Eλένη Γαληνού

«Όσα δεν έγιναν λέξεις» (μυθιστόρημα)

Εκδόσεις «Διόπτρα»

Αθήνα 2016, σελ. 426

Τέταρτο μυθιστόρημα για τη Μυτιληνιά Ελένη Γαληνού το «Όσα δεν έγιναν λέξεις» που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Είχαν προηγηθεί: «Όταν στέρεψε η αντοχή» (2013), «Πέρα από τις κόκκινες γραμμές» (2014), «Ακόμη θυμάμαι» (2015).

Δυο λόγια για την υπόθεση του νέου μυθιστορήματος, στο οποίο μεγάλο μέρος της δράσης διαδραματίζεται στη Μυτιλήνη.

Αθήνα 2016. Η Ροζαλία, μια ογδοντάχρονη γυναίκα, ζει μόνη σε μια παλιά μονοκατοικία στην Αθήνα. Ένα πρωί ανακαλύπτει στη ράχη της βιβλιοθήκης της ένα ξεφτισμένο ημερολόγιο. Από τον γραφικό χαρακτήρα αντιλαμβάνεται πως είναι δικό της, όμως αδυνατεί να θυμηθεί την ύπαρξή του. Καθώς το ξεφυλλίζει, εκπλήσσεται δυσάρεστα. Οι σκισμένες σελίδες, οι μουτζούρες και οι βίαια κομμένες φωτογραφίες δεν αρμόζουν στον ευγενικό της χαρακτήρα. Σε κάποια σελίδα συναντάει μια ζωγραφιά που της κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον από τον περίεργο τρόπο που είναι κομμένη. Πασχίζει να βρει απάντηση, όμως παράλληλα νιώθει πως αυτή η λήθη την προστατεύει από κάτι σκοτεινό και απειλητικό.
Το βράδυ, καθώς πηγαίνει να κοιμηθεί κρατώντας το ημερολόγιο, ένα χαρτάκι θα γλιστρήσει από μέσα, όμως εκείνη δεν θα το δει. Είναι το κομμάτι που έλειπε από τη ζωγραφιά που τόσο την είχε προβληματίσει.
Το σκουριασμένο γρανάζι της μνήμης θα αρχίσει πάλι να γυρνάει και να φέρνει στο φως συγκλονιστικά γεγονότα, ανατρεπτικές αλήθειες, έρωτα, προδοσία, παιχνίδια της μοίρας και του μυαλού, που συντάραξαν τη ζωή της.
Ένα σκισμένο ημερολόγιο, μια παλιά ζωγραφιά και οι χτύποι ενός ρολογιού θα ενώσουν και τα τελευταία κομμάτια της ιστορίας της.

Μικρό δείγμα γραφής: «Ο Αθανάσιος Σπάθης ή Νάσος Σπάθης, όπως συνήθιζε να συστήνεται, ήρθε στη Μυτιλήνη στα τέλη του 1959. Η καταγωγή του ήταν από το Κάιρο, όπου είχε γεννηθεί και είχε ζήσει μέχρι τα είκοσι έξι του χρόνια. Ωστόσο, το 1956, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του και μες στο κλίμα σύγχυσης που είχαν προκαλέσει η επανάσταση του Νάσερ και οι εθνικοποιήσεις, εκείνος και η μητέρα του, όπως πολλοί άλλοι Έλληνες της Αιγύπτου, είχαν εγκαταλείψει τη χώρα και είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Για δύο χρόνια έζησαν στην Αθήνα, προσπαθώντας να αποδεχτούν τις νέες συνθήκες της ζωής τους. Όμως, η μητέρα του, Σοφία, έχοντας σοβαρά προβλήματα υγείας, πέθανε στα τέλη του 1958, και ο νεαρός άντρας έμεινε ολομόναχος. Έναν χρόνο αργότερα πληροφορήθηκε έναν ακόμη θάνατο στην οικογένειά του, που αυτή τη φορά δεν του έφερε και τόση θλίψη. Μια υπέργηρη ξαδέλφη του πατέρα του, η Καλλιρρόη, η οποία ζούσε στη Μυτιλήνη, είχε αποβιώσει, αφήνοντάς το μοναδικό κληρονόμο μιας ομολογουμένως μεγάλης περιουσίας. Έτσι, αποδεχόμενος την κληρονομιά, ήρθε στο νησί έχοντας αποφασίσει να ζήσει μόνιμα εκεί, στο πανέμορφο αρχοντικό της θείας του στη Σουράδα, που συγκαταλεγόταν μεταξύ των άλλων ακινήτων. Την εκτέλεση της διαθήκης είχε αναλάβει το συμβολαιογραφείο του Θεόφραστου Γιανέλλη, όπου δούλευε η Ροζαλία…».

Π.Σ