Από την πανηγυρική ανακοίνωση του πρωθυπουργού από τις Βρυξέλλες για τη διατήρηση των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ και τα πρώτα βιαστικά «συμπεράσματα» περί «ανταλλαγής» τους με χιλιάδες πρόσφυγες που θα έρθουν από τη Γερμανία στα νησιά, στον προβληματισμό περί της εξάμηνης διάρκειάς τους. Και από τα πανηγύρια και τις διεκδικήσεις της «πατρότητας» της «νίκης» της παραμονής του νησιωτικού κεκτημένου ανάμεσα σε «κυβερνητικούς» και νησιωτικούς φορείς «συγγενείς» πολιτικά με την αντιπολίτευση, στον βαθύτερο πια προβληματισμό περί του αν πράγματι έχει σωθεί ο ΦΠΑ από τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις της χώρας απέναντι στους δανειστές.

Τα δημοσιεύματα από τη Γερμανία, όπως (κυρίως) εκείνο της Die Welt, παρουσίασαν μία άλλη εκδοχή του παρασκηνίου που εξασφάλισε την διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ, υποστηρίζοντας, λίγο έως πολύ, πως τούτο έγινε μέσω μίας μονομερούς ενέργειας του Έλληνα πρωθυπουργού. Κοινώς η Άγκελα Μέρκελ, φέρεται να μην έδωσε ποτέ τη συναίνεσή της για αυτό.

Η υπόθεση ωστόσο του ΦΠΑ, δεν πρέπει να μείνει στην επιφανειακή της -μέχρι τώρα προσέγγιση- που εξυπηρετεί τα (μικρο)πολιτικά οφέλη που προσδοκά να αντλήσει η κυβέρνηση και αντίστοιχα η αξιωματική αντιπολίτευση. Η υπόθεση του ΦΠΑ στα νησιά, μπορεί, αν αξιολογηθεί σωστά από τους φορείς των νησιωτικών κοινωνιών πρώτα απ’  όλα, όχι μόνο να διασφαλίσει για πάντα το μέτρο, αλλά να εξασφαλίσει (ει δυνατόν) και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: να συμπαρασύρει θετικά την πολιτική αντιπαράθεση που θα ακολουθήσει μέχρι τις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, ώστε να γίνει επιτέλους στην Ελλάδα μια προγραμματική αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων.

Κι αυτό το λέμε γιατί η πρόσφατη σκληρή αντιπαράθεση Τσίπρα - Μητσοτάκη στη βουλή, αφορούσε δυστυχώς μόνο τους «οπαδούς» των δύο κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία στις εκλογές και κανέναν άλλον. Ήταν μία συνέχεια των στείρων αντιπαραθέσεων που παρακολουθούμε σταθερά στη βουλή και στον πολιτικό λόγο της εποχής των μνημονίων, με απέραντη δημαγωγία, καταστροφολογία, προσωπικές αντιδικίες και μηδενισμό.

Ενώ το ζητούμενο, με παράδειγμα και τον ΦΠΑ, είναι να πιεστούν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ, να μπουν σε μία πραγματικά προγραμματική αντιπαράθεση και μάλιστα με φόντο τη… μεταμνημονιακή Ελλάδα. Μια τέτοια σύγκρουση, μόνο θετικά οφέλη θα έχει και για πρώτη φορά θα εκλέξει κάποιον που για να το πούμε όπως είναι, δεν θα εκλεγεί για λάθος λόγους. Εξάλλου μέχρι τώρα, από το 2010 και μετά, έχουν εκλεγεί ο Σαμαράς και ο Τσίπρας, οι οποίοι θα «έσκιζαν» τα μνημόνια και μόνο αυτό δεν έκαναν.

Είναι ευκαιρία λοιπόν εν προκειμένω για τον ΦΠΑ, να ζητηθούν από τα μεγάλα κυρίως κόμματα σαφείς θέσεις και προτάσεις ως προς την διατήρησή τους, είτε ισχύει το αφήγημα του «βγαίνουμε από τα μνημόνια», είτε όχι. Και γενικότερα, έχει αξία να δούμε εν μέσω (σε τέτοια είμαστε δεν υπάρχει λόγος να το αρνούμαστε) προεκλογικής περιόδου, να αναπτύσσονται επιτέλους οι συγκεκριμένες προτάσεις, το σχέδιο, το όραμα και οι στοχεύσεις των δύο κομμάτων για το εγγύς μέλλον, ειδικά από τη στιγμή που αχνοφαίνεται μία δυνατότητα άσκησης (και) «εθνικής πολιτικής». Από άγονες αντιπαραθέσεις έχουμε χορτάσει, ενώ δεν τιμά κανέναν πολίτη και πολιτικό το να περιμένει να δρομολογηθούν οι όποιες πολιτικές εξελίξεις, από κάποιον σαν τον Πάνο Καμμένο…