«Έβαλα στο αυτοκίνητο το λαπ τοπ με τη δουλειά μας, τον σκύλο και την κόρη μου. Θα περιμένω ως το απόγευμα στην είσοδο του χωριού.  Αν δώσει ο Θεός και επιστρέψω το βράδυ, θέλω, αν μπορείς, να μου έχεις στείλει πίσω, συμπληρωμένη την παρακάτω φόρμα». Μέλος της ομάδας εκπόνησης των νέων προγραμμάτων σπουδών, στην οποία έχω την τιμή να ανήκω από τον περασμένο Σεπτέμβριο. Απάντησα τη φόρμα και την έστειλα από το τραπέζι της κουζίνας, γιατί φέτος με τη φούρια της δουλειάς και το άγχος των τριών τελευταίων εβδομάδων η μετακόμιση δεν πραγματοποιήθηκε.

«Τη θέα που έβλεπες από το σαλόνι μας στον Άγιο Στέφανο, να την ξεχάσεις οριστικά. Σου στέλνω φωτογραφία με τη φωτιά στις απέναντι κορυφογραμμές». Το μυαλό μου γυρίζει στα περασμένα Χριστούγεννα: αναμμένο τζάκι, θέα πανοραμική, βόλτα με το τζιπ στη λίμνη του Μαραθώνα και στα πέριξ, φύση που οργίαζε και προφανώς προκάλεσε τους οικοπεδοφάγους. Την καλώ στο κινητό. Δεν το σηκώνει. Μία εβδομάδα νωρίτερα πίναμε κοκτέιλ στο λιμάνι του Μολύβου. Συνεχίζω να γράφω και να τακτοποιώ σε μια μέρα συννεφιασμένη.

Οι ολυμπιονίκες ζητούν συγγνώμη που πανηγυρίζουν και εγώ αισθάνομαι αμήχανα, γιατί είμαι καλά. Γιατί δεν απειλούμαι, γιατί βρίσκομαι τέσσερις ολόκληρες ώρες μέσα στη θάλασσα. «Δεν μπόρεσα να σου απαντήσω στο μέηλ, γιατί το εξοχικό μας είναι στη βόρεια Εύβοια και έχει διακοπεί η ηλεκτροδότηση από χτες το βράδυ. Οδήγησα δέκα χιλιόμετρα, για να βρω ηλεκτροδοτούμενη περιοχή. Μπορείς να κάνουμε skype απόψε; Θα μείνει ειδικά γι’ αυτό στη θεία μου». Διαβάζω προσεχτικά τη βιβλιογραφία. Προσπαθώ να μη μου αποσπά την προσοχή τίποτα. Να είμαι τυπική και εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να προσφέρω σε όσα γίνονται.

Αντάλλαγμα, εξιλέωση για τη δική μου ευτυχία. Τρεις εβδομάδες απόλυτης ευτυχίας ύστερα από πολλά, από πάρα πολλά χρόνια, δεν είναι λίγο. Ούτε και πολύ βέβαια. Έτσι πρέπει να ζει μάλλον ο άνθρωπος. Να αισθάνεται ότι τα έχει όλα ή σχεδόν όλα στη ζωή του και να εύχεται μόνον να διατηρείται η καλή του υγεία. «Πώς μπορείς να αισθάνεσαι ευτυχισμένη, μέσα σε όσα ζούμε;»

Με τους φίλους στο χωριό έχει ανοίξει για τα καλά το ζήτημα του εμβολιασμού. Του οποίου είμαι φανατική υπέρμαχος. Σε αντίθεση με αρκετούς δυστυχώς ανθρώπους, ούτε ακραίους πολιτικά, ούτε ανόητους (όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι), ανθρώπους που πάσχουν βασικά από έλλειμμα ενημέρωσης και ανησυχούν. Φοβούνται «να πάρουν το κακό μέσα τους». Όχι ότι είμαι ειδική. Αλλά από την πρώτη στιγμή γνωστοί και φίλοι, γιατροί, πολλοί μάλιστα με περγαμηνές, φιλοκυβερνητικοί και μη, μου είπαν: «Εμβολιάσου, χωρίς καμία δεύτερη συζήτηση. Εμείς το κάναμε». Είναι σημαντικό οι άνθρωποι που ταλαντεύονται να έχουν ψυχολογική υποστήριξη και ενημέρωση από τους αρμόδιους. Συνεχή! Φαίνεται ότι οι χιλιάδες θάνατοι και ο καθημερινός κίνδυνος δεν ακύρωσαν την ανάγκη μιας εκστρατείας ενημέρωσης που δυστυχώς δεν είχε τον χρόνο να γίνει εκτενέστερα. Επιβάλλεται να εμβολιαστούμε. Όλοι. Και οι εμβολιασμένοι να κάνουμε την τρίτη δόση στο εξάμηνο. Να μετράμε αντισώματα. Να μη μας βρει αδύναμους η πανδημία και μας τσακίσει. «Έλα, ρε! Θα υποχωρήσει. Οι μεταλλάξεις σημαίνουν ότι εξασθενεί» συμβουλεύει ένας φίλος, ενώ τρώμε παγωμένο καρπούζι για επιδόρπιο σε ταβέρνα στην Πέτρα.

Κοιτάζω γύρω μου. Κανείς δε φορά μάσκα. Φορούσα τις πρώτες μέρες. Την έβγαλα. Μάσκα φοράνε μόνον οι υπάλληλοι στις υπηρεσίες και οι πωλητές στα μαγαζιά. Α, και τα γκαρσόνια. Δεν κινδυνεύουμε δηλαδή; Ούτε από αυτόν που κολυμπά στα πενήντα μέτρα; Στα είκοσι; Στα δέκα; Στα πέντε; Στα δύο; Στο ένα;

«Πώς μπορείς να αισθάνεσαι ευτυχισμένη, μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση;» Ευτυχισμένη ύστερα από πολλά - πολλά χρόνια και ευγνώμων στον Θεό για πολλά. Η ευτυχία του καθενός μετριέται με τους δικούς του όρους. Τρέμω τον χρόνο που περνά.  Για όσα θα πάρει!