούλιο του 1974, και η μισή Κύπρος κατελήφθη από τον τουρκικό στρατό.

Μετά την κατάρρευση της Χούντας  και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας,  με το Δημοψήφισμα της 8ης  Δεκεμβρίου 1974, ο ελληνικός λαός απαλλάχτηκε- τελεσίδικα- από την ξενόφερτη δυναστεία που προξένησε τόσα δεινά στην πατρίδα μας.

Μετά από τόσα νόθα δημοψηφίσματα, με το μοναδικό  γνήσιο Δημοψήφισμα, του 1974, που εγγυήθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αρχηγός, τώρα, της Ν.Δ.( με 69,2% κατά της βασιλείας  και 30,8% υπέρ), θεμελιώθηκε στέρεα το δημοκρατικό  πολίτευμά μας, το οποίο είχαν  οραματιστεί- πριν από 152 χρόνια- οι αγωνιστές του 1821, στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου , το 1822!

Έκτοτε, η ελληνική Δημοκρατία, παρά τις υπερβολές και τις συναισθηματικές εξάρσεις της, παρά τους λαϊκισμούς των πολιτικών ηγετών και τις πολωτικές αντιθέσεις των πολιτικών παρατάξεων, συνεχίζει, αταλάντευτα, την μεταπολιτευτική της πορεία: δοκιμάζεται, ωριμάζει και εκσυγχρονίζεται.

Με το πρώτο κρίσιμο crash test της εναλλαγής στην εξουσία των δύο μεγάλων αντίπαλων κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., δοκιμάστηκε, επιτυχώς, η ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος και εμπεδώθηκε  η ελληνική Δημοκρατία.

Και με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση η ελληνική Δημοκρατία εμπλουτίζεται, συνεχώς,  και διευρύνεται με σύγχρονους θεσμούς·  και η ελληνική κοινωνία, αργά αλλά σταθερά, αποβάλλει τις οθωμανικές επιδράσεις και ενστερνίζεται τις αρχές και τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. 

Με την θέσπιση και την λειτουργία Ανεξάρτητων Διοικητικών Αρχών {Συνήγορος του Πολίτη, Ανώτατο  Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού( ΑΣΕΠ), Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, Διασφάλισης Απορρήτου και Επικοινωνιών, Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), Δημοσίων Εσόδων, Συνήγορος Καταναλωτή} και πολλών άλλων, μη συνταγματικά κατοχυρωμένων Ανεξάρτητων Αρχών, παρέχεται μεγαλύτερη προστασία  στους πολίτες, απέναντι στις αυθαιρεσίες της κρατικής εξουσίας και εξασφαλίζεται η ομαλή και η επωφελέστερη για την κοινωνία λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.*

Επειδή, όμως, η Δημοκρατία, ως φιλελεύθερο πολίτευμα, είναι ευαίσθητη και πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να αλλοιωθούν και να εκφυλιστούν τα θεσμικά στηρίγματά της, ορθώς το ελληνικό Σύνταγμα  επικαλείται για την υπεράσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος  τον ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

*Σημείωση:   μια, ακόμα, Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή θεσπίζεται με το Εργασιακό Νομοσχέδιο που κατατέθηκε, πρόσφατα, για ψήφιση στην Βουλή. Η πρώην Επιθεώρηση Εργασίας, η οποία- εννοείται- ήλεγχε(;) την αγορά εργασίας, αναβαθμίζεται σε Ανεξάρτητη Αρχή, με Διοικητή ο οποίος θα επιλέγεται με ανοιχτό διαγωνισμό.

Έτσι γίνεται, ακόμα, ένα γενναίο βήμα για να εκλείψει η- μέχρι τώρα- κρατική αβελτηρία, καθώς και οι πολιτικές παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας.