Νόμιζα πως έφυγες πολύ μακριά. Δεν ξέρω πως μετριέται η απόσταση πέρα απ’ τα αστέρια, δε ξέρω πως μετριέται ο χρόνος…

Πως με κοιτάς από κει ψηλά δεν ξέρω… Θάρρεψα πως όλο ξεμάκραινες… Που, πού;

Για τη γειτονιά των αγγέλων ή μήπως γύρισες πίσω, εκεί όπου κάποτε φύγατε διωγμένοι και κατατρεγμένοι με μοναδική αποσκευή την εικόνα της Παναγίας…

Πήρες και τη μαμά λίγο αργότερα. Πάντα αγαπημένοι, πάντα μαζί κι εδώ, κι εκεί ψηλά στ’ αστέρια.

Αλλά σήμερα καθώς οι ηλιαχτίδες του Ιούλη τρύπωναν απ’ τα κλειστά παντζούρια ήρθες πάλι, σαν τότε, μικρή, που σε περίμενα ακόμα και μέσα στον ύπνο μου. Όχι δε με ξέχασες, μ’ αγαπάς πάντα όπως και τότε όπως και τώρα. Πέρα απ’ τ’ αστέρια η αγάπη σου, πέρα απ’ τα σύννεφα. Πέρα απ’ το χρόνο.

Ατέλειωτη, ατελεύτητη, μοναδική.

Ήρθες, καθώς τρύπωναν οι ηλιαχτίδες απ’ τα παντζούρια στα κλειστά μου βλέφαρα, βυθισμένη σε ύπνο «μακρινό».

Εκεί συναντηθήκαμε όπως πάντα τώρα τελευταία.

Εσύ όμορφος, νέος, καλός, χαμογελαστός. Εγώ μικρή με τη γλυκιά λέξη στο στόμα, μπαμπάκα. Πόσες φορές σε φώναξα να γυρίσεις πίσω, να ‘μαστε πάλι μαζί. Εσύ με ασπίδα την αγάπη σου για προστασία, εγώ με τη λατρεία για εικόνισμα, όπως τότε μικρό κοριτσάκι.

Όμως πόσο κρατούν τα όνειρα;… Οι ηλιαχτίδες του απογεύματος όλο και τρύπωναν στο δωμάτιο, όλο και γέμιζαν φως τα μάτια μου. Και το μαξιλάρι είχε μουσκέψει για τα καλά.

Θα ‘ρθεις πάλι, έτσι δεν είναι; Ας είναι και μέσα στ’ όνειρο ένα μεσημέρι καλοκαιριού…

αφιερωμένο στους γονείς μου

Ιούλιος 2019

Δωροθέα Δημητρίου