Βαγγέλης Παππάς

Ο αχμάκης

μυθιστόρημα

Εκδόσεις Εν πλω, Αθήνα 2018, σελ. 681

Ο Βαγγέλης Παππάς γεννήθηκε το 1976 στον Πειραιά. Προτού εισέλθει ως επιτυχών στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη το 1995, είχε ήδη σπουδάσει τέσσερα έτη Βυζαντινή Τέχνη κοντά στους μεγαλύτερους εν ζωή δασκάλους. Από την Σχολή Καλών Τεχνών αποφοίτησε το 2002 και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας δημιούργησε το περίφημο Μουσείο του Ρούπελ στο Πετρίτσι Σερρών. Στη συνέχεια έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και μέχρι σήμερα έχει στήσει 9 ατομικές εκθέσεις, με έργα του σε Ελλάδα κι εξωτερικό, ενώ από το 2008 δημιούργησε το Εικαστικό Εργαστήριο της ARTe, έναν πραγματικό χώρο πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας. Το 2014 δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο «Το συναξάρι του Μεγαλομάρτυρα Αθανάσιου Διάκου»( εκδόσεις Παρρησία).

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το νέο του μυθιστόρημα με τον τίτλο «Ο αχμάκης» και θέμα τη ζωή και το έργο του Θεόφιλου. Χωρισμένο σε 15 κεφάλαια παρακολουθεί ο μεγάλο μας ζωγράφο από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την «αποθέωσή του».

Παραθέτω ένα απόσπασμα ως μικρό δείγμα γραφής:

«Μολαταύτα ένα πρωινό, εντελώς απροειδοποίητα, η φωνή μέσα του λαγάρισε· γίνηκε ξεκάθαρη και ο απόηχος της κυμάτισε απευθείας στην καρδούλα του· «...ο χρόνος μου εδώ πέρα τελεύει, βιάζουμαι να σου πω ό,τι έχω να σου πω, κι εσύ, μαθές, επείγει να ξυπνήσεις, να σηκωθείς και ν αγοράσεις τα ναύλα σου για την Ελλάδα...».

«Η ψυχή του Μεγαλέξανδρου», συλλογίστηκε μονομιάς ξαφνιασμένος, «τ' αηδονάκι που χα δει καπότες όνειρο! Να φύγω, να πάω στην Ελλάδα... μα γιατί;».

Σηκώθηκε αργά απ’ το κλινάρι του μπαϊλντισμένος, και κίνησε ξυπόλυτος να ξεμανταλώσει το σαρακοφαγωμένο παραθυρόφυλλο του. Για μια ζωή, αυτή ήταν πάντοτε η πρώτη του κίνηση άμα ξυπνούσε, χειμώνα-καλοκαίρι· ακόμα κι αν είχε βαρύ χιονιά και κρύο τάντανο· τ’ άνοιγε διάπλατα. Κλεφτοκοιτούσε μια στάλα έξω τον καιρό κι έπειτα έπαιρνε μια βαθιά γιομάτη ανάσα, λες και ρούφαγε λιμασμένα μες στα πνευμόνια του ολάκερη την πλάση και τα μυστικά της πνεύματα. Κείνο, όμως, το ξημέρωμα δεν πρόκαμε να ανοί­ξει τ' άλικο παραθυρόφυλλο- για μια στιγμή κοντοστάθηκε κι έμεινε κάμποση ώρα να κοιτά απαντικρύ του, ασάλευτος.

Εντελώς ξαφνικά, μέσ’ απ’ τα’ ασημοφώτιστα νέφη του μυα­λού του, είχε ξεπροβάλει καστρόχτιστος, αψεγάδιαστος, σωστός γίγαντας, ο Χαραλάμπης, ο σοφός τσοπάνης της Αμαλής· φωτόλουστος, λιόχαρος, χαμογελαστός. Κρατούσε το βοσκοράβδι του και η αρχοντιά του ακτινοβολούσε απ’ άκρη σ’ άκρη μες στο κεφαλάκι του Θεόφιλου. Και μόνο η παρουσία του έκαμε τα λόγια του να αναφτερουγίσουν και να ξεχυθούν παντού- τα λόγια που του ’χε πει τότε, απάνω στις πλαγιές της Αμαλής, τα ίδια εκείνα λόγια που τον παρότρυναν πριν από χρόνια να δραπετεύσει απ’ τη Λέσβο. «...συ, όμως, Θεόφιλε, είσ’ άλλου πράμα, συγνεφάκι, αλλά­ζεις διαρκώς μορφή, χουρεύ’ς λεύτερα, τραγουδάς λεύτερα, ζουγραφίζεις λεύτερα, κάμεις ό,τι σε κατέβ’, διαταγές παίρν’ς μονάχα απ’ τα’ς αγέρηδες κι από τουν ήλιου. Κι αυτό δεν είν’ λίγου πράμα, να σε χαρώ. Οπότε, σαν κινήσ’ κάποια μέρα μέσα σ’ η φωνή, άκου την, και φύγε. Απομακρύνσου «π’τ’ς μακελάρηδες της καρδιάς σ’. Άνοιξ’ τις φτερουγίτσες σ’ κι πέτα μακριά, όσο μακρύτερα μπορείς!...».

ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Νίκος Σαραντάκος

Η γλώσσα έχει κέφια. Χαμογελαστή περιπλάνηση στα τοπία της γλωσσικής ελαφρότητας

Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2018, σελ. 295

Ντέπη Χατζηκαμπάνη; Ποτέ πια (ποίηση)

Πρόλογος: Ιάσωνας Σταυράκης

Εκδόσεις Ταξιδευτής, Αθήνα 2018, σελ. 51