To 1984, όταν διασπάστηκαν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες», η Ντιάνα Μπλεφάρι Μελάτσι ήταν 16 χρονών. Δεν ξέρουμε αν άκουσε την έκκληση της ιστορικής ηγεσίας της οργάνωσης για το τέλος της ένοπλης βίας, ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε πότε και υπό ποιες συνθήκες το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά και τα καστανά μάτια αποφάσισε να πάρει μέρος σ’ αυτό που ευφημίζεται ως «ένοπλη πάλη». Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το 2005 καταδικάστηκε σε ισόβια για τη δολοφονία του εργατολόγου Μάρκο Μπιάτζι.
Ο Μάρκο Μπιάτζι, από την άλλη μεριά, ήταν ένας καθηγητής της Νομικής. Ένας άνθρωπος της σκέψης και γι’ αυτό έγινε σύμβουλος υπουργού για εργατικά θέματα. Οι απόψεις του ήταν αυτές που και στην Ελλάδα θα χαρακτηριζόταν «νεοφιλελεύθερες». Γι’ αυτό και οι δολοφόνοι με την κόκκινη σημαία τον καταδίκασαν σε θάνατο. Τον δολοφόνησαν το πρωί της 19ης Μαρτίου 2002, την ώρα που ανυποψίαστος έβγαινε από το σπίτι του για να πάει στο γραφείο του. Ήταν 52 χρονών...
Δεν ήταν ο πρώτος καθηγητής που έπεφτε νεκρός από τα πυρά των αστοιχείωτων ψυχασθενών που νομίζουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο με τα όπλα. Το Μάιο του 1999 οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες - Μαχόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα» (BR-Pcc) δολοφόνησαν τον εργατολόγο Μάσιμο ντ’ Άντονα, την ώρα που και ο ίδιος ανυποψίαστος περπατούσε για το γραφείο του στη Ρώμη. Ήταν 54 χρονών.
Ο Μάσιμο ντ’ Άντονα δεν ήταν καν αυτό που στην Ελλάδα αποκαλούμε «νεοφιλελεύθερος». Ήταν δικηγόρος των εργατικών συνδικάτων και σύμβουλος των κεντροαριστερών κυβερνήσεων Πρόντι και ντ’ Αλέμα. Ήταν πρωτεργάτης εθνικών κοινωνικών διαπραγματεύσεων και συμφωνιών και γι’ αυτό έγινε θύμα της δαιμονοποίησης των απόψεών του, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν «δούρειος ίππος» για το εργατικό κίνημα. Όχι μόνο από τους αιμοσταγείς, αλλά και από «αξιοσέβαστες» αριστερές πένες που δε σηκώνουν καμμιά κοινωνική συμφωνία, για κανένα λόγο.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της αριστερής παράνοιας μεγάλωσε το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά και τα μεγάλα καστανά μάτια. Οργίσθηκε για την αδικία στον κόσμο, αλλά πίστεψε και διάφορους δανδήδες του μηδενισμού, ότι διά της πολιτικής δεν αλλάζει τίποτε. Οι αριστερίστικες παρόλες τής έκλεισαν τα αυτιά στο δημοκρατικό ιδεώδες, ότι δεν υπάρχει μια σωστή άποψη η οποία πρέπει ντε και καλά να επιβληθεί, αλλά αντιθέτως υπάρχουν πολλές «σωστές απόψεις» που πρέπει να συγκερασθούν. Οι συκοφαντίες για «καθηγητές του κατεστημένου», για «υπηρέτες της άρχουσας τάξης», για «προσκυνημένους στον ταξικό εχθρό» τη γέμισαν μίσος κατά αθώων ανθρώπων.
Το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά και τα καστανά μάτια σε πρώτη φάση θα εκτόνωνε το φυτευτό μίσος πετώντας πέτρες και μολότωφ κατά των «ταξικών εχθρών». Κάποιος θα την πλησίασε και θα της είπε ότι αυτά είναι ημίμετρα και ότι η πραγματική ταξική πάλη θέλει αίμα...
Ο επίλογος γράφτηκε προχθές την Κυριακή με μια στεγνή είδηση: «Κρεμασμένη στο κελί της βρέθηκε την Κυριακή η Ντιάνα Μπλεφάρι Μελάτσι, μέλος των νέων Ερυθρών Ταξιαρχιών... Η Μελάτσι αυτοκτόνησε στις γυναικείες φυλακές Ρεμπίμπια της Ρώμης, λίγες ώρες αφότου επικυρώθηκε από το Εφετείο η καταδίκη της σε ισόβια κάθειρξη για τη δολοφονία του συμβούλου της ιταλικής κυβέρνησης.» Ήταν 41 ετών...
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

* Αναδημοσίευση από την «Καθημερινή» 3/11/2009.