«Ανεπανάληπτος!» Τελεία και παύλα. Από την ώρα που μας έφυγε, γέμισαν τα κοινωνικά δίκτυα με τα τραγούδια του. Θα το θεώρησε ως τον καλύτερο αποχαιρετισμό. Φίλοι και γνωστοί, που τους θεωρούσα μάλλον συντηρητικούς και πολύ προσεκτικούς στις εκδηλώσεις των συναισθημάτων τους, ανάρτησαν τις επιτυχίες του και τις συνόδευσαν με ανακοινώσεις περί αγάπης. Μεγαλεία! Άνθρωποι του μεροκάματου και πανεπιστημιακοί. Όλοι τραπέζι στον Τόλη, στη Νεράιδα και πρόσφατα στο Baraoda, Τόλης ήταν αυτός! «Γλυκά πονούσε το μαχαίρι/έσταζε μέλι η μαχαιριά/ και πέθαινα στην αμμουδιά πέρσι το καλοκαίρι». Τόλης είναι αυτός, κυρίες και κύριοι! Πάθος, καψούρα, εξιδανίκευση: «Εκείνη, που όνειρο πάντα θα μείνει». Στο λαμπερό σύμπαν του Τόλη, ανάμεσα σε βελούδινες καμπάνες παντελόνια, χρυσές τρέσες στα γιλέκα, πουκάμισα σατέν σε έντονα χρώματα με μανίκια φουσκωτά και χιλιάδες σπασμένα πιάτα, ο έρωτας αναδεικνύεται ο απόλυτος νικητής. Ο Τόλης στην πίστα, ο Τόλης στη μικρή οθόνη υποφέρει, ξεγυμνώνεται, στο τέλος θριαμβεύει, παίρνει και το κορίτσι (πόσα κορίτσια του δημόσιου βίου δεν πήρε άλλωστε) και αναχωρεί νικητής και τροπαιούχος!

Άντε τώρα να πας εσύ να μιμηθείς τον Τόλη. Να πας και να σταθείς μπροστά σε έναν κύριο, για παράδειγμα, σοβαρό ή ασόβαρο, αυτό πάντα υπόκειται σε έλεγχο ανεξαρτήτως βιογραφικού σημειώματος, και να του ανακοινώσεις: «Και να θυμάσαι, να το θυμάσαι, όσο υπάρχω κι όσο ζω, δικός μου θα ‘σαι». Ο Τόλης από κει που βρίσκεται θα ξεραθεί στα γέλια, ομού και ο περί ου ο λόγος, που θα το πάρει πάνω του, θα πάρει εσένα στο ψιλό, θα σε εγκαταστήσει πάγκο μόνιμα και άντε να ονειρεύεσαι γήπεδο, όπου διαπρέπεις ως θηλυκή Αντετοκούμπο του έρωτα. Δε γίνονται αυτά, μανούλα μου! Ανεπανάληπτος! Τι ψέματα;

Στο σύμπαν του Τόλη, ο έρωτας είναι αειθαλής. Ευδοκιμεί σε όλες τις εποχές: «Θέλω να πέφτει χιόνι, όταν ξανάρθεις και γω να ΄χω πλαγιάσει από νωρίς»! Το τραγούδι αυτό μου προκαλεί γέλιο. Ανέκαθεν. «Γιατί δεν έχεις σχέση καμία με τον αισθησιασμό, καλό μου» κάνει τη διάγνωση γνωστή μου. «Ατέλειωτο ταξίδι πήγαιν’ -έλα στου πόθου τα γαλάζια τα νερά». Για σας ο αισθησιασμός, για μένα μία δραμαμίνη. Τόσα δρομολόγια! Ε, πια!

Ο Τόλης - κιμπάρης στον έρωτα, ιππότης, δοτικός, με συγκατάβαση στην απόρριψη: «Και συ θα φύγεις και θα περάσεις και θα ξεχάσεις και γω θα μείνω να αργοσβήνω σε μια γωνιά»! Να σκίσουν τα πτυχία τους οι ψυχολόγοι που συστήνουν αυτορρύθμιση και αυτοσεβασμό. «Αν έχεις αυτοπεποίθηση, δε φοβάσαι, τσαλακώνεσαι» είπε κάποτε ένας σοφός! Ναι αλλά δε σημαίνει ότι θα σου βγει.

Διότι βεβαίως «άσε με να σ’ αγαπάω κι όπου φτάσουμε» αυτό το «όπου» όμως ο στιχουργός αυθόρμητα και επιπόλαια το έγραψε. Κυρίως το έγραψε για τους άλλους. Διότι, αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά, όλοι αγαπάμε μία, μόνον μία, ή έναν και όλους μας νοιάζει ποιον ή ποιαν φιλούσε μέχρι χτες, μην τρελαθούμε κι αυτήν / αυτόν τη/τον νοιάζει ποιαν / ποιον φιλούσε το ερωτικό αντικείμενο του πόθου της/του.  Συγγνώμη έτσι πάει: Μια γυναίκα, μια αγάπη, μια ζωή θα την ικετεύετε, το ίδιο και αυτή κάποιον άλλον. Αν λοιπόν ο Α αγαπά τη Β και η Β τον Γ, όπου Α διάφορο του Γ, «σαν της γαρδένιας τον ανθό» θα βρείτε σκουπίδι το όνειρό σας και κόψτε όσο θέλετε (κι όσο μπορείτε) τη νύχτα στα δύο.

Ανεπανάληπτος! Τόλης, κυρίες μου και κύριοι. Με το πουλί της Χούντας στο βάθος, με τα άπειρα δημοσιεύματα, με τη γοητεία ενός άρχοντα που ξεκίνησε από τις προσφυγογειτονιές του Πειραιά. Θρυλικός πρόγονος του Πανταζή, αυτό το κάτι που μένει, από ένα σύμπαν γεμάτο ανθούς γαρδένιας και ψιλόφλουδα πιάτα!

Διασκεδαστής! Η ζωή διψά για διασκέδαση. Υπάρχει σοβαρός λόγος που καταναλώνουμε ποτά και ακούμε λαϊκά. Που παίρνουμε άδεια και πάμε διακοπές. Η ζωή (ευτυχώς) έχει φωνή εντόμου. Μόνον σε όσα παίρνει σοβαρά!