Οι αυτοδιοιητικές εκλογές είναι πολύ πιο πιασιάρικες από τις εθνικές και έχουν για ευνόητους λόγους μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους πολίτες. Ειδικά στα νησιά του Βορείου Αιγαίου και στη Λέσβου, όπου διαχρονικά (και ακόμα περισσότερο αφότου καταργήθηκε το Υπουργείο Αιγαίου) η τοπική αυτοδιοίκηση είναι πιο «οικεία» εξουσία στον κόσμο απ΄ότι είναι η κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ακόμα και οι απεργίες που πάντοτε κατέληγαν στο πάλαι ποτέ Υπουργείο Αιγαίου, πλέον δεν έχει και πολύ νόημα, εκτός από συμβολικό, να καταλήγουν εκεί. Πολλές είναι εξάλλου οι περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια όπου οι επαγγελματικοί και γενικά οι εκάστοτε διαμαρτυρόμενοι για κάποιο θέμα τους φορείς, απευθύνονται πια απευθείας στην περιφέρεια ή στον δήμο για τα προβλήματά τους. Μπας και εξασφαλίσουν δηλαδή μια ελάχιστη συνεννόηση μέσω της αυτοδιοίκησης με την εκάστοτε κυβέρνηση.

Για αυτούς τους παραπάνω λόγους αλλά και επειδή η αυτοδιοίκηση μας… πολιτικοποιεί πολύ πιο άμεσα, (σκεφτείτε μόνο πως ο «Καλλικράτης» του ενός δήμου και της Περιφέρειας, κατέβαζε κάτι παραπάνω από 1300 συμπολίτες μας ως υποψηφίους στη μάχη του σταυρού), οι προσδοκίες από τις αυτοδιοικητικές εκλογές και κατ΄ επέκταση από τους τοπικούς άρχοντες που εκλέγουμε, είναι υψηλές.

Τι συμβαίνει όμως και τελικά, κάνοντας τη... σούμα τη συμβολής της αυτοδιοίκησης στην βελτίωση της καθημερινότητας των δημοτών, αλλά και γενικά στην αναπτυξιακή πορεία του τόπου, δεν μπορούμε να πούμε ότι δικαίωσε όλα αυτά τα χρόνια τις υψηλές μας προσδοκίες; Γιατί κλείνει μία ακόμα τετραετία και -ενδεικτικά- οι μόλις δύο βασικές ας πούμε εξαγγελίες του δημάρχου Λέσβου Σπύρου Γαληνού και της περιφερειάρχη Χριστιάνας Καλογήρου για την κατασκευή Κολυμβητηρίου και ενεργοποίησης της προοπτικής «Σάρλιτζα» αντίστοιχα, είναι εξαιρετικά αμφίβολο να γίνουν πραγματικότητα; Γιατί μέσα στην τελευταία 20ετία -αν δεν αδικούμε σοβαρά κάποιους- έχουμε μόνο να θυμόμαστε την ανάπλαση του ιστορικού κέντρου και το δημοτικό θέατρο και ακόμα περισσότερο τον βιολογικό νότιας πόλης που δεν έγινε, τη νότια παράκαμψη που δεν έγινε και αυτή και το ερείπιο εδώ και μια δεκαετία του σημερινού κολυμβητηρίου;

Το ενδεχόμενο οι τοπικοί μας άρχοντες να μην έχουν τις δυνατότητες που απαιτούνται για να υπηρετήσουν στην αυτοδιοίκηση, με αποτέλεσμα να περνάνε κάτω από τον πήχη είναι πράγματι υπαρκτό. Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να το κρίνει ο υπογράφων με την ευκολία της γραφής του. Εκείνο ωστόσο που είναι πιο πιθανό να κάνει την αυτοδιοίκηση και ειδικότερα τις δημοτικές/περιφερειακές αρχές να περνάνε κάτω από τον πήχη των προσδοκιών που οι ίδιες ορίζουν, είναι ίσως η διαπίστωση που κάναμε εξαρχής. Πως οι αυτοδιοικητικές αρχές αντιμετωπίζονται από την τοπική μας κοινωνία ως «κυβερνήσεις», κάνοντας το έργο τους πολύ πιο δύσκολο απ΄ ότι είναι έτσι κι αλλιώς υπό το πρίσμα του «πραγματικού» τους αντικειμένου.

Η τοπική κοινωνία κοινώς, απαιτεί από τις αρχές ανταπόκριση στα καθημερινά μας, με ρουσφέτια, με μη εφαρμογή του νόμου, με εξυπηρετήσεις κάθε λογής, με προσλήψεις όπου είναι πιθανό και απίθανο να γίνουν και πολιτική παρέμβαση στα πάντα που δεν μπορεί να «αγγίξει» η κυβέρνηση. Ο τοπικός άρχοντας στα μέρη μας, δεν είναι αυτός που θα οραματιστεί κάτι ξεκάθαρο για τον τόπο και θα το τρέξει μέχρι τέλους για να το πετύχει. Ο τοπικός άρχοντας, είναι ένας από τους δημότες που εξακολουθεί όμως να κάθεται στο καφενείο μαζί τους και απλά (προσπαθεί να) διαχειρίζεται την καθημερινότητά τους. Με τόσο μεγάλη διάθεση να μην στενοχωρήσει κανέναν, που ουσιαστικά πνίγεται στην ίδια την καθημερινότητα του δήμου/περιφέρειας. Ο τοπικός μας άρχοντας, είναι ο ευχάριστος τύπος της παρέας, ο πιο κοινωνικός και χαρισματικός εξ ημών να κινείται στην πιάτσα, γιατί αυτόν θέλουμε να εκλέγουμε στα δημοτικά συμβούλια. Και επειδή τον έχουμε περισσότερο στα πόδια μας, απ΄ ότι έχουμε τον τοπικό μας βουλευτή, τον καθιστούμε έρμαιο αυτής της προβληματικής λογικής μας. Η οποία θα εκλέγει στο διηνεκές πρόσωπα αγαπημένα στην αυτοδιοίκηση και θα αποκλείει ενδεχομένως πρόσωπα που έχουν κατάρτιση για να τρέξουν ένα διαφορετικό και πιο σύγχρονο management στους δήμους και στις περιφέρειες.