Ανέμενα πως μια τόσο βαριά κρίση που βιώνει ο λαός μας θα ενεργοποιούσε τα εθνικά μας αντανακλαστικά και θα έπειθε εκείνες τις άξιες προσωπικότητες, που διαθέτουμε ως έθνος και οι οποίες παρέμεναν έως τώρα αποστασιοποιημένες από τη μικρότητα και την παράνοια της πολιτικής μας ζωής, να αναλάβουν την ευθύνη για τον τερματισμό της εθνικής μας τραγωδίας· ήλπιζα ότι θα εμφανίζονταν στο πολιτικό προσκήνιο, για να εμπνεύσουν στο λαό την πίστη στις δυνάμεις του, ότι θα τον έπειθαν να ακολουθήσει το δρόμο της ενότητας, της σύνεσης και της επίπονης και δημιουργικής προσπάθειας, προκειμένου η χώρα να αντιμετωπίσει νικηφόρα τους κινδύνους που την απειλούν.

Οι νέες πολιτικές δυνάμεις δεν εμφανίστηκαν. Αντί γι’ αυτές, περιφέρονται στην Αγορά, δίπλα στους «γεγηρακότες εν αμαρτίαις» και τις ταριχευμένες μούμιες των εγκαταλειμμένων ιδεολογικών μαυσωλείων, παιγνιώδη μειράκια της πολιτικής επί καλάμου ιππεύοντες, με την περικεφαλαία του Μεγαλέξανδρου ή το ημίψηλο του Ντελαπατρίδη, οι οποίοι εξέλαβαν ως παιδιάν τη διακυβέρνηση της παραπαίουσας χώρας.

Και ακολουθούν ως θίασος «καραγκιόζ-μπερντέ» ξεφτίδια κι αποκόμματα κομμάτων και κάποιοι μεταμφιεσμένοι Ιούδες σε ρόλο «μετανοούσας Μαγδαληνής».

Κι όλοι τους με την τετραπέρατη άγνοια ότι η χώρα βαδίζει «επί ξυρού ακμής», σπεύδουν ορεξάτοι και λαίμαργοι και διαγκωνίζονται ποιος θα πρωτοκαθίσει στην τράπεζα της εξουσίας.

Και ο λαός, με σφιγμένα και πικρά χείλια, παρακολουθεί αγέλαστος τα διαδραματιζόμενα στην προεκλογική σκηνή, τον Καραγκιόζη να δέρνει τον Χατζηαβάτη, τον Βεληγκέκα να δέρνει τον Καραγκιόζη και τον Μπαρμπαγιώργο να δέρνει τον Βεληγκέκα, μαζί και τον Καραγκιόζη!

Σε λίγες μέρες η παράσταση «ο Καραγκιόζης και το καταραμένο φίδι», που το έλεγαν μνημόνιο, παίρνει τέλος κι ο λαός θα γυρίσει στο ρημαγμένο σπίτι του να ταΐσει τα παιδιά του με το λιγοστό φαΐ που έμεινε στο τσουκάλι του.

Θα ξημερώσει και η 7η Μαΐου και η Ελλάδα θα ξυπνήσει... πλουσιότερη κατά δέκα κόμματα και ξεροκόμματα που θα θρονιαστούν στη Βουλή. Ύστερα, αρχηγοί και αρχηγίσκοι θα αρχίσουν να παραλαμβάνουν «τις διερευνητικές εντολές» για το σχηματισμό κυβέρνησης και δε θα ξέρουν οι καψεροί πού να τις... βάλουν!

Και η Ελλάδα της άνοιας θα αρμενίζει, καράβι χωρίς καπετάνιο, στο φουρτουνιασμένο πέλαγος.

Κι όταν πια ο λαός δε θα ‘χει στο τσουκάλι του ούτε το λιγοστό φαΐ να ταΐσει τα παιδιά του, όταν όλες οι μεγάλες πόρτες θα έχουν κλείσει με σιδεριές για το φόβο του πλιάτσικου, τότε ο θυμός του θα γίνει κυκλώνας και θα πάρει και θα σηκώσει παλιούς και νέους σωτήρες.

Ίσως τότε έρθει ο ηγέτης που θα διδάξει ότι ένα κόμμα μονάχο δεν μπορεί, και μόνη της η Ελλάδα δεν αρκεί, για να αντιπαλέψει τον εγκέλαδο που γκρεμίζει όσα με άψητους πλίνθους χτίσαμε στην άμμο. Ότι χρειάζεται μια μεγάλη συμμαχία όλων των εθνικών δυνάμεων. Ότι χρειάζεται μια μεγάλη συμμαχία των ευρωπαϊκών κρατών, για να ξαναχτίσουμε από την αρχή, με καινούργια υλικά, μια Ελλάδα και μια Ευρώπη πάνω στα στέρεα θεμέλια της πραγματικής ισοτιμίας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, της κοινής προσπάθειας για την πρόοδο, τη δημιουργία και την προκοπή όλων των λαών, του λαού της Ενωμένης Ευρώπης.

Ίσως τότε ξαναφυτρώσει η ελπίδα στην κατακαημένη γη μας. Ίσως τότε καταλαγιάσει ο θυμός του λαού. Και τότε θα ξαναπροσέλθει με καθαρό μυαλό στις κάλπες, όχι ως τιμωρός αυτοτιμωρούμενος, αλλά ως ώριμος πια και έτοιμος να εκλέξει τους ηγέτες που του αξίζουν και να επιλέξει το μέλλον, όπου θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια του.