Τα μαγαζάκια της κεντρικής οδού

14/10/2014 - 13:42

Ο τίτλος του σημερινού άρθρου παραφράζει τον τίτλο της κινηματογραφικής ταινίας τού 1965 «Το μαγαζάκι της κεντρικής οδού» του Τσέχου Γιαν Κοντάρ και ανακαλεί στη μνήμη των γηραιοτέρων το ασπρόμαυρο αριστούργημα της έβδομης τέχνης που πήρε εκείνη τη χρονιά το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Ο τίτλος του σημερινού άρθρου παραφράζει τον τίτλο της κινηματογραφικής ταινίας τού 1965 «Το μαγαζάκι της κεντρικής οδού» του Τσέχου Γιαν Κοντάρ και ανακαλεί στη μνήμη των γηραιοτέρων το ασπρόμαυρο αριστούργημα της έβδομης τέχνης που πήρε εκείνη τη χρονιά το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Σήμερα δεν πρόκειται για ένα μαγαζάκι, αλλά για χιλιάδες. Όποιο μαγαζάκι κλείνει λόγω της ανελέητης κρίσης, σε λίγο καιρό επιπλώνεται, στολίζεται κι ανοίγει σαν καφενείο ή φαγάδικο.

Είναι απροσμέτρητος πλέον ο αριθμός, αλλά και ο ρυθμός που ξεφυτρώνουν όλα αυτά τα μαγαζάκια (τα περισσότερα από τα οποία είναι θνησιγενή και θα εξηγήσουμε παρακάτω τους λόγους) της επονείδιστης «βαριάς βιομηχανίας» μας και που θυμίζουν τη δεκαετία τού ’50, που γύρω από κάθε εκκλησία είχε 10 με 20 λιλιπούτεια καφενεδάκια κι άλλα τόσα μικρομπακάλικα, να ψωνίσει «βάνερ» και καμμιά ρέγκα η νοικοκυρά και να πάει με το νύχτωμα ο ξωμάχος να πιει δυο σούμες βερεσέ…

Υπάρχουν πολλές ομοιότητες της σημερινής εικόνας με την τσέχικη ταινία, πολλές από τις οποίες δεν είναι ευδιάκριτες και θα πρέπει να τις αναλύσεις και να σε πονέσουν για να τις δεις. Όπως δεν είχε θέση η Εβραία γριούλα Ροζαλία στην τότε κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία, έτσι κάπως δεν έχουν θέση και οι πλείστοι των σημερινών Ελλήνων στην ίδια τους την πατρίδα, μια πατρίδα που όχι μόνο τους πληγώνει, κατά τη γνωστή ποιητική ρήση, αλλά τους αφανίζει.

Οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ξανατρώει ο Κρόνος τα παιδιά του!
Γιατί, με πόση επιχειρηματική ελπίδα ανοίγει ένα τέτοιο μαγαζάκι, να βάλει μέσα δυο πελάτες την ημέρα, να πληρώνει ένα σωρό κερατιάτικα και τέλη επιτηδεύματος στους «επιτήδειους» και 450 ευρώ το μήνα στο ΤΕΒΕ για να πάρει σύνταξη 300 ευρώ μετά θάνατον!; Όσο δε για ιατρική περίθαλψη και άλλες κοινωνικές παροχές, που τις έχει πια και η διακεκαυμένη Αφρική, ουδείς λόγος.

Το κράτος είναι πλέον άκρως επικίνδυνο για τη λειτουργία της πολιτείας και ξένο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ενδιαφέρεται για το νοικοκύρεμα της χώρας, για τις υποδομές, για τα έργα της επαρχίας που θα αναστήσουν την επικράτεια, για τη δακρύβρεχτη ανάπτυξη. Το κράτος εξοντώνει το λαό με κάθε του όπλο. Φόροι ανυπόφοροι που διεκδικούν μια θέση στο Βιβλίο Γκίνες, γίνονται κάθε μέρα που περνάει, η ταφόπλακα της ανάπτυξης.

Εκτός από τα παθήματά μας, θα πρέπει να μας διδάσκει και η ιστορία μας. Το 19ο αιώνα, η Ελλάδα ξαναγεννήθηκε και αναστηλώθηκε με ευρωπαϊκούς όρους προοπτικής και το κράτος ήταν και τότε ο μεγάλος απών. Ούτε γρόσι δεν ξόδεψε. Όλη την ανάπτυξη τη δρομολόγησαν ευγενείς και ανιδιοτελείς ιδιώτες: οι μεγάλοι και μικροί εθνικοί ευεργέτες.

Όλοι οι άνθρωποι μιας κοινωνίας είναι και θα πρέπει να είναι χρήσιμοι. Όλα τα όργανα μιας πολιτείας έχουν μια διατεταγμένη και ελεγκτέα αποστολή να λειτουργούν επ’ ωφελεία του συνόλου και να διασφαλίζουν την ατομική δραστηριότητα, που είναι η μόνη που γεννά πλούτο και ευτυχία.

Είναι δυστύχημα για το έθνος, και σενάριο για μια σύγχρονη Ιερεμιάδα, να βλέπεις έναν κόσμο ολάκερο και ζωντανό να λιάζεται εφτά μέρες την εβδομάδα στον αθώο και ατελείωτο ελληνικό ήλιο και να απολαμβάνει το φρεντοτσίνο του!…

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey