Κι όταν η κιβωτός του τέλειωσε, ο Νώε έβαλε μέσα ένα ζευγάρι από όλα τα ζωντανά της Γης, μπήκε αυτός κι η οικογένειά του μέσα... ύστερα ο ουρανός σκοτείνιασε, το χάος βασίλεψε στην Κεφαλονιά, η βροχή δυνάμωσε μαζί με τους φόρους, η ζωή ανάσαινε δυσκολότερα χάρη σε έτοιμες προμήθειες, η αγάπη άργησε μια μέρα κι έτσι πνίγηκε, κι όλα τα μουσειακά είδη μέσα στο κύτος περίμεναν με αγωνία την αυγή του νέου κόσμου, ώσπου τα πετεινά του ουρανού να παίζουν με κλαδιά ελιάς που ασημώνουν στις πρώτες ακτίνες του ήλιου.

Στο μεσοδιάστημα η ζωή κυλούσε σα μια φορολογική λαίλαπα παίζοντας κρυφτό με την αλήθεια, την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την αξιοπρέπεια, την πολιτική συνείδηση και τόσα ακόμη άλλα τιμαλφή, χαμένα αλλά όχι ασφαλισμένα από την προσωπική μας περιουσία.

Για τον έξω κόσμο δε μαθαίναμε πολλά. Μόνο ότι η ΕΡΤ πέθανε ένα ζεστό βράδυ του Ιούνη από ανακοπή, ένας τρικέφαλος δράκος με λεπίδες για δέρμα που τον λένε Τρόικα γυρόφερνε επικίνδυνα την ελπίδα μας κι ένα τέρας με πολλά κεφάλια, πρακτικώς αθάνατο, φύτρωνε από τις ρίζες της φυλής μας.

Είχε τη δύναμη να ξαναγεννιέται από τις φλόγες του, να φωτίζει, με φως ψεύτικο, όχι αληθινό, τη ζωή και την υπόληψή μας και να ταλανίζει το σώμα και την ψυχή μας: να σπέρνει φόβο, καταστροφή, θάνατο, καθώς οι φιδίσιες γλώσσες από τα πολλά του κεφάλια έδειχναν τα δόντια τους για άλλη μια φορά σε κείνο το κακοφορμισμένο άγαλμα της ελευθερίας, που κουρασμένο και βρόμικο έγερνε να κοιμηθεί προς τη Δύση.

Κι όταν σταμάτησε να φυσά ο αέρας κι η γη να σείεται από τις καταστροφικές σπρωξιές της μοίρας, δεν είχε μείνει, μάθαμε, ζωντανός κανένας στο γύρω κόσμο. Μόνο τα σαπρόφυτα κι οι βδέλλες και τα αποβράσματα, μαζί με κάτι μισοπεθαμένα φίδια που σέρνονταν ύπουλα στο χώμα και σκαρφάλωναν στα δέντρα, αναζητώντας ανυποψίαστα θύματα.

Αλλά τα θύματα είχαν πεθάνει και τα φίδια ένιωθαν την άγρια ανάσα του θανάτου να τα γυροφέρνει, γιατί μόνο τότε αφανίζονται τα κακοποιά στοιχεία, όταν δε μένει πια τίποτα περισσότερο να καταστρέψουν. Εκτός κι αν βρεθεί κάποιος να τα εξολοθρεύσει.

Όμως δε ζούσαμε σε εποχή για ήρωες. Μαθαίναμε κρυμμένοι καλά στην κρυψώνα μας ότι στη Γη τέτοιο είδος πια δεν ευδοκιμεί κι όταν κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, δεν ανακαλύπταμε ούτε έναν ανάμεσά μας που να μπορεί να γίνει ήρωας. Ύστερα προσπαθούσαμε να ζωγραφίσουμε τους ήρωες, για να φυσήξουμε μέσα τους πνοή, να τους δημιουργήσουμε μέσα από την τέχνη, αφού δεν μπορέσαμε να τους γεννήσουμε.

Αλλά δεν ξέραμε με τι ακριβώς μοιάζει ένας ήρωας, ούτε καταλαβαίναμε ποιος μυστικός άνεμος φούντωνε τα μυαλά τους και τους έκανε να διαφέρουν από τον καθένα μας. Ένας είπε:

«Ήρωας είναι αυτός που επιβιώνει», για να το πάρει γρήγορα πίσω, λέγοντας «ποιος στ' αλήθεια όμως μπορεί να ζει ηρωικά μέσα σε τέτοια κλεισούρα και να μην τολμά να ανοίξει ούτε ένα μικρό πέρασμα, για να χωρέσει η φρέσκια βροχή;». Κάποιος που τον άκουσε, συμπέρανε ότι «ήρωας είναι εκείνος που έζησε τον καιρό των κατακλυσμών και των συγκρούσεων και άντεξε να μην τρυπώσει σε κιβωτό». Μετά κατάλαβε ότι κανείς δεν έμαθε ούτε πώς γεννιούνται ούτε πού και πώς χάνονται οι ήρωες.

Ένας τρίτος αποφάσισε να προσδιορίσει τι κάνουν οι ήρωες: «Νομίζω ότι δεν κάνουν αυτό που συνηθίζουμε εμείς», κατέληξε. «Τολμούν να κινδυνέψουν, για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο ή τουλάχιστον ένα παρόν επικίνδυνα προστατευμένο μέσα σε κόσμους που ταξιδεύουν χωρίς προορισμό, με ετερόκλητο κι ανεξέλεγκτο φορτίο και μόνο με μία ελπίδα: να φτάσουν κάποτε σε ένα απάνεμο λιμάνι».

Ο τελευταίος σκέφτηκε ότι δεν ορίζουν κάτι με μια άρνηση, αλλά με ένα «πώς»! Βρήκε ένα αιχμηρό αντικείμενο, το προσάρμοσε στην άκρη του πελώριου σκαριού, έκανε μια μικρή τρύπα, τόση ώστε να χωρά να περάσει από μέσα. Κι είδε τον κόσμο για πρώτη φορά στ' αλήθεια.

Και κανείς δεν τον ξαναείδε από τότε.